De gothic Kleinzoon uit het Oosten

Mijn werkzaam leven zat er op. Het pensioen stond voor de deur en omdat ik, met uitzondering van mijn hond en mijn kat, toch weer alleen was, besloot ik mijn huis te verkopen en een leuk appartement te kopen in het Sauerland in Duitsland.

Omdat ik toch niet van plan was om de rest van mijn leven, door sommigen aangeduid als de gelukkige derde helft, als monnik te slijten meldde ik mij aan op een Duitse gay chat-site, al was het maar om wat contacten op te bouwen en er zo nu en dan een lekkere date aan over te houden. Want bepaalde lichaamsdelen waren nog lang niet met pensioen!

Zo zat ik op een vrijdagavond te surfen op die site. Om maar meteen één ding duidelijk te maken: voor iemand, die op slank en tenger valt, is de keus in Duitsland beperkt. De ene bierton op benen na de andere kwam voorbij, maar dat was echt niet het type waar ik naar op zoek was. Totdat ik na een uurtje rondneuzen op een foto stuitte, die wel mijn aandacht trok. Het was een jonge jongen, die zich Misha noemde. Ik bestudeerde de foto en was meteen verkocht. Hij had een fijn gezicht, dat een bijzondere mengeling liet zien van zowel jongensachtige als meisjesachtige trekken. Vooral de volle lippen gaven die meisjesachtige indruk. Ze leken gemaakt te zijn om teder te kussen. In dat gezicht stonden zwart-omlijnde prachtige, donkere ogen, die zelfs op de foto kracht en levenslust uitstraalden. Hij had lang ravenzwart haar, dat aan een zijde van zijn gezicht langer was als aan de andere kant. Om zijn hals droeg hij een leren band met metaalkleurige, glinsterende pinnetjes. Het hele beeld duidde er op, dat ik hem in de gothic scene moest plaatsen, wat voor een oude bluesfreak een beetje slikken was. Maar het deed niets af aan de pure schoonheid, die ik op de foto zag. Ik klikte zijn homepage open om beloond te worden met nog meer fotos van zowel gezicht als bovenlichaam. Zijn lichaam was precies waar ik voor viel. . . het was smal en tenger, maar prachtig geproportioneerd in al die bijna schriele en androgyne schoonheid. Ik keek even naar zijn leeftijd. . . . 22. . . . en naar zijn woonplaats. . . niet direct naast de deur, aan de Poolse grens. Afstanden zijn in Duitsland nu eenmaal groter als in het kikkerlandje waar ik net vertrokken was. Ik besloot dus ook, dat het bij dromen zou blijven. Het had geen zin hem een berichtje te sturen. Nog los van het praktische bezwaar van de afstand, ik had zijn grootvader kunnen zijn. Hij was een ideaalbeeld en ook nog een onbereikbaar ideaalbeeld. Dus sloot ik af en met Misha nog in gedachten nam ik een wijntje en een boek, waarmee het beeld van de prachtige jongen uit het oosten langzaam uit mijn geest werd verdreven.



Het zal een goede week later zijn geweest dat ik weer eens online ging. Het was op een vrijdagavond, ik verveelde me en om het maar meteen duidelijk te zeggen: ja, ik was geil. Ik was de hele jongen aan de Poolse grens totaal vergeten.

Ik was dan ook verrast toen ik zag dat hij op mijn bezoekerslijst stond en, sterker nog, me een berichtje had gestuurd:

“Hallo, voor een oudere man zie je er vet cool uit!”

Ik geef onmiddellijk toe: het streelde mijn ego. Maar het riep ook wantrouwen op. Wat moest een bloedmooie jongen van 22 nu met een oude zak van over de 60? Het was iets wat ik nog nooit had begrepen en zeker nu niet. Ik keek of ik het berichtje gwoon gemist had of dat hij online was. Hij was online.

“Nou goed, ” dacht ik, “Dan maar iets terugsturen”. Maar ik ben altijd vrij direkt en dus begon ik te typen:

“Hallo, Misha, dank je voor het compliment. Ik word er verlegen van. Maar wat zoekt een prachtige jongen als jij bij een oude man?”

Het antwoord kwam verbluffend snel, veel sneller als ik had verwacht, en het verbaasde me totaal:

“Ik zoek een vaderfiguur!”

