De buitenlucht was koud. Het was tenslotte januari en alhoewel er nog niet echt veel winters weer was geweest, hadden meteorologen voorspeld dat er best nog wel eens een flinke winter aan zou kunnen komen. De kou werkte echter op mij niet echt ontnuchterend want lange tijd stond ik daar in de positie waarin ik door twee vrienden van Ap was gemanoeuvreerd. Ik stond daar met zijn bewusteloze lijf in mijn armen en wist me geen raad. Maar verdomme, ik kon daar toch ook niet de hele nacht blijven staan! Voorzichtig probeerde ik hem mee het huis in te slepen maar al snel gaf ik die poging op. Aan de overkant van de straat bewoog een gordijn en even later ging er een deur open. Een jongeman keek in onze richting en ik waagde hem aan te roepen.

“Hé, zou je mij een handje kunnen helpen?” Hij sloot de deur achter zich en stak in zijn overhemd de straat over.

“Hoi, kan ik je helpen?”

“Ja, mijn vriend is er niet helemaal bij geloof ik en als je mij zou kunnen helpen hem naar binnen te krijgen zou ik je erg dankbaar zijn.” Geen woord van wat ik gezegd had was gelogen.

“Natuurlijk help ik je.” Even leek het of hij besluiteloos bleef staan maar toen bleek me dat hij de situatie in ogenschouw had genomen en naar een oplossing had gezocht. “Het lijkt me het beste dat je hem eerst in mijn armen legt dan kun jij hem daarna bij zijn benen pakken en dragen we hem zo naar binnen.” Ik knikte. Het was een goed idee. Hij stak zijn armen onder die van Ap door en nam hem van me over. Toen de last me uit de armen werd genomen slaakte ik een diepe zucht.

“Wow. Hij is niet echt zwaar maar als je met zo’n doods gewicht staat valt dat toch flink tegen.”

“Je hebt iets laten vallen,” zei de jongeman en hij wees op iets dat naast me op de grond lag. Ik bukte me en pakte het op. Dat was het dus dat die vent me onder mijn oksel had gedrukt: een short van Ap. Meteen begonnen de radertjes in mijn bovenkamer te draaien en allerlei scenario’s schoten door mijn hoofd.

“Verdomme,” vloekte ik. “Kom laten we hem snel naar binnen brengen!” Ik pakte Aps benen en zo liep ik achteruit het huis met hem in. Ik trapte de deuren open en liep zijn slaapkamer in. Daar moesten we natuurlijk draaien en dat ging niet echt handig maar ja, met je voeten op het hoofdkussen slapen dat doet alleen Pippi Langkous! We hijgden beiden even uit toen Ap daar lag.

“Ik heet Peter,” zei mijn overbuurman en hij stak mij zijn hand toe.

“Ik ben Jordan en dat daar is Ap.”

“Weet je wat er aan de hand is met hem?” Ik schudde mijn hoofd. “Maar je hebt volgens mij wel een vermoeden!”

“Ja, en dat is niet zo’n net idee eigenlijk. Maar ik wil geen beschuldigingen uiten voor ik het zeker weet.” Ik liep naar het bed van Ap toe en schoof de mouwen van zijn trui omhoog om zijn polsen te bekijken. “Shit!” Daarna trok ik hem zijn schoenen en sokken uit en bekeek ik zijn enkels. “SHIT!!!”

“Wat denk je dat er gebeurd is?”

“Dit bracht me op het idee.” En ik liet hem Aps short zien.

“Ja, en?” Ik keek hem aan en merkte nu pas dat hij duidelijk jonger was dan wij. Hij kon niet veel ouder dan 18 zijn misschien nog wel iets jonger zelfs. En de blik in zijn ogen was nog zo onschuldig.

“Ik moet een dokter bellen,” zei ik en liep naar de woonkamer toe. Meteen keerde ik echter ook weer terug. “Ik weet niet eens wie mijn huisarts is en ik weet ook niet of Ap er wel één heeft.” Mijn vader had me ooit het een en ander aan verzekeringspapieren opgestuurd maar die had ik ongeopend ergens, God weet waar, opgeborgen.

“Wacht maar,” zei Peter. “Ik weet wel iemand die kan helpen. Hij is arts. Tenminste als je het goed vindt?”

“Natuurlijk!” Ik wees hem de telefoon en hij haalde vanuit zijn portemonnee een briefje waarna hij een nummer intikte. Ik liep inmiddels terug naar Ap en hoorde van afstand de korte antwoorden die Peter zijn gesprekspartner gaf.

“Hij komt zo,” zei de jongen toen hij terug was. “Maar mag ik van je weten wat je vermoeden is?” Ik keek hem opnieuw aan en twijfelde hevig. Moet je zo’n jonge jongen met zoiets confronteren. Ach, als straks die dokter er was zou ik het toch moeten vertellen.

“Kijk,” zei ik en toonde hem de striemen op Aps polsen en enkels. “En met dit,” ik pakte de short van het bed, “vermoed ik dat ze hem anaal verkracht hebben.”

“Is hij een homo?”

“Nee, ik ben de homo van ons tweeën.” Peter bloosde hevig. “Sorry ik had het je liever niet verteld maar je wilde het zelf weten.”

“Ja, dat geeft ook niet,” zei hij. Het viel me nu eerst op dat hij met een ‘zachte g’ praatte. Het klonk leuk. Het wachten duurde lang maar uiteindelijk ging de bel. Peter deed open en kwam meteen weer terug met een lange man (maar ja, voor mij is bijna iedereen lang) van een jaar of 35 die dik aangekleed was.

“Brrrrr, wat is het koud,” bromde hij. “Vertel eens wat is er aan de hand, wat kan ik doen,” en hij ontdeed zich van zijn handschoenen, winterjas en sjaal.

“Ap hier is bewusteloos thuisgebracht en ik heb het sterke vermoeden dat hij anaal verkracht is,” antwoordde ik.

“Is hij je vriendje?” vroeg hij met een duidelijke insinuatie in zijn stem.

“Nee, niet op de manier waarop u het bedoelt,” antwoordde ik venijnig maar door het gebruik van ‘u’ toch beleefd. Ik weet het niet maar iets in deze man stond me niet aan. “Ikzelf ben homo maar hij is hetero en we hebben niets met elkaar.”

”Waarop zijn je vermoedens gebaseerd?” Wat ik Peter had laten zien liet ik nu ook aan hem zien.

“Ja, dat ziet er zo op het eerste gezicht niet mooi uit. Wil je even een bakje met lauwwarm water voor me gaan halen?” Ik liep naar de badkamer en hoorde hoe Peter en de man begonnen te praten. Toen ik met het water terug bij de deur was, bleef ik even staan kijken.

“Heb je gecheckt of hij gedronken heeft?”

“Ja, maar ik kon niets ruiken,” antwoordde Peter

“Drugs?”

“Nog niet gedaan maar ik doe het meteen.” Peter boog zich over Ap heen en tilde een voor een zijn oogleden op. “Negatief.”

“Goed dan kunnen we dat uitsluiten.” Ik liep de kamer binnen en zette het bakje met water neer op het nachtkastje naast Aps bed. “Sorry van zonet,” zei de arts. “Ik had me wat netter kunnen gedragen.”

“Geeft niet, tenslotte heb ik u uit uw bed laten bellen.” Hij stak mij zijn hand toe en stelde zich voor als ‘Jansen’.

“Weet je of Ap medicijnen of zo gebruikt?”

“Nee, hij woont hier sinds het vorige jaar maar ik heb nooit gezien dat hij iets innam. Hooguit een keer een paracetamol of zo maar verder niets.”

“Oké, dan moeten we hem maar eens gaan onderzoeken.” Samen met Peter ontknoopte hij Aps spijkerbroek en trok deze voorzichtig naar beneden. Meteen kwam zijn blote lijf tevoorschijn. Ik rilde bij de gedachte aan wat ik vermoedde dat gebeurd was. Vakkundig draaiden de beiden Ap op zijn buik en toen ze zijn bilspleet nader begonnen te onderzoeken, zag ik de bloedsporen. Tranen welden op in mijn ogen. Ik kon het gewoon niet langer aanzien en liep de kamer uit. Buiten op de gang bleef ik geleund tegen de muur staan. Steeds hoorde ik het mompelend gepraat van Jansen en Peter en heel af en toe hoorde ik Ap kreunen. Ik veegde met de rug van mijn handen mijn ogen droog en snoot eens flink mijn neus. Toen ik na een tijdje terug de kamer in ging, dekten de arts en Peter Ap juist toe.

“En?” vroeg ik nieuwsgierig en belangstellend tegelijk.

“Het spijt me je te moeten zeggen dat je veronderstelling helemaal gelijk was.” Ik balde mijn vuisten en voelde al het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. “Ga zitten,” en Jansen wees me gebiedend op de stoel die naast het bed stond. “Het is nu geen tijd voor ondoordachte dingen. Je moet zorgen dat je je hoofd koel houdt. Je vriend hier heeft je nu nodig!” Zittend op de stoel en de arts aankijkend knikte ik. Wat was ik van plan geweest? Had ik ze in mijn eentje willen aanvallen? Ik weet het niet maar de harde realiteit kwam langzaam weer terug in mijn lijf en ik besefte dat dan een onmogelijkheid was. “De sporen zijn overduidelijk. Het slijmvlies is op diverse plaatsen beschadigd en ook heb ik spermaresten aangetroffen.”

“Dus die hufters hebben niet eens een condoom gebruikt?” Als antwoord schudde hij zijn hoofd.

“En daarom wil ik eigenlijk meteen een aids-test laten uitvoeren maar daarvoor heb ik officieel zijn handtekening nodig tenzij … “ Vragend keek hij me aan.

“Ik teken alles,” verklaarde ik. In zijn tas zocht Jansen naar een formulier en terwijl ik het doorlas en mijn handtekening eronder zette, namen hij en Peter wat bloed af bij Ap. Nadat ze klaar waren, overhandigde ik het papier aan Jansen. Voordat ik de vraag kon stellen hoelang we op de uitslag zouden moeten wachten zei hij me al wanneer het testresultaat er zou zijn. “En zijn bewusteloosheid, dokter? Waar is dat doorgekomen?”

“Hij heeft geen verwonding aan zijn hoofd, noch is er sprake van overmatig alcoholgebruik en er zijn ook geen drugs in het spel. En daarom moet ik aannemen dat het een shock is. Hetgeen ik me heel goed kan voorstellen.” Hij zag de bezorgde blik op mijn gezicht en klopte me op mijn schouder. “Het gaat weer over jongen. Hij zal hier volledig van herstellen en als er nog problemen zijn, kom dan meteen langs, hier is mijn kaartje.” Hij stopte het kaartje in mijn hand en klopte me nogmaals geruststellend op mijn schouder. Peter liet hem uit en ik hoorde hen in de hal nog wat met elkaar praten. Toen hoorde ik de buitendeur open en dicht gaan. Ik steunde mijn gezicht in mijn handen en huilde bittere tranen.

De terugkomst van Peter merkte ik niet eens op. Pas toen hij een arm om me heen sloeg en zich tegen me aantrok wist ik dat hij er weer was. Manmoedig veegde ik de tranen weer weg en verontschuldigde me.

“Is niet nodig Jordan. Het is ook vreselijk wat er gebeurd is en als zijn vriend heb je daarover natuurlijk verdriet. Kom laten we naar de kamer gaan. Ap wordt de eerste 12 uren zeker niet wakker. Jansen heeft hem iets kalmerends ingespoten.” Hij pakte mijn hand vast en leidde me Aps slaapkamer uit. “Wil je dat ik wat te drinken maak voor je, koffie of thee?”

“Nee, het is het beste dat je naar huis gaat. Je hebt al zoveel voor ons gedaan!”

“Ben je mal. Bovendien is het zondag nu en heb ik toch niets bijzonders te doen. Koffie of thee?” Ik koos voor de koffie. Weer alleen kon ik niet voorkomen dat de tranen opnieuw kwamen. Hoe konden mensen iemand anders zoiets aandoen. Volledig tegen zijn wil seks met hem hebben en dan op zo’n gruwelijke wijze. Ze hadden hem vastgebonden aan handen en voeten en hem daarna zonder condoom geneukt! En hij was niet eens homo! Peter kwam terug met de koffie, zette de mokken op de tafel en ging naast me zitten. “Nee, veeg je tranen nu niet af,” zei hij toen ik opnieuw de handen in mijn ogen drukte. “Laat ze nou gewoon maar stromen. Dat is veel beter dan je verdriet te verbergen.” Luid begon ik te snikken en het leek of ik er nooit meer zou kunnen ophouden. Peter zat naast me en legde een arm om mijn schouders heen. Zo bleef hij naast me zitten tot ik eindelijk wat kalmeerde. “Zo, heeft het je goed gedaan?”

“Ja, sorry dat ik me zo aanstel maar … “

“Ben jij gek? Dat is geen aanstellen man! Kom op, houd je zelf niet voor de gek. Je beste vriend ligt daar halfdood omdat een stelletje klootzakken misbruik van hem heeft gemaakt. En dan noem jij jouw reactie aanstellen?” Ik keek hem aan en moest gewoon glimlachen om zijn heftige reactie.

“Sorry, je hebt helemaal gelijk. Dank je dat je bij me bent gebleven.”

“Ja, het is al goed Jordan. Ik ben blij dat ik heb kunnen helpen. Gut het was maar goed dat ik zeiken moest anders had ik je daar nooit zien staan. Terwijl ik toch echt ook wel andere deuren gehoord meen te hebben?”

“Ja, maar die gingen allemaal weer dicht en niemand stak een hand uit!”

“Maar gelukkig was ik er.”

“Ja, bedankt.”

“Als je nou niet ophoudt met ‘sorry’ en ‘bedankt’ te zeggen dan doe ik je wat en hij trok zijn arm om zijn schouders steviger aan.”

“Oké ik stop al. Een patiënt hier in huis is meer dan genoeg.”

“Ja, helemaal gelijk. Hé ik drink mijn koffie op en dan ga ik maar weer eens mijn bed opzoeken. Ik kom morgen nog wel even langs als je het goed vindt.” Peter keek op zijn horloge en ging verder. “Zo tegen drie uur vanmiddag zal hij wel weer uit zijn kunstmatige slaap komen en wil ik er, als je het goed vindt, graag bij zijn om wat tips te kunnen geven.”

“Tips, oh gut ik heb je nog zo weinig kunnen vragen?”

“Geeft niet. Ik studeer medicijnen en ben nog maar eerstejaars maar weet, omdat mijn vader ook arts is net zoals de rest van de familie, toch al wel het een en ander en bovendien heeft Jansen me de nodige instructies gegeven. Hij is een van mijn docenten en bovendien een vriend van onze familie ik ken hem al jaren. Maar ik ga nu echt weg.” Hij dronk zijn mok in een paar teugen leeg, riep me een groet toe en was verdwenen. Alleen bleef ik achter. Nadat ik mijn koffie had opgedronken, ging ik nog even bij Ap kijken. Hij lag rustig ademend in bed maar zijn gezicht was van pijn vertrokken en ik kon hem daar gewoon niet helemaal alleen laten liggen. Ik zocht in Aps kast naar zijn campingmatrasje en slaapzak en maakte zo een slaapplaats voor mezelf op de grond naast zijn bed. Slapen lukte eerst echter nog niet. Ik was veel te onrustig en als ik al even in slaap viel dan ging mijn verbeelding zo met me op de loop dat ik alles meemaakte wat Ap meegemaakt moest hebben. Pas toen het een beetje licht begon te worden viel ik dodelijk vermoeid in slaap.

Met een schok schrok ik wakker. Meteen zat ik rechtop. Hoorde ik de bel. Ik schoot mijn slaapzak uit en liep me de slaap uit de ogen wrijvend naar de deur toe.

“Zooo! Jij ziet er verfomfaaid uit zeg! Heb je niet eens de moeite genomen om je uit te kleden voor je in bed kroop?” Ik knikte bevestigend naar Peter die frisgewassen en geschoren, ik rook deodorant en after shave, voor mijn deur stond. “Ook nog niet ontbeten?”

“Ik weet niet eens hoe laat het is,” reageerde ik slaperig.

“Het is bijna twee uur. Als jij je nu eens gaat douchen dan maak ik een ontbijt voor je klaar en als je het goed vindt, eet ik zelf ook wat mee. Ik heb altijd honger.” Tegenstribbelen had geen zin want voor ik het wist had hij mij in de richting van de badkamer geduwd. Bewust liet ik het water van de douche steen en steenkoud. Ik rilde maar wist ook weer meteen dat ik volop leefde. En toen ik de handdoek over mijn lijf wreef begon ik helemaal te tintelen. Het voelde prima. In mijn slaapkamer schoot ik in frisse kleren en zo liep ik terug naar de keuken waar Peter eieren met spek had gebakken. Het rook geweldig en vol overgave stortte ik me op mijn ontbijt. “Heb je je vergeten te scheren?”

