Vervolg van: Op het landgoed van Henk en mij (Deel 7)

Op het landgoed van Henk en mij 8

We lieten hun achter in volledige wanhoop en wij gingen naar een andere kamer.
Een paar dagen geleden hadden we een verborgen camera geïnstalleerd, met microfoon en bekeken ze en luisterden hun af en we hoorden ze jammeren dat ze alles wat ze opgebouwd hadden nu ineens kwijt waren.
En toen gaf ik het bijna op want ik hoorde Henk zeggen dat het eigenlijk heel erg op luchtte, het gaf een vreemd rustig gevoel niets meer te bezitten, zo meteen zelfs geen kleding, maar hoopte wel dat ze bij ons mochten blijven want zonder ons wilde hij niet leven en had het leven geen enkele zin meer, hij hield zoveel van mij.
Bert antwoordde dat hij precies hetzelfde voelde en zich bevrijd voelde en dat ze gewoon vertrouwen in ons moesten hebben, zoals wij ooit in hun blind vertrouwen hadden gehad.
Huilend vielen we in elkaars armen en toen we gekalmeerd waren, besloten we toch door te gaan want de kliniek hielp ons en adviseerde dat we eerst hun zelfvertrouwen als man helemaal moesten afbreken en dan zelfbewuste vrouwen van ze moesten maken.

We zagen ze overleggen en ze rekenden uit hoe lang het zou duren om van het huis naar het grasveld te lopen, om precies op tijd te zijn en toen ze naar de kleedkamer gingen om hun kleren uit te doen en wij stopten de klok even voor 30 seconden.
We gingen naar buiten en dronken een lekkere cappuccino op het terras en zagen ze binnen wachten en op de klok kijken en meetellen met de klok.
om 10 seconden voor 10:00 liepen ze naar buiten en hoorden we ze tellen en wij keken op onze horloges en precies om 10:00:30 stonden ze op het gras en riep Sophie dat ze 30 seconden te laat waren en ik riep: "Dat is waarschuwing één"
Ze protesteerden dat ze volgens de klok in de salon, precies op tijd waren en ik riep "twéé, protesteren" en ik zei dat mijn horloge telde en die liep altijd gelijk.
Ik zei nog dat bij 3 waarschuwingen ze naar "De Zwarte Schuur" gingen en dan straf kregen en zei dat ze stil in het gras moesten blijven staan.
We lieten ze 10 minuten staan en iedereen zag ze, vanuit het huis, maar ook voor de mensen die langsliepen als mede de bouwvakkers, heel vernederend dus.
Na 10 minuten namen we ze mee naar de kliniek en werden ze opgemeten en bekeken, met prothese borsten werd bepaald welke cupmaat het beste voor ze was en kwamen uit op "D" of misschien"E" en er werden streepjes gezet voor de vacuümbollen.

Ze kregen eerst een "B" vacuüm bol en we zagen hun borsten opzwellen en zagen dat zij het wel prettig vonden, net als wij dat ooit vonden.
Ook werden foto's gemaakt van hun gezichten en in een fotobewerking programma bij gewerkt tot ze als twee zeer knappe vrouwen bewerkt waren en wat mogelijk was met operaties en waren verbaasd hoe mooi ze zouden worden.
We lieten ze alleen en kwamen Pierre tegen en vroegen of hij al een besluit genomen had en hoever hij wilde gaan.
Hij vertelde dat hij bijna klaar was om het volledige traject te doorlopenen ik vroeg of hij echt alles wilde en hij zei ja, waarop Sophie vroeg: "Waar wacht je dan nog op".
Hij wilde eigenlijk weten hoe hij eruit zou komen te zien en namen hem mee naar de kliniek en zijn foto werd ook bewerkt en hij schrok van het resultaat, hij herkende zichzelf niet meer en wij zeiden dat we ook totaal niet meer leken op hoe we er vroeger uitzagen en Pierre zei dat hij ons gezien had aan het begin van onze transformatie en ook onze voortgang gezien had en een beetje opzag tegen de vele operaties.
We stelden hem gerust door te zeggen dat het wel meeviel, niet alle operaties waren zwaar of pijnlijk en wie mooi wil zijn moet pijn lijden.

"Dan moet ik het maar doen, Jean staat er ook achter en ziet het liefst nog vandaag beginnen" zei Pierre en we namen hem mee en lieten hem plaatsnemen bij Henk en Bert en kreeg het advies voor cup "D"
Pierre hoefde geen contract te tekenen, dat had hij al eens gedaan, maar moest zich nu ook aan dezelfde regels houden als Bert en Henk en kon ook gestraft worden.
De rest van de dag waren ze in de kliniek en kregen les in het Spaans, want dat was de enige taal die ze niet goed beheersten en di avond moesten ze bij de slaven uit "De Trog" eten.
De Trog noemden we zo omdat al het eten in één keer werd opgediend in een Trog met vakken, het was normaal eten wat we in het huis ook gewoon aten, ze moesten het alleen zelf uit de trog opscheppen.
We lieten de die avond daar zitten en bij bedtijd, mochten ze bij ons slapen en ons even flink verwennen.
We neukten lekker met elkaar en wisselden van partners, net zoal we altijd deden en de volgende ochtend na het ontbijt, gingen ze alle drie weer naar de kliniek en lieten

ze het extra lastig maken door het personeel en al gauw had Pierre ook 2 waarschuwingen en toen ze alle drie zich veilig waanden en zich beklaagden over het strenge regime voor hun, klonk er "En dat is drie voor jullie alle drie"
We zagen ze op de monitor schrikken en verkneukelden ons zich aan hen en wat zou komen en deelden hun mee dat ze dit weekend op hun vrije middag gestraft zouden worden, door een ervaren, strenge meester.

Die zondag werden ze alle drie in een kooi op een wagen vastgebonden en moesten op een bankje met dildo's gaan zitten en van bovenaf kragen ze een staaf met een hele lange dildo in hun keel geschoven en die werd aan de kooi vastgemaakt en zo werden ze naar "De Zwarte Schuur" gereden en we zorgden dat er veel bewoners uit de vallei langs de weg stonden.
Het was een paar kilometer en ze zaten niet echt gemakkelijk :P:P:P en eenmaal daar werden ze met kooi en al naar binnengereden en moesten in kooien aan de muur gaan zitten.
De kooien werden naar buiten gedraaid en aan de buitenkant werd een regeninstallatie aangezet, met niet al te warm water en al snel voelden ze zich erg ellendig, het was een druilerig regentje, waar je ongemerkt drijfnat van wordt.



LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........