Homohaat in een Roemeens paradijs

door: sportingact

In de Roemeense film ‘Three Kilometres to the End of the World’ wordt een afgelegen dorpje opgeschrikt door een daad van agressie. En dan blijkt dat het slachtoffer homo is. Regisseur Emanuel Pârvu legt met scherpe trekken de perverse machtsstructuren van een kleine gemeenschap bloot.

Toen de beroemde natuurverkenner Jacques Cousteau in de jaren 70 de Donaudelta in Roemenië ontdekte, stak hij zijn bewondering niet onder stoelen of banken. 'Een van de mooiste plaatsen in Europa', schreef hij. Het prachtige gebied lokt elk jaar toeristen naar de oevers van de Zwarte Zee, verleid door de fraaie natuur en de pittoreske sfeer. Dat je er enkel per boot geraakt, maakt de streek alleen maar sprookjesachtiger.

De tijd lijkt er te hebben stilgestaan, en dat geldt ook voor de normen, de waarden en de blik op de buitenwereld. De Roemeense film ‘Three Kilometres to the End of the World’, die zich afspeelt in een dorpje langs een tak van de delta, toont hoe de conservatieve levensvisie van de bewoners botst met de realiteit die stedelingen meebrengen.

De centrale figuur is Adi, een jongeman van 17 die studeert in de stad Tulcea en naar zijn geboortedorp is teruggekeerd voor de zomervakantie. Daar ontmoet hij op een avond een toerist uit Boekarest met wie hij het goed kan vinden. Hij verpersoonlijkt Adi’s droom om weg te raken uit de vastgeroeste regio en zijn eigen levenspad te volgen, ook op seksueel vlak.

De volgende ochtend strompelt Adi echter bloedend en gekneusd zijn ouderlijke huis binnen. Zijn vader schakelt meteen de politiechef van het dorp in. Die doet zijn job, tot blijkt dat de aanranders de zonen zijn van een welgestelde lokale crimineel met een lange arm. Als aan het licht komt dat zij Adi in elkaar geslagen hebben - omdat ze hem de toerist hadden zien kussen - begint iedereen de jongen met andere ogen te bekijken. Niet alleen de politiechef, maar ook Adi’s ouders.

Regisseur Emanuel Pârvu kent de streek aan de monding van de Donau goed. Hij heeft er familie en bracht er als kind zijn zomers door. Een jaar of tien geleden hoorde hij in het nieuws een vreselijk verhaal uit die regio. Een jonge vrouw was er het slachtoffer geworden van een groepsverkrachting, maar in plaats van haar te helpen had de lokale gemeenschap zich tegen haar gekeerd. Want, zo redeneerden de mensen, die vrouw moest het ergens wel gezocht hebben door haar provocerende gedrag of haar kleding. Ook haar ouders keerden zich van haar af.

‘Ik zag in dat voorval een kans om iets te vertellen over een onderwerp dat me enorm boeit: de vraag of onvoorwaardelijke liefde echt bestaat’, zei Pârvu tijdens het festival van Cannes, waar ‘Three Kilometres to the End of the World’ vorig jaar deel uitmaakte van de officiële competitie en waar hij de Queer Palm kreeg uit de handen van juryvoorzitter Lukas Dhont.

‘We zeggen graag dat de krachtigste vorm van liefde die tussen ouders en kinderen is’, zei hij. ‘Want die is absoluut. Je kunt er niet aan tornen. Alleen werken ook diverse interne en externe krachten in op die relatie, allerlei verwachtingen en tradities, die de band tussen ouders en kinderen kunnen verzwakken.’

De afbrokkelende verstandhouding tussen Adi en zijn ouders vormt de tragische basis van de film. In het begin voel je in de kleinste gebaren een hechte liefde, maar zodra hun vertrouwen in hun ogen geschonden is, slaat voor Adi de deur onherroepelijk dicht.

‘Three Kilometres to the End of the World’ gaat verder dan een voorspelbaar en simplistisch verhaal over een dorp met achterlijke waarden. Pârvu gebruikt de agressie en het daaropvolgende politieonderzoek om een hele gemeenschap en de corrupte machtsstructuren die iedereen op hun plaats houden door te lichten.

En er is vooral ook de bedrieglijke warmte die de film uitstraalt. ‘Three Kilometres to the End of the World’ baadt meestal in zomers zonlicht en toont een idyllische natuur, maar het contrast met de bekrompen, bange en zielige gemeenschap die er woont, is groot.

'Three Kilometres to the End of the World’ baadt meestal in zomers zonlicht en toont een idyllische natuur. Het contrast met de bekrompen, bange en zielige gemeenschap die er woont, is groot.

[Bron: detijd.nl]