Verhalen Categorie
homo 11.400
biseks 1.063
hetero 106
Verhalen Selectie
. ongelezen alle login!
alle alle 12.569
. #buiten 1.919
. #comingout 404
. #cruising 3.887
. #date 2.161
. #eerstekeer 2.230
. #familie 593
. #fetish 1.039
. #groep 2.153
. #jonger&ouder 2.428
. #massage 184
. #sm 664
. #sport 638
. #niet erotisch 83

series/reeksen
. korte verhalen 1.283


Geadopteerd 19/19


Geplaatst door: Hans



Deze foto's komen uit de fotoserie Young_With_Older2 onder XXX - klik op de foto voor meer geile foto's!


Ik keek vol ongeloof naar de verpleegkundige en vervolgens naar Marcel die nog tegen mij aan lag. Het leek net of hij nog lag te slapen maar ik wist dat dit niet zo was, hij zou niet meer wakker worden. Hij lag er zo vredig bij, met een glimlach op zijn gezicht. Zo had hij er lange tijd niet meer uit gezien, er was een last van hem af gegleden. Ik hield hem nog even vast, gaf hem een laatste zoen op zijn voorhoofd en legde hem voorzichtig neer op bed. Ik keek naar hem en was blij dat hem verder lijden bespaard was gebleven. Er rolde een traan over mijn wang, ik stond er nu helemaal alleen voor. Vincent zag dit en legde een hand op mijn schouder en zei “Gecondoleerd met je verlies Carlo. Hij heeft niet verder geleden, wees daar blij om. Het zal moeilijk zijn om te accepteren dat hij er niet meer is maar ik denk dat dit het beste voor hem was. En helemaal dat hij in je armen is gestorven, hij zou niet anders gewild hebben”. Ik draaide mij om en sloeg mijn armen om hem heen en liet mij helemaal even gaan. Vincent liet mij maar even gaan en wreef zacht over mijn rug. Na een tijdje liet ik hem los en vroeg hoe het nu verder ging. “Eerst moet de verdere familie worden ingelicht en daarna gaat hij naar het mortuarium. Vandaar uit zal hij verplaatst worden naar een uitvaartcentrum. Wil je dat wij de familie voor je gaan bellen of wil je dit zelf doen? Je moet je niet verplicht voelen om dit ons uit handen te nemen hoor”. “Nee, dat is iets wat ik zelf moet doen. Ik zal straks zijn ouders, zijn broer en mijn ouders bellen maar eerst wil ik helpen om hem er uit te laten zien zoals hij altijd is geweest; netjes in de kleren en goed verzorgd, niet in een ziekenhuiskloffie met infusen etc., mag ik jullie helpen?” “Natuurlijk mag dat, we vinden het juist fijn dat de familie dit samen met ons wil doen maar dat gebeurt beneden in het mortuarium. Ook zullen we voor jou de uitvaartmaatschappij even bellen waar Marcel contact mee heeft gehad”? “Heeft hij contact gehad met een uitvaartmaatschappij? Daar heeft hij niets van verteld. We hadden niets geregeld, geen verzekering of iets dergelijks. Hij heeft wel tegen mij gezegd dat hij graag begraven wilde worden en had een aantal speciale wensen voor zijn begrafenis, verder niets” zei ik. “Misschien heeft hij al een aantal zaken geregeld zodat jullie je hier niet mee bezig hoeven te houden” zei Vincent. “Nou ja, bel ze maar op. Ik ben benieuwd wat ik te horen krijg. Ik neem aan dat hij niet thuis opgebaard mag worden”. “Ik weet het niet zeker” antwoordde Vincent “maar houdt er maar rekening mee dat het vanwege de medicatie niet zal mogen”.
Nadat Marcel er uit zag zoals vroeger, alleen wat magerder, kwam het moeilijke moment om de familie in te lichten. Ik trok de stoute schoenen aan en belde eerst Sven. Het duurde even voordat er opgenomen werd. “Met Yvonne” zei een vrolijke stem aan de andere kant van de lijn. “Hoi, met Carlo” probeerde ik te zeggen zonder emotioneel te worden maar dit lukte niet erg. “Wat is er Carlo. Is er iets gebeurt, je klinkt zo, zo” “verdrietig” vulde ik haar aan. “Marcel is net overleden” was het enigste wat ik nog kon zeggen. Aan de andere kant was het even stil. Toen hoorde ik haar zeggen “Gaat het een beetje met je, schat”? Ik kon horen dat ze het heel moeilijk had. “Het gaat wel weer een beetje” antwoordde ik zacht. “Komen jullie deze kant op? vroeg ik. “Natuurlijk, ik haal direct Sven op van zijn werk en daarna zijn ouders. We komen zo snel mogelijk”. “Ik moet eerst zijn ouders nog bellen, die weten het nog niet” zei ik tegen Yvonne. “Doe ik wel voor je. Heb jij je eigen ouders al gebeld?” “Nee, nog niet. Dat zal ik dadelijk gaan doen”. antwoordde ik. “Hou je taai jongen, we komen er aan. Tot zo”. Dat was het eerste telefoontje en ik was blij dat ik me redelijk goed kon houden. Nu direct mijn moeder maar bellen. Ik draaide het nummer en mijn moeder nam op. Het enige wat ik nog kon zeggen was “Mam, Marcel is dood. Kom je? voordat ik in tranen uitbarstte. “Natuurlijk kom ik direct” hoorde ik haar met en trillende stem zeggen. “Ik bel je vader op om het te zeggen zodat hij direct naar Groningen moet komen. Hij zit nu volgens mij in Zwolle. Ik kom zo snel mogelijk”. Ik liep terug naar Marcel, nu kon ik nog even met hem alleen zijn. Ik legde mijn hand op die van hem, bukte me voorover en zoende hem waarschijnlijk voor de laatste keer. Ik wist dat dit het beste voor hem was, zonder al te veel pijn sterven wanneer je weet dat er geen genezing meer mogelijk was. Maar het is heel moeilijk om na al die jaren samen afscheid te moeten nemen. Ik was blij dat een verder lijden hem bespaard was gebleven en dat hij in mijn armen was gestorven. Hij lag er nu zo vredig bij, net alsof alle last van schouders was gevallen. Dit was de Marcel zoals we hem kenden. Het duurde toch nog even voordat de familie gearriveerd was maar toen iedereen aanwezig was gingen we gezamenlijk naar het mortuarium om Marcel te zien.
De volgende morgen kwam er een mevrouw van de uitvaartmaatschappij. De familie wilde er niet bij zijn; ik was zijn partner en ze vonden dat ik alles moest gaan regelen zoals Marcel en ik het in grote lijnen hadden afgesproken. Het bleek dat Marcel inderdaad al een aantal zaken had geregeld, van sommige wist ik af maar er waren ook een aantal nieuwe dingen die hij zelf al geregeld had zoals de muziek, de bloemen en de dragers van de kist. Hij wilde graag dat de kist naar zijn graf zou worden gedragen door acht jongens uit zijn mentorklas. Wanneer dit niet zou lukken dan zouden er mensen van de uitvaartmaatschappij de kist dragen. Het gesprek verliep vlot en alles was redelijk snel besproken. De dagen tot aan de begrafenis werd ik geleefd, veel telefoontjes, mensen die langs kwamen, veel mensen die ‘s avonds in de uitvaartcentrum langs kwamen waar hij opgebaard lag. Overdag kreeg je haast niet de tijd om je alleen te voelen,er waren altijd wel mensen. De klap kwam ‘s nachts wanneer ik alleen in ons grote bed lag, dan besefte ik hoe leeg het allemaal was en heb dan ook menige traan vergoten.
Het was eindelijk dan zover, Marcel zou vanmiddag worden begraven. Ik was die morgen al naar zijn ouders gegaan, daar zouden mijn ouders, mijn broer en zus en Sven en Yvonne ook naar toe komen. Vandaar gingen we dan naar het rouwcentrum. We probeerden nog een broodje te eten met wat soep maar de meesten van ons hadden niet veel trek. In het rouwcentrum aangekomen werden we ontvangen door de mevrouw van het uitvaartcentrum en zij begeleide ons naar de familiekamer. Hier moesten we even wachten voordat we als naaste familie nog even alleen afscheid konden nemen van Marcel. Ik had nu al moeite om mijn tranen te bedwingen maar toen ik hem voor de laatste keer zag lukte dat niet meer; het afscheid was nu definitief. Ik zag dat er een enorme hoeveelheid aan bloemen rond de kist stond. Van wie deze allemaal waren kon ik niet zien maar we zouden de linten die er aan vast zaten t.z.t. wel krijgen. We konden nog even terug gaan naar de familiekamer zodat de rest van de gasten afscheid konden nemen zonder dat wij daar bij aanwezig waren. Het wachten duurde zolang dat Sven op een gegeven moment vroeg waarom het zo lang duurde. We kregen als antwoord dat er zo ontzettend veel mensen waren gekomen dat nog steeds niet iedereen bij de kist was geweest. Er waren ook te weinig zitplaatsen en waarschijnlijk konden niet alle mensen in de zaal bij de dienst aanwezig zijn. Dat had ik niet verwacht, ik wist wel dat er behoorlijk wat mensen zouden komen, maar met deze aantallen hadden we geen rekening gehouden. Na nog een tijd te hebben gewacht konden we dan naar binnen. We gingen vooraan zitten en achter ons stroomde de zaal vol. Ik wilde eigenlijk niet omkijken maar mijn nieuwsgierigheid won het toch. Ik draaide mij even om en zag dat alle stoelen bezet waren, dat de mensen helemaal buiten om langs de wanden stonden en dat er ook nog een aantal buiten de zaal stonden. De deuren bleven gelukkig wel open zodat ze dienst toch konden meemaken. De hele plechtigheid verliep zoals gepland, een aantal sprekers, afgewisseld met muziek en enkele minuten stilte om Marcel te herdenken. Toen ik dacht dat de laatste spreker had gesproken nam de mevrouw van de uitvaartmaatschappij het woord en vertelde dat ze een tijdje geleden al, op initiatief van Marcel, met hem had gesproken. Hij had één wens die hij graag vervuld wilde zien en dat zou bij deze gebeuren. Er werd een enorm beeld- of televisiescherm binnengereden en ik keek verbaasd naar de andere familieleden. Niemand begreep er iets van. Het licht in de zaal werd wat gedimd en plotseling zagen we Marcel op het beeldscherm, half liggend, half zittend op bed in het ziekenhuis. Het werd muisstil in de zaal toen hij begon te praten “Lieve mensen, Jullie zullen allemaal wel even schrikken om mij hier op het beeldscherm te zien om jullie toe te spreken. Dit is iets wat ik heel graag wilde doen op dit moment nu ik er nog redelijk goed uit zie en niet al te veel pijn of last van bijwerkingen heb. Dat het met mij niet weer goed komt weet ik nu al een tijdje en daar heb ik zelf vrede mee. Ik heb een prachtig leven gehad al duurde het wel een beetje te kort. Ik heb veel gereisd, ik heb veel gezien, veel vrienden gemaakt en heel volop van het leven genoten. Ik heb een hele leuke baan gekregen die vooral zo leuk is geworden door mijn collega’s maar vooral door het leuke en goede contact met mijn leerlingen. Ik heb ondervonden dat wanneer je de leerlingen respecteert zoals ze zijn zij ook respect voor jou zullen krijgen. Dit heeft wederzijdse respect heeft ervoor gezorgd dat er een hechte band is ontstaan tussen mijn leerlingen en mijzelf, tenminste zo heb ik zelf ervarenf. Ik hoop dat zij dit ook zo gevoeld hebben en dat ze gehoor hebben gegeven aan mijn laatste wens om door een aantal van hen naar mijn laatste rustplaats te worden gebracht. Dat ik dit leven als prachtig heb ervaren, heb ik natuurlijk aan een aantal mensen te danken. Als eerste natuurlijk mijn ouders die er voor gezorgd hebben dat ik een onbezorgde jeugd heb gehad en dat ze altijd voor mij klaar stonden in voor en tegenspoed. Natuurlijk waren er ook wel strubbelingen tussen ons maar dat gebeurt in ieder gezin. Het is alleen jammer dat we zoveel jaar verloren hebben door zowel mijn eigen stijfkoppigheid als die van mijn vader. Hieruit blijkt maar weer hoe veel we op elkaar lijken. Gelukkig is alles nu weer uitgepraat en bijgelegd en daar ben ik Carlo heel dankbaar voor. Hij heeft ervoor gezorgd dat we alle twee onze trots op zij hebben gezet en het weer hebben bijgelegd. Pap, mam bedankt voor alles. Natuurlijk kan ik ook niet aan Sven en Yvonne voorbij; zij hebben mij opgevangen en jaren een tehuis gegeven toen dat bij mijn ouders even niet ging. Ze hebben nooit partij getrokken voor één van de partijen ook al zaten ze tussen twee vuren in. Ik ben blij dat jij mijn broer bent geweest Sven, je bent altijd mijn grote voorbeeld geweest ook al heb je daar misschien weinig van gemerkt maar ik ben er altijd heel trots op geweest om je mijn broer te kunnen noemen. En Yvonne, ja wat moet ik nou over jou zeggen lieverd.



