Ik ging naar bed als man en werd wakker als vrouw

door: sportingact

Jarenlang heeft Angela Colijn (36) geen idee waarom ze zich toch zo anders voelt dan haar leeftijdsgenootjes. Pas op haar eenentwintigste krijgt ze antwoord op haar vragen: ze is intersekse.

„Eén op de negentig mensen is intersekse en heeft dus in meer of mindere mate zowel vrouwelijke als mannelijke geslachtskenmerken. Dat zijn ontzettend veel mensen. Toch is ’daar heb ik nog nooit van gehoord’ de standaardreactie als ik het iemand vertel. Daarom wil ik mijn verhaal doen. Hopelijk zorgt het voor meer kennis en minder schaamte.”

„Toen ik werd geboren, hingen mijn ouders dat niet direct aan de grote klok. Ze wisten namelijk niet of ze moesten vertellen of ze een jongetje of meisje hadden gekregen, daar waren de artsen nog niet over uit. Uiteindelijk werd er gekozen mij als jongetje aan te geven. Tot een jaar of tien had ik daar geen last van, maar naarmate ik ouder werd, kwam langzaam maar zeker het besef dat ik anders was dan andere jongens. Ik voelde me raar, omdat ik me anders ontwikkelde.

Ging ik met vrienden zwemmen, dan zorgde ik voor een extra losse zwembroek en stond er een gymles op het schoolrooster, dan deed ik thuis mijn gymbroek al onder mijn normale broek aan. Toen ik de puberteit naderde en borstontwikkeling kreeg, werd er zo snel mogelijk een operatie geregeld. Wat er precies aan de hand was wist ik niet, maar wel dat ik geen ’echte’ jongen was en dat absoluut geheim moest blijven. Ik millimeterde mijn haar en zette aan de telefoon een zware stem op om maar zo mannelijk mogelijk over te komen. Maar het strookte niet met hoe ik me voelde. Tegen mijn eenentwintigste was ik niet gelukkig.”

„Ik vroeg mijn moeder om informatie. Die gaf ze, maar heel summier. Daarom ben ik naar het ziekenhuis gestapt. Ik wilde eindelijk weten wat er precies met mij aan de hand was. Door hun antwoord vielen ineens alle puzzelstukjes op hun plaats. Mijn partner was erbij, we zouden binnenkort gaan samenwonen. Het leek me een goed moment om voor het vrouw-zijn te kiezen. Op de dag van de verhuizing ging ik naar bed als man en werd ik wakker als vrouw. Dankzij het traject dat volgde, therapie en het herstellen van mijn borsten, ben ik nu eindelijk wie ik altijd al was.”

Ik ben gelukkiger dan ooit en zet me nu in voor mijn intersekse medemens. Vroeger werden ouders van intersekse kinderen door het ziekenhuis geadviseerd er niet over te praten, omdat dat tot vreemde blikken kon leiden. Ik hoor om me heen dat dat nog steeds weleens gebeurt. Misschien vind ik dat het ergste. Er moet juist wél over gesproken worden. Het is niet erg of raar. Intersekse mensen zijn er altijd geweest en zullen er altijd blijven. Het wordt tijd dat we worden gezien.”

„We kregen een relatie toen ik nog als ’man’ door het leven ging. Maar erg mannelijk ben ik nooit geweest. Tijdens het hele traject heeft zij naast mij gestaan. Die steun is onbetaalbaar en maakt dat ik me sterker voel dan ooit.”

„Nadat ik wist wat er aan de hand was, ben ik in therapie gegaan bij een analytisch therapeut. Dat heeft mij zo geholpen, dat ik inmiddels zelf analytisch therapeut ben. Iedereen kan bij mij terecht, maar ik ben me aan het specialiseren in hulp voor mensen die intersekse zijn, of transgender. Want die zijn niet hetzelfde. Hiermee bezig zijn, werkt helend.”

„Het is fijn om te praten met mensen die geen uitleg nodig hebben, via lotgenotengroep DSD Nederland. Dat bevestigt dat ik niet de enige ben, wat ik vroeger wel dacht. Verder ben ik Ambas-sadeur bij het NNID, het expertisecentrum voor seksediversiteit. Zo vecht ik op mijn manier voor meer erkenning.”

[Bron: vrouw.nl]