De reis van Hannes en Peter was voortgegaan. Ze waren de Duitse grens overgestoken en verplaatsten zich in de richting van Hamburg, in een tempo wat bepaald werd door Banjer, het paard, dat braaf elke dag de woonwagen voorttrok.
In Hamburg zou Hannes wel weer werk kunnen vinden. Hij was nu eenmaal schrijnwerker en maakte prachtig houtsnijwerk, dat onder andere kerkmeubilair versierde. En omdat er in Hamburg een nieuwe kerk werd gebouwd, waren de kansen goed dat ze daar een tijdje konden blijven en de ietwat nooddurftige kas konden spekken.

Ofschoon hun samenzijn na die eerste nacht kortstondig leek te zijn, waren ze nog steeds samen. Sterker nog: ze waren bijna onafscheidelijk, respekteerden elkaar en hielden van elkaar. Hannes begon Peter de eerste kneepjes van houtsnijen bij te brengen, de eerste vakopleiding die de jongen kreeg na zijn lagere school. Ze aten samen, ze verzorgden de dieren samen en ze sliepen samen. En als Hannes zo nu en dan een dagje werk had, dan zorgde Peter voor Banjer en voor Rakker, het hondje. Of hij maakte met het hondje lange wandelingen door de eindeloze velden en bossen van Nedersaksen. En elke nieuwe dag voelde de jongen zich beter, sterker en gewaardeerder en elke dag leerde hij weer iets van het moeilijke vak van houtsnijer. Elke dag was hij meer in staat een weerbarstig stuk hout te kontroleren en zo te vormen tot het werd wat Hannes er van verwachtte.

Maar aan alle goede dingen kwam een einde. Ze waren net Bremen voorbij, toen op een niet bijzonder warme, maar mooie dag, Banjer in een keer de brui er aan gaf en ophield met trekken.
“Wat is dat dan?”, vroeg Hannes verbaasd, meer in zichzelf dan dat hij een antwoord verwachtte.
Peter haalde onwetend de schouders op. Hannesklom van de bok en liep naar het paard.
“Nou, jongen, in staking vandaag?”, vroeg hij lachend.
Hij streelde over de zwarte flanken en keek verrast op.
“Hij is helemaal warm!”, riep hij uit, “Hij gloeit helemaal!”.
Dat klonk niet goed. Geschrokken keken ze elkaar aan. Het leek erop dat Banjer ziek was.
Het paard werd uitgespannen en op een graslandje gezet. Terwijl Peter bij het dier bleef, liep Hannes naar een dorp en vond daar een dierenarts, die voor een paar Mark wel even voorbij wilde komen.

En de dierenarts was het roerend met het tweetal eens: Banjer was ziek! En wat hem betrof kon er geen sprake zijn van karren trekken tot het dier weer opgeknapt was. Maar ja, dat opknappen ging een slordige 30 Mark aan medicijnen kosten.
Samen zaten ze ’s avonds aan het tafeltje in de keuken en keken elkaar een beetje radeloos aan. Er waren geen dertig Mark!
“Verdomme”, mompelde Hannes, “We zitten vast hier tot Banjer is opgeknapt. Als hij opknapt, want ik heb echt geen idee waar ik dertig Mark vandaan moet halen. Waarmee de kans op werk in Hamburg ook niet echt groter wordt. ”
“Nou ja, ” probeerde Peter, “we kunnen proberen hier wat werk te vinden. Ik bedoel: ik kan ook wat doen! Ben echt niet te lui om te werken, zolang het geld oplevert om Banjer gezond te maken”.
Hannes lachtte. . . die jongen was zo lief! Hij knikte.
“Goed, ”, sprak hij, “het heeft geen zin bij de pakken neer te zitten. Banjer wordt er niet gezond mee en we komen er ook niet verder mee. Dus gaan we morgen werk zoeken, voor een tijdje of op daggeld. Maakt eigenlijk niks uit: elke Mark is er een!”.

De volgende morgen ging Peter vol goede moed op pad om werk te zoeken. Maar met het vorderen van de dag zakte zijn goede moed tot iets wat meer op wanhoop leek. Na een keer of vijftien “Nee” gehoord te hebben begon hij er aan te twijfelen of het wel ging lukken een baantje te vinden. Het was warm die dag: hij had dorst, was moe en zijn voeten deden pijn van het lopen.
Op het einde van de middag kwam hij bij een gebouw wat een kasteeltje leek. Hij besloot het nog een keer te proberen die dag en belde aan.
Een oudere man deed open. Hij was klein, had een dikke buik en liep op korte, dunne beentjes. Haar was op zijn hoofd nauwelijks te ontdekken. Peter had een instinktieve afkeer van de man, die hem met een vreemde blik bekeek. Maar hij had geluk: hij kon de volgende dag als stalknecht beginnen bij de jonker Vom Prinzhöfte voor het vorstelijke loon van 2 Mark per dag. Opgetogen liep hij terug naar het grasveldje, waar ze hun kamp hadden opgeslagen, gaf de zieke Banjer een bemoedigend klopje en liep vol trots de woonwagen in.

De volgende morgen liep hij om half zeven de stallen van de jonker binnen om aan zijn eerste klus te beginnen: uitmesten!. Daar bleek, dat hij een kollega had. Het was een mooie jongen van ongeveer zijn leeftijd. Hij was tanig en pezig. Het was duidelijk zichtbaar, dat hij aan lichaamlijke arbeid gewend was. Hij had blond, sluik haar, dat tot op de schouders viel en mooie, groengrijze ogen, ogen met de kleur van de wilde zee, had Peter wel eens gehoord. Maar dat kon hij niet nagaan, want hij had nog nooit zee gezien. De jongen, die Uli heette, had een mooie, open en vriendelijke glimlach, die regelmatig zijn regelmatige, hagelwitte tanden liet zien. Ondanks het vroege tijdstip was het al best warm. Uli had zijn hemd uitgetrokken en borstelde met ontbloot bovenlijf de staart van een paard met krachtige slagen. Gelukkig vroeg uitmesten niet zoveel konsentratie, want Peter kon zijn hoofd er niet bij houden, maar wierp steeds een blik op zijn mooie kollega.
De ochtend was nog niet half om, toen de jonker de stallen binnenkwam. Uli fluisterde iets van “Pas op, de jonker!” en ging verder met het borstelen van paarden.

Peter nam de volgende schep mest op de riek en smeet hem in de kruiwagen.
De jonker liep met hooghartige tred door de stallen en bekeek beide werkende jongens. Vervolgens liep hij op zijn korte, dunne beentjes naar een stoeltje in de hoek achter Peter en ging er zitten.
Door de hitte had ook Peter zijn hemd uitgetrokken. Al werkend kon hij het gevoel niet onderdrukken, dat hij bekeken werd, nee. . . bijna bestudeerd werd.
Na een tijdje voelde hij een had op zijn billen, die er stevig in kneep. Hij dacht ook een kort, onderdrukt kreunen te horen. Hij draaide zich om en keek recht in de ogen van de jonker, die hem met onverholen geile blik aankeek.
“Is er iets van uw dienst, meneer?”, vroeg Peter zacht.
De man kreunde even kort, maar hij maakte van zijn hart geen moordkuil en fluisterde:
“Ja. . ik wil jou!!”.
Peter deinsde even terug en kneep zijn ogen kort samen, maar tegelijk vormde er zich een plannetje in zijn hoofd, dat in een keer de problemen met Banjer zou kunnen oplossen.
“Wel, meneer. . . ”, antwoordde hij zacht, zodat Uli het niet kon horen, “ik denk dat dat wel kan. ”
De jonker trok zijn wenkbrauwen verbaasd op. Hij hield zijn hoofd even scheef en keek de jongen aan. Daarna nam hij hem van top tot teen op.
“Maar. . . ”, vervolgde Peter, “gaat wel dertig Mark kosten, meneer. Uiteraard bovenop het dagloon”.
De jonker snoof. . . : “Dertig Mark? Ik geef je er tien mark voor!”.
Peter draaide zich om, nam de riek weer en ging verder met uitmesten.
“Vijftien Mark”, hoorde hij achter zich.
Hij draaide zich kort om en zei brutaal: “Sorry meneer, ik geloof dat ik dertig had gezegd!”.
Opnieuw nam hij de riek, maar voor hij de eerste schep er op

had klonk het:
“Twintig mark!”.
Peter dacht een paar sekonden na. Beter twintig dan niks. . .
“Goed”, zei hij, “twintig Mark. Vooruit betalen natuurlijk!”
De jonker greep in zijn broekzak en gaf Peter twee briefjes van tien Mark.
“Had u het hier willen doen, meneer?”, vroeg Peter vriendelijk.
De jonker knikte met zijn hoofd in een gebaar mee te komen. Ze liepen verder de stal in en kwamen in de hooiopslag, buiten het zicht van Uli.
Peter draaide zijn rug naar de jonker, maakte zijn broek los en liep hem vallen. In een mum van tijd voelde hij koude handen over en tussen zijn billen glijden. Hij rilde een beetje. . . het was zo. . . . goor, maar hij kon er Banjer mee helpen.
Peter voelde al snel een klein maar hard pikkie tussen zijn billen dat meteen in hem schoof. De jonker hijgde en kreunde als een beest en stootte hard in hem. Peter voelde er eigenlijk niks bij. Het leek er niet op, wat hij met Hannes beleefde, het kon er nog niet bij in de schaduw staan. Het was gewoon goor, vies en laag. Maar alles voor Banjer, ook dit!!.
Tijdens het stoten sloeg de jonker met zijn rijzweepje op de billen van de jongen, die dan een grimas van pijn trok. Al snel kwam de jonker klaar, hijgend als een oude stoomtram. Hij trok zijn pikkie uit de jongen, trok zijn broek op en blafte: “Ga maar verder met je werk!”. Toen verdween hij als of er niks gebeurd was, met dezelfde parmantige, hooghartige stappen als waarmee hij gekomen was.
Peter trok ook zijn broek op en ging, volgens opdracht, weer aan zijn werk.

Peter was er niet trots op hoe hij het geld had verdiend, maar kon toch een grijns niet onderdrukken toen hij die avond twintig Mark voor Hannes op tafel legde.
Die keek hem verbaasd aan.
“Hoe kom je daar................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Deze foto's komen uit de fotoserie BlackOnWhite5 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!