Laat ik dit zeggen; wanneer ik niet op jongens was gevallen had ik jou van mijn broer afgepikt. Ik hou van je en hoop dat je nog heel lang met Sven samen zult zijn. Dan kom ik bij mijn schoonouders in Nederland. Lieve mensen ik wil jullie heel erg bedanken voor het feit dat jullie altijd voor Carlo en mij klaar stonden, zowel in goede als in moeilijke tijden. Ik heb altijd het gevoel gehad jullie mij als een eigen zoon zagen en daar ben ik jullie heel dankbaar voor. Dat geldt ook voor mijn schoonouders in Italië en tegen hen wil ik het volgende zeggen: Dear family from Italy, I would like to thank you for all the love that you gave to Carlo and me even when we told you that we were gay. You accepted us without any hesitation in a country were homosexuality is not very much accepted or seen as normal as here in Holland. Thank you very much for everything and I’m very pleased that you are here today. Ja Carlo, kijk maar even achterom dan zie jij je familie zitten. Ik heb er voor gezorgd dat ze de begrafenis konden bijwonen zodat ze jou tot verdere steun kunnen zijn. Ik wil je bedanken voor al die fantastische jaren die wij samen hebben gehad. Jij bent het beste dat mij overkomen is. Jij hebt mij altijd het gevoel gegeven dat ik de belangrijkste persoon in je leven was. Jij was dat in ieder geval wel voor mij. Ik kan niet onder woorden brengen wat ik voor je voel maar jij weet dat als geen ander, dit hoeft ook niet verder gezegd te worden. Ik snap dat je het moeilijk hebt om het verlies, de dagen alleen die zullen volgen en het zal best nog zwaar worden. Weet dat ik op al die momenten altijd in gedachten bij je zal zijn om je door deze moeilijke momenten heen te helpen. Toch wil ik niet dat je te lang om mij blijft treuren en ik zal er op toe zien dat jij je belofte stand doet houden. Je hebt beloofd om niet te lang alleen te blijven maar nu je nog in de bloei van je leven zit er verder met volle teugen van te genieten samen met iemand anders die je net zo veel liefde zal schenken als ik heb gedaan. Ik hou van je Carlo en zal je nooit vergeten. Beste mensen, zoals jullie kunnen zien zit ik met een glas champagne op bed ik hoop dat iedereen nadat jullie mij naar mijn laatste rustplaats hebben gebracht een toast op mij willen uitbrengen. Het gaat jullie allen goed en hoop dat een ieder nog lang op deze aardbol in goede gezondheid mag rondlopen”.
De tranen stroomden over mijn wangen en niet alleen bij mij. Ik zag Sven met een zakdoek de tranen uit zijn ogen vegen en hetzelfde gold voor mij moeder en die van Marcel. Ik hoorde ook overal in de zaal mensen snikken of snotteren. Dit was volkomen onverwacht maar wat was ik blij dat hij dit gedaan heeft om op deze manier iedereen te bedanken. Het beeldscherm werd weggereden en de dragers kwamen binnen om de kist weg te brengen. Het waren inderdaad de jongens uit zijn mentorklas. Ik was ontroerd dat zij aan de wens van Marcel gehoor hadden gegeven, het respect was dus echt wederzijds zoals Marcel altijd had gewild. De kist werd naar het graf gebracht door de jongens en daarachter liepen een hele rij jongens en meisjes met de bloemen en kransen. Ik vroeg aan de mevrouw van het uitvaartcentrum wie dit allemaal waren en zij vertelde dat dit de andere kinderen uit de mentorklas waren. Omdat zij de kist niet konden dragen wilden zij dit graag doen. Hij was dus nog een leukere leraar geweest voor de leerlingen dan hij zelf ooit heeft geweten. Na de kist liep de familie met daarachter een enorme rij mensen. Na een