Ik was even van mijn stuk, wist niet wat ik terug moet schrijven. Pas na een paar minuten schreef ik:

“Vaderfiguur? Denk je niet dat ik eerder een opa-figuur ben?”

Het klonk hard en cynisch, maar het was niet zo bedoeld. Ik had er meteen spijt van dat ik die boodschap gestuurd had. Het was niet om hem in bed te krijgen, maar de jongen had een eerlijk antwoord gegeven op mijn vraag en mijn wedervraag leek er verdacht veel op, of ik hem belachelijk wilde maken. Maar gedane zaken nemen geen keer: ik had op “zend” gedrukt, dus hij zou het lezen en er het zijne van denken.

Hij liet zich niet van de wijs brengen en zond een uitgebreid bericht terug:

“Nou en? Het gaat me niet om de leeftijd! Het gaat me er om dat een lieve man me geeft, wat ik vroeger niet kreeg: warmte, liefde, geborgenheid, veiligheid en respekt. En die ik dat dan ook terug kan geven. En als ik jouw profiel lees, dan ben jij iemand die me dat kan geven en van mij kan ontvangen”.

Opnieuw was ik tot niet meer in staat dan tot de afdeling “Stomme Vragen”:

“Maar je eigenlijke vader dan?”

Bliksemsnel kwam er antwoord:

“Oh, die? Die heeft me verwekt en is toen met de noorderzon verdwenen!”

Wow. . . . . ik ging heen en weer tussen argwaan en totale fascinatie voor deze jongen. Als hij de zaak wilde belazeren, dan had hij het verdomd goed voorbereid. En anders moest elk woord wat hij schreef wel waar zijn. De antwoorden waren te snel en te spontaan. Toch was er die ene vraag die door mijn kop spookte, dus die ging er als volgende uit:

“Sorry dat ik er over begin, maar hoe zit het dan met sex? Ik bedoel, het kan niet de bedoeling zijn dat je pleeg-opa sex heeft met zijn kleinzoon!”.

Eerst kwam er een heel kort antwoord: “Hihi!!”

Maar al snel volgde:

“Hoezo niet? Is sex niet de hoogst-denkbare uitdrukking van liefde, respect, warmte en geborgenheid?”

Ik was stil. Ik wist niet meer wat ik antwoorden moest en schreef hem dat ook, dat ik wilde nadenken over alles wat hij had gezegd. Hij antwoordde dat hij dat begreep, maar ook dat hij hoopte dat we in contact bleven. Eerlijk gezegd: ik was niet anders van plan! Want hij werd steeds fascinerende en interessanter.



In de weken er na chatten we regelmatig, soms zelfs meerdere uren per dag. Ik vertelde wat er over mij te vertellen was. Niet dat ik nou zo’n unicum ben, dat ik daarmee uren kon vullen. Hij vertelde dat, omdat zijn vader verdwenen was, zijn moeder haar uiterste best had gedaan vader en moeder tegelijk te zijn, maar eigenlijk in geen van beiden geslaagd was. Hij zei het zonder woede, zonder haat. Ze moest wel, er moest eten op tafel komen! Dus werkte ze in onregelmatige diensten als verpleegster in het lokale ziekenhuis, de toen nog kleine Misha min of meer noodgedwongen aan zijn lot overlatend. Overdag liep hij dan door de vervallen, desolate voormalige DDR-stad, vol van nauwelijks onderhouden en vervallen gebouwen, te dwalen met de sleutel van hun flatje aan een koordje om zijn nek. En als het in de winter echt koud was bracht hij uren door in de warenhuizen, niet om iets te kopen, maar gewoon om ergens warm binnen te kunnen zijn.

Zijn verhaal deed pijn. Er waren parallellen. Niet in alles; de redenen waren anders en de omstandigheden, maar ook ik was ooit een sleutelkind geweest. Het leidde er alleen toe dat ik hem steeds meer ging waarderen, vooral zijn openheid en, ondanks alles, zijn zachtheid van karakter. Er was geen verwijt naar zijn moeder, ze had gedaan waarvan ze dacht dat het goed was, alles op alles gezet om hem toch nog iets van liefde te geven en hij was er in zekere zin dankbaar voor. Ze had er in ieder geval voor gezorgd dat hij zijn school had afgemaakt. Maar voegde er in een keer aan toe, dat hij nog een flauw idee had wat hij verder wilde.

De avonden vlogen voorbij terwijl we chatten over van alles en nog wat. Na een week of vier schreef hij ineens:

“Weet je, ik wil weg hier! Het is hier zo troosteloos en uitzichtloos. We zouden het na dehereniging beter moeten krijgen, maar schijnbaar is dat tot op heden aan deze stad voorbijgegaan”.

Ik deed het spontaan, zonder na te denken en reageerde met een kort:

“Dan kom hier heen!”

Er volgde lang geen antwoord. Ik vroeg me net af of ik nu dan toch echt te ver was gegaan. Pas na dik vijf minuten kwam er een reactie:

“Meen je dat nou?”

Mijn antwoord was even kort en bondig: “Ja!!!”

Opnieuw geen antwoord. Maar toen kwam er een twijfelend:

“Ik weet niet hoe ik daar moet komen. Ik heb geen auto”.

“De trein misschien!” opperde ik.

“Ja, maar heb al even gekeken. Dat is duurder dan ik me kan veroorloven”.

Opnieuw, na al die weken chatten, bekroop me toch weer wantrouwen. Was het dan toch om geld te doen? Die oude gek zou de reiskosten wel even betalen voor hem? Gewoon even overmaken, opa, en dan hoor je nooit meer iets van mij? Ik kon het me niet voorstellen. Ik moest even een time out hebben om na te denken en dat schreef ik hem ook. We spraken af, dat ik de avond er na een oplossing bedacht zou hebben en weer on line zou zijn.

Eigenlijk had ik de oplossing al. Ik was online klant bij de Duitse spoorwegen, kon makkelijk een treinkaartje boeken op zijn naam en op mijn rekening, maar het was dat ik eerst iets anders duidelijk wilde hebben voor mezelf, namelijk: wilde ik dit wel?

Het werd erg laat die avond, of beter, het werd erg vroeg die nacht. Er waren genoeg vragen in mijn kop die een antwoord wilden. Was ik gewoon uit op jong, mooi, sexy en verleidelijk vast bedmaatje om plezier mee te hebben? Of was er meer? Was het, dat ik als kinderloze man mijn eigen onverbruikte vadergevoelens aan hem wilde geven, die ze zo nodig had? Of was ik online verliefd geworden? Kan dat trouwens, online verliefd worden?

Hoe dan ook: ik besloot het te doen! Als het niet zou werken kon ik hem altijd nog een treinkaartje terug geven.

De avond er na was ik als afgesproken on line. Maar hij was er ook. Mijn eerste bericht was erg nuchter:

“Vertrouw je me genoeg om je volledige naam en email adres te geven?”

Het antwoord was verbluffend kort: “Ja”.

“Dan geef het maar!”

In tien seconden had ik zijn volledige naam, waaruit bleek dat hij inderdaad Misha heette, en zijn mail-adres. Ik legde hem uit wat ik ging doen: een treinkaartje op zijn naam boeken en zodra ik het binnen had aan hem doormailen, zodat hij het kon uitprinten en gebruiken. We spraken af op welke dag en tijd het geboekt moest worden, waarna ik na een best korte chat afsloot en aan de boeking bij de Duitse spoorwegen begon. Binnen vijf minuten had ik het kaartje op mijn mail en stuurde het aan hem door. Nu nog afwachten, of hij inderdaad op de afgesproken dag zou opdagen.



De afgesproken dag van zijn aankomst was aangebroken. Van de zenuwen stond ik veel en veel te vroeg bij het stationnetje, rookte het ene shaggie na het andere en keek elke vijf minuten op mijn horloge. Tot overmaat van ramp was de lokaalboemel uit Kassel ook nog vertraagd. Maar eindelijk rolde het dieseltreintje het station binnen. Ik stond op de parkeerplaats voor het station en zag een paar mensen uitstappen, maar hij was er niet bij. Wat niets wilde zeggen: het feitelijke stationsgebouw benam me het zicht op de hele trein. Een paar mensen kwamen het gebouw uit, op weg naar de bushalte of op zoek naar hun eigen afhalers. Ik was tot het uiterst gespannen, want ik zag hem nog steeds niet. Pas na een paar minuten kwam hij bepakt en bezakt met rugzak, een tas en een gitaarkoffer naar buiten. Ik herkende hem direct: hij was net zo mooi als op de fotos op de site. Goed, even afgezien van het vale t-shirt met wat scheuren, een dito gescheurde jeans waarvan de pijpen in oude legerkistjes gestopt waren en een zwart leren jekkertje, wat zijn beste tijd ook gehad had. Maar zijn gezicht, en vooral zijn ogen. . . . ze waren prachtig! Zijn hele lichaam was rank als dat van een jong hert. Hij liep met de souplesse van een panter de

stationstrappen af. Ik grijnsde breed bij de gedachte, dat de gothic scene zijn intrede had gedaan in een slaperig Sauerlands provinciestadje.

Toen hij me zag staan zette hij zijn bagage op de grond en liep op me af om me ongegeneerd om de nek te vliegen en een onstuimige, spontane en van harte gemeende kus op de lippen te drukken.

“Nou, daar ben ik dan eindelijk!”zei hij met een brede grijns.

Ik keek lachend naar zijn bagage en vroeg:

“Hoe lang dacht je eigenlijk te blijven?”

Nog steeds breed grijnzend haalde hij zijn schouders nonchalant op en zei:

“Geen idee! We zien wel. Als je me beu bent, dan gooi je me maar buiten!”

Ik laadde de bagage in en we reden terug naar boven, naar huis. Het stadscentrum en het station liggen nu eenmaal een dikke 500 meter onder het stadsdeel waar ik woonde, dus wij noemden dat “beneden”, terwijl wij voor hen “boven” waren. Onderweg spraken we niet. Hij keek zijn ogen uit naar een totaal andere omgeving als waar hij aan gewend was. Hier waren het bossen en heuvels wat de klok sloeg.

“Mooi hier”, is het enige wat hij tijdens de rit zei, “Nee, schitterend hier!”.

Thuis gekomen kon ik niet vermijden dat hij de stormachtige begroeting van mijn hond moest doorstaan. Het is nu eenmaal een hond, die met iedereen vriendjes wil worden, zeker als ze op bezoek komen. Toen we eenmaal zaten vroeg ik:

“Moe?”

“Ja”, zei hij met een vermoeid lachje, “Wat denk je na zeven, acht uur in een trein zitten?”



We dronken wat en nadat dat op was zei hij:

“Ik kan wel een douche gebruiken!”

Dus wees ik hem de douche en gaf hem een handdoek. Om me vervolgens weer netjes in de huiskamer terug te trekken. Het idee, dat die ontzettend mooie jongen naakt onder het warme water in mijn badkamer stond wond me ontzettend op, maar met een uiterste beheersing besloot ik hem niet te overvallen en hem eerst eens te laten uitrusten en tot zichzelf te komen.

Het bleek dat hij er totaal anders over dacht. Na een goed kwartiertje hoorde ik zijn gedempte voetstappen in de hal en meteen daarna kwam hij spiernaakt de woonkamer binnen met een zwoele glimlach op zijn gezicht. Het was een adembenemend mooi gezicht: zijn lange nat-glimmende zwarte haren plakten aan zijn licht-getinte wangen en zijn frêle lichaam bewoog zich ongelooflijk gracieus mijn richting in. Zijn fors uitgevallen, gladgeschoren en halfharde piemel bengelde in de maat van zijn stappen op en neer.

Zonder een woord te spreken zette hij zich op mijn schoot en begon heftig te kussen. Even stopte hij met zijn liefkozingen, keek me lachend aan en fluisterde:

“Maar zo moe ben ik dan ook niet!”

Lange tijd hield ik zijn hoofd tussen beide handen, terwijl we zoenden en tongden. Ik slurpte bijna de heerlijke blik in zijn ogen op, kon er geen genoeg van krijgen. Langzaam gleden mijn vingertoppen over zijn nek en over de zachte huid van zijn tengere schouders. Het voelde aan alsof hij gloeide van opwinding.

“Waar is de slaapkamer?” vroeg hij hijgend.




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Bescherm jezelf en andere ALTIJD tegen SOA's en HIV. Gebruik een goedgekeurd condoom en voldoende glijmiddel! VRIJ VEILIG, dan kun je er nog lang van genieten.

Deze foto's komen uit de fotoserie Young_With_Older11 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!