“Nee,” mompelde ik met volle mond, “ik scheer me niet elke dag. Vind ik sexy staan!” Peter begon te blozen. “Sorry, ik wilde je niet in verlegenheid brengen.”

“Ach, geeft niets. Gaat wel weer over,” zei hij maar hij ontweek mijn blik duidelijk. Na het eten gingen we naar Aps kamer. Peter haalde een stoel uit de keuken op en daar gingen we bij elkaar zitten om te wachten op zijn ontwaken. De zon scheen door een kier in de gordijnen en viel op zijn zorgelijk kijkende gezicht. Het leek een eeuwigheid te duren. Eindelijk sloeg hij zijn ogen op. Meteen was er de schrik in zijn blik! Ik beet op mijn onderlip.

Ap gilde keihard en meteen zat ik op mijn knieën naast zijn bed. Hij sloeg wild om zich heen en sprong het bed uit en rende naar het toilet toe. We konden hem niet tegenhouden. Hij sloot de deur achter zich en bleef daar tijden zitten.

“Dit is niet goed Jordan we moeten die deur openmaken,” zei Peter nadat we al een aantal malen op de deur gebonsd hadden. Ik haalde een schroevendraaien uit onze gereedschapskist en zo draaiden we het slot open. Ap lag onderuit gezakt naast de pot en ik zag hoe er een bloederige massa ik de pot lag. Peter had het ook gezien en zei: “Dat was te verwachten!” We tilden hem op en brachten hem terug naar zijn bed. Peter was handig en vlug en voor ik wist wat hij allemaal deed, had hij Ap netjes verschoond en weer onder de dekens liggen. “Sorry, dat ik zo doorpak maar … “

“Ik ben blij dat je het doet Peter want ik weet me echt geen raad!” Ap kwam weer bij en begon te schreien. Meteen zat ik weer naast hem en streelde met mijn linkerhand door zijn haar en over zijn gezicht. En dan zeg je ineens allemaal van die stomme dingen. ‘Het is goed’, ‘je bent veilig hier’, ‘het zal nooit meer gebeuren’ en nog veel meer van die rare dingen maar je doet het alleen maar om die ander gerust te stellen.

“Alsjeblieft …” kreunde Ap, “laat me alleen … ik wil alleen zijn.” Peter tikte me op mijn schouder en gebaarde dat ik mee moest komen de kamer uit.

“Waarom?” vroeg ik hem op de gang.

“Gun hem het alleenzijn voor een tijdje. Hij heeft dat nodig. Hou er rekening mee dat dit een heel lange tijd kan duren. Hij is niet alleen lichamelijk gekrenkt maar ook geestelijk, vergeet dat niet!” Oh gut en daar had ik dan zoals een moeder tegen een klein kind tegen hem aan zitten te praten en nooit aangedacht.

“Maar ik … “

“Ja, je bedoelt het goed.” Hij legde zijn arm om mijn schouder en nam me mee naar de keuken. “Maar laat hem gewoon even. Hij komt vanzelf wel weer in zijn gewone doen maar het kan een tijdje duren.” Voor ik het wist zat ik achter een dampende mok koffie aan de keukentafel. Echt Peter is geweldig in dit soort dingen en ik … ik ben een kluns en dat zal ook wel nooit anders worden.

Toen Peter tegen zes uur ’s avonds wegging hadden we er een middag van flauw ouwehoeren opzitten en echt ik voelde me een stuk beter. Bij de deur drukte hij me nogmaals op het hart om Ap niet te veel op de huid te zitten maar er wel voor te zorgen dat hij de eerste dagen alleen maar vloeibaar voedsel tot zich nam zodat de wonden zouden kunnen genezen. Met een briefje met daarop de naam van een of ander voedzaam product van Nutricia klopte ik op Aps deur. Ik moest nogmaals kloppen voor ik antwoord kreeg. Schoorvoetend stak ik mijn hoofd om de hoek van de deur en toverde een glimlach om mijn lippen.

“Kan ik iets voor je betekenen? Wil je iets drinken of zo?”

“Blijf daar niet zo staan maar kom verder,” zei Ap op een geïrriteerde toon. Ik deed wat hij me zei en ging op de stoel naast zijn bed zitten. “Hoe ben ik thuisgekomen?” Ik vertelde hem wat er gebeurd was maar verzweeg wel hetgeen zijn vrienden allemaal gezegd hadden, ik wilde hem niet nog meer pijn doen. Ineens werd hij rood in zijn gezicht en begon hij tegen me te schreeuwen.

“En weet je wel dat het allemaal jouw schuld is?” Verbaasd keek ik hem aan maar meteen ook probeerde ik zo kalm mogelijk te blijven.

“Mijn schuld?”

“Ja, jouw schuld. Ze hebben jou en mij een keer in de stad gezien terwijl we de armen om elkaar schouders geslagen hadden en daaruit trokken ze de … “

“Trokken ze de conclusie dat wij iets met elkaar hadden en dat gaf hun het recht om jou te misbruiken. Begrijp ik het goed?” vulde ik hem aan.

“Ja!”

“Ap, ik heb er geen enkele schuld aan en de schuld ligt ook niet bij jou. Hoe intiem wij ook door de stad hebben mogen lopen, niemand heeft het recht om een ander tegen zijn wil te neuken. Zij zijn degenen die schuldig zijn aan een misdrijf. Niet ik, niet jij maar die zogenaamde vrienden van jou! En trouwens … nu ik het me herinner was ik niet degene die het eerste mijn arm om jou schouders legde maar was jij het!” Ik stond op en liep de kamer uit. “Oh, voor ik het vergeet, Peter raadt je aan om de eerste tijd geen vast voedsel te gebruiken.” Ik liep terug en legde het briefje op zijn nachtkastje. “Koop dit maar!” Kwaad beende ik zijn kamer uit en sloeg de deur met een klap achter me dicht.

Natuurlijk zag ik al snel in dat het laatste dat ik hem gezegd had niet kon. Het was voor hem onmogelijk om zelf het spul te gaan kopen. Ik ging op zoek naar de ziekenfondspapieren die mijn vader me eens had toegezonden en daarna zocht ik in de gemeentegids de openingstijden van de apotheek op. Toen ik alle benodigde informatie bij elkaar had, liep ik zonder iets te zeggen Aps kamer weer in. Ik pakte het papiertje op en liep weer weg. Op mijn fiets reed ik naar de apotheek en kocht daar hetgeen ik nodig had in diverse smaken. Thuis zette ik

de voorraad in de koelkast om daarna een pakje naar Ap te brengen. Met het bonnetje zette ik het pakje bij hem neer en verdween.

De dagen daarna was het ijzig stil in huis. We leefden langs elkaar heen en het voelde weer net als die laatste jaren bij mijn vader thuis. Peter kwam regelmatig langs en was dan bij Ap maar ook bij mij en ik trok me aan die momenten op. Het waren lichtpuntjes in een duistere periode die me van binnen verwarmden. Het beste nieuws bracht hij toen hij wist te vertellen dat de test goed uitgevallen was, Ap zou die vreselijke ziekte door dit voorval niet krijgen. De eerste weken daarna kwam hij het huis niet uit en scheen zich helemaal terug te trekken in een isolement. Zo graag had ik hem eruit willen trekken maar we hadden al bonje en ondanks dat had ik wel pogingen willen ondernemen maar Peter weerhield me ervan. En natuurlijk had hij gelijk, Ap moest eerst dingen voor zichzelf op een rijtje kunnen zetten maar ik wilde zo graag dat hij weer de oude werd, dat hij weer zichzelf was dat ik maar met moeite gestopt kon worden in mijn hulppogingen. De ijzige sfeer deed me geen goed. Gigantische pijn in mijn maag kreeg ik ervan en het werd zo erg dat ik me noodgedwongen liet inschrijven bij een huisarts. De vrouw onderzocht me goed en vroeg honderduit. Al snel wist ze de vinger op de zere plek te leggen.

“Stress,” zei ze. “En nou kan ik je wel wat voorschrijven en dat zal ik ook doen maar het is veel beter als je probeert die spanning weg te werken.” Maar ja dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Met een doosje medicijnen kwam ik weer thuis in de vrieskast. We negeerden elkaar volkomen en liepen letterlijk langs elkaar heen. Oh god, wat was het een vreselijke tijd. Natuurlijk liet ik Peter de medicatie zien en hij zei dat het een goed middel was maar nooit de kwaal zou wegnemen maar alleen de symptomen bestreed. Ik sliep slecht en mijn studie liep ook vast omdat ik soms gewoon niet het bed uit kon komen zo moe was ik. Ongeveer drie weken na het ‘incident’ werd ik midden in de nacht wakker met vreselijke maagpijn. Moeizaam kwam ik overeind en klapte meteen dubbel zo geweldig zeer deed het. Ik zakte op de grond ineen en bleef een tijdje liggen tot de ergste pijn over was. Toen ik probeerde op te staan ging het opnieuw mis. Op handen en voeten kroop ik naar het toilet en wist dat net op tijd te bereiken. Mijn hele maaginhoud leegde ik daar en het leek of mijn slokdarm in brand stond. Ineens voelde ik een hand op mijn schouder. Geschrokken draaide ik me om en zag Ap daar staan.

“Donder je op,” beet ik hem toe. Opnieuw moest ik overgeven en verging ik van de pijn. Hij ging weg en kwam terug met een glas water waarin hij een van mijn pillen had opgelost. Hij duwde het glas in mijn hand.

“Drink op idioot! Als je medicijnen krijgt moet je ze ook gebruiken!” Daarmee ging hij weer terug naar zijn eigen kamer.

De volgende ochtend schoof Ap voor het eerst weer bij me aan bij de keukentafel voor het ontbijt. Ik had wel willen juichen maar deed nonchalant en bovendien was ik niet echt in de stemming vanwege de voorgaande nacht. Zelfs toen hij ‘goedemorgen’ zei, bromde ik iets terug. Het bleef stil tussen ons beiden en alleen onze kauw-, smak-, slikgeluiden en het gerammel van het bestek waren te horen. Toen ik uitgegeten was, zette ik mijn bord, mok en bestek in de afwasbak, waste het netjes af en zette het spul op het afdruiprek neer om te drogen. Nadat ik mijn handen had afgedroogd liep ik weg.

“Alsjeblieft Jordan, zeg wat tegen me.” Ik draaide me naar hem om.

“Ga jij dan ook wat terugzeggen?” vroeg ik met een glimlach op mijn gezicht.

“JA!” Ik liep naar hem toe en sloeg mijn armen om hem heen.

“Gut, man! Wat ben ik blij dat je weer terug bent!”

“Anders ik wel Jordan. Het is zo verschrikkelijk donker om me heen geweest. Echt ik ben nog nooit van mijn leven zo bang geweest. Maar ik wil je niet ophouden als je naar college moet dan praten we vanavond wel verder.”

“Ben jij mal, die colleges pen ik wel over van iemand.” Dat deed ik veel vaker de laatste tijd. Ik ging weer zitten op mijn stoel en Ap begon de dingen te vertellen waar hij eerst absoluut nooit over had willen praten verzekerde hij me. Het was een lang en gruwelijk verhaal waarbij hij regelmatig moest stoppen omdat de emoties hem te machtig werden. En begrijpelijk als je het gebeurde gehoord zou hebben.

“Maar ik weet nu, dat ik er wel over moet praten!” zo besloot hij. “Dat ik aangifte moet gaan doen en dat ik hulp nodig heb!” Ik juichte van binnen. Way to go man! “En … Jordan. Eigenlijk heb ik dat te danken aan jou. Die eerste dingen die ik van jou gehoord heb die waren zo goed! Niemand heeft schuld aan hetgeen mij is overkomen dan die hufters!” Right on! Zo ging het goed! “Peter heeft me een kaartje gegeven van een psycholoog die aan de universiteit verbonden is en vanmiddag heb ik een afspraak met hem maar … het klinkt misschien heel stom … “

“Zeg het maar,” drong ik voorzichtig aan.

“Ik durf niet alleen de straat op en erheen te gaan. Zou jij … “ Eindelijk kwam er eens iets wijs in me op. Geen enkele................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Bescherm jezelf en andere ALTIJD tegen SOA's en HIV. Gebruik een goedgekeurd condoom en voldoende glijmiddel! VRIJ VEILIG, dan kun je er nog lang van genieten.

Deze foto's komen uit de fotoserie Young_With_Older - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!