tijdje bij het graf te hebben gestaan liepen we terug naar het uitvaartcentrum waar iedereen een glas champagne aangeboden kreeg. Toen iedereen binnen was riep Sven “Op Marcel” wat door iedereen werd herhaald, een prachtige afsluiting van toch een trieste dag. Ik zag bij het in ontvangst nemen van alle condoleances heel veel bekende gezichten voor bij komen. Oud klasgenoten van de middelbare school en studiegenoten van Marcel, vele neven en nichten van zowel Marcel als van mijzelf, veel mensen uit de buurt waar we nu woonden maar ook uit onze oude buurten, jongens van de atletiekvereniging en ga zo maar door. Er waren ook heel veel leerlingen van zijn huidige school. Deze was vanmiddag gesloten om alle leraren de kans te geven om naar de begrafenis te kunnen gaan maar er waren ook heel veel leerlingen die deze kans ook aangegrepen hadden. Ik hoopte dat Marcel dit allemaal kon zien. Natuurlijk was Patricia ook gekomen en zelfs Hans, waar we al jaren geen contact meer mee hadden was gekomen. Er leek geen eind te komen aan de rij mensen. Toen zag ik eindelijk mijn ouders uit Italië en ik zag dat mijn halfbroers ook waren gekomen. Ik was heel blij om nu hier te hebben en was ook blij om te horen dat ze een week zouden blijven. Ik was heel blij dat het hele afscheid zo was gelopen.

De tijd daarna was moeilijk maar ik dwong me er zelf toe om de gewone draad van dagelijkse bezigheden weer op te pakken. Het was niet gemakkelijk maar ik merkte dat wanneer ik met andere zaken bezig was ik niet zo veel aan het gemis dacht. Ik ging regelmatig naar de begraafplaats waar ik dan een hele tijd bij het graf zat en met hem praatte. In het begin deed ik dit dagelijks maar later werd dit minimaal een keer in de week. Ik had veel steun aan zowel mijn ouders als aan die van Marcel, vooral aan zijn vader. Ik had het idee dat hij vaak langs kwam om zelf bij mij steun te vinden, maar het deed ons beiden goed. Ook hielpen mijn beste vrienden Steven, Heleen en Tim mij door de moeilijke periode heen. Vooral Tim kwam vaak over de vloer omdat hij ook in Groningen woonde. Voor Steven en Heleen was dit wat moeilijker omdat zij in het westen waren gaan wonen vanwege hun banen, maar wanneer ze in de buurt waren kwamen ze trouw langs en anders belden ze wel. Tim kwam bijna elke week wel een aantal keren langs en zorgde ervoor dat ik ook buiten de deur en onder de mensen kwam. hij nam me mee naar de bioscoop of uit eten. Meestal had ik daar geen zin in maar hij zorgde altijd wel dat ik mee ging. Ik mocht hem graag en ik moest toegeven dat ik er soms naar uit keek wanneer hij kwam. Het was nu bijna twee jaar geleden dat Marcel was overleden maar ik wilde nog steeds geen nieuwe relatie omdat ik vond dat ik dat tegenover hem niet kon maken. Het voelde als een soort overspel, net alsof ik hem stiekem bedroog met een ander. In mijn achterhoofd wist ik wel dat ik Marcel had beloofd om niet heel lang alleen te blijven maar nu kon ik het nog niet, ik wilde niet verliefd worden op een ander, nu nog niet. Toch besefte ik dat ik het ook wel erg miste, de liefde en de geborgenheid van iemand anders. Vandaag was het de verjaardag van Marcel. Dat vond ik een moeilijke dag en keek uit naar het gezelschap van Tim. Hij zou vanmiddag langs komen zodat ik niet alleen zou zijn. Ik vond het een lief gebaar van hem en moest aan hem denken, aan zijn glimlach, zijn humor en toch ook wel een beetje aan zijn mooie lichaam. Ik schrok van deze gedachten, was ik dan toch verliefd aan het worden op een ander. Destijds had ik deze gedachten ook bij Marcel gehad. Ik schudde even................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........







LOGIN



Bescherm jezelf en andere ALTIJD tegen SOA's en HIV. Gebruik een goedgekeurd condoom en voldoende glijmiddel! VRIJ VEILIG, dan kun je er nog lang van genieten.



Deze foto's komen uit de fotoserie Young_With_Older2 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!







Geef een cijfer en je kunt de volgende keer direct zien of je dit verhaal al gelezen hebt!

CIJFER: 9.7

Stem op Geadopteerd 19/19:


Kijk voor meer verhalen van Hans bovenaan aan de rechter kant >>>>>>
Of klik hier om op schrijver Hans te zoeken


Serie delen: -Geadopteerd-

04-06 Geadopteerd 1/19 (8.6)
04-06 Geadopteerd 2/19 (8.5)
04-06 Geadopteerd 3/19 (8.2)
04-06 Geadopteerd 4/19 (8.3)
05-06 Geadopteerd 5/19 (8.8)
05-06 Geadopteerd 6/19 (8.9)
05-06 Geadopteerd 7/19 (8.9)
05-06 Geadopteerd 8/19 (8.7)
06-06 Geadopteerd 9/19 (9.0)
06-06 Geadopteerd 10/19 (9.0)
06-06 Geadopteerd 11/19 (9.1)
06-06 Geadopteerd 12/19 (9.2)
07-06 Geadopteerd 13/19 (9.1)
07-06 Geadopteerd 14/19 (9.1)
07-06 Geadopteerd 15/19 (8.9)
07-06 Geadopteerd 16/19 (9.1)
08-06 Geadopteerd 17/19 (8.8)
08-06 Geadopteerd 18/19 (9.4)
08-06 Geadopteerd 19/19 (9.7)



URL van dit verhaal: http://dlv7445.digigop.nl - mail deze link naar een vriend





8 reacties 3096 bekeken cijfer: 9.7(38)


Jouw Reactie
LOGIN als je een reactie wilt plaatsen

19-1-2023 19:08 Hans een geweldig verhaal, meer een boek vol emotionele gebeurtenissen, bedankt

10-11-2019 09:01 Wat een verhaal, dankjewel. Heeft wel menig keer voor tranen gezorgd, maar zo mooi.

14-6-2015 19:27 Dankjewel voor dit prachtige emotionele verhaal. Ik hou wel van rollende tranen over mijn wangen... En dat gebeurde meer dan eens!!!!

14-6-2015 06:07 Een goed geschreven verhaal .het laatste deel deed de tranen over mijn wangen lopen .dit omdat ik de laatste tijd ook veel mensen om me heen heb verloren en ik mijzelf heel goed kan herkennen in Carlo

9-6-2015 16:45 IK heb ze allemaal gelezen vandaag achter elkaar geweldig bedankt

9-6-2015 12:28 wat n geweldig verhaal. heerlijk, meeslepend en goed geschreven. ik hoop dat er nog meer van dit soort verhalen van jouw hand komen. bedankt.

geen foto geplaatst ==========
8-6-2015 12:02 dank voor het verhaal , tranen lopen over mijn wangen en heel diep doet het zon pijn , ik heb ook mijn partner moeten afgeven , gelukkig niet zo jong , maar het doet pijn . proficiat aan de schrijver , ik heb genoten van het begin tot het einde.

8-6-2015 10:33 Een heel goed en meeslepend verhaal. Bedank hiervoor


Meer verhalen van
Hans
Op Datum - Sorteren op Titel


Serie delen: -Geadopteerd-
04-06 Geadopteerd 1/19 (8.6)
04-06 Geadopteerd 2/19 (8.5)
04-06 Geadopteerd 3/19 (8.2)
04-06 Geadopteerd 4/19 (8.3)
05-06 Geadopteerd 5/19 (8.8)
05-06 Geadopteerd 6/19 (8.9)
05-06 Geadopteerd 7/19 (8.9)
05-06 Geadopteerd 8/19 (8.7)
06-06 Geadopteerd 9/19 (9.0)
06-06 Geadopteerd 10/19 (9.0)
06-06 Geadopteerd 11/19 (9.1)
06-06 Geadopteerd 12/19 (9.2)
07-06 Geadopteerd 13/19 (9.1)
07-06 Geadopteerd 14/19 (9.1)
07-06 Geadopteerd 15/19 (8.9)
07-06 Geadopteerd 16/19 (9.1)
08-06 Geadopteerd 17/19 (8.8)
08-06 Geadopteerd 18/19 (9.4)
08-06 Geadopteerd 19/19 (9.7)


08-06-15 Geadopteerd 19/19 (9.7)
08-06-15 Geadopteerd 18/19 (9.4)
08-06-15 Geadopteerd 17/19 (8.8)
07-06-15 Geadopteerd 16/19 (9.1)
07-06-15 Geadopteerd 15/19 (8.9)
07-06-15 Geadopteerd 14/19 (9.1)
07-06-15 Geadopteerd 13/19 (9.1)
06-06-15 Geadopteerd 12/19 (9.2)
06-06-15 Geadopteerd 11/19 (9.1)
06-06-15 Geadopteerd 10/19 (9.0)

Alle 19 verhalen van Hans
::: digiGOP.nl :::
Laatste Reacties

login om alle 9808 reacties te lezen...

::: digiGOP.nl :::
digiGOP CAMCHAT
verwijder reclame


© digiGOP.nl 2002 - 2024 | Adverteren | Disclaimer | Help | Contact/Helpdesk | Mobiele versie