Met gevaar voor eigen leven strijden activisten in Namibië

door: sportingact

Aangemoedigd door Amerikaanse evangelisten jagen politieke leiders in Afrika de Regenboog gemeenschap terug in de kast met reactionaire wetten. In aartsconservatief Namibië wordt teruggevochten en zowaar enige terreinwinst geboekt.

In de diplomatenbuurt van Windhoek maakt de fine fleur van de Namibische travestie zich op voor de maandelijkse drag night. Op straat in de hoofdstad wordt getoeterd, gegild en aardig hysterisch vanuit openstaande autoramen gezwaaid. “Tot vanavond!”

In april vorig jaar moest de show voor het eerst in drie jaar weer worden afgezegd. Homofobe sentimenten, die een rol speelden bij zes brute moorden in het land, maakten al te opzichtige samenscholing riskant.

Het komt en gaat met vlagen in Namibië, en nu is het weer rustig. Er zit vanavond bovendien een afvaardiging van de Amerikaanse ambassade in het publiek. De portier van dienst krijgt een laatste keer de foto te zien van de stalker van een van de sterren, die onder geen beding naar binnen mag.

De microfoon wordt getest en de dames beginnen in hun rol te komen. “Dat is geen zingen, bitch, maar lipsyncen!”

“De rookmachine doet het niet! De rookmachine doet het niet! Waar is Silver?!”

Damn Geisha Mercury zit al bijna zes uur bij de grime, en ook Starr Has Arrived moet nodig naar de kleedkamer, want om haar lijf moet nog tien meter politielint worden gewikkeld.

Miss Mavis Dash komt net uit de make-upstoel en laat zich een cocktail serveren. De stolp komt omhoog, dichte waterdamp vloeit over de tafel. “Hemels!”

Miss Mavis Dash, het alter ego van Rodelio Lewis (29), bestaat zeven jaar. Van drag, de kunstvorm waarin mannen vrouwen worden met een overdaad aan kleding, make-up en accessoires, hoorde Lewis pas in het laatste jaar van de middelbare school. “Ik deed mee aan een performance-competitie en won een trip naar de VS. Daar bezocht ik de New York Film Academy. Een agent vroeg me of ik in drag wilde optreden. Ik zei: cool, gaan we doen. Ik had géén idee. Toen moest ik een persona creëren. Dat werd Miss Mavis Dash.”

Lewis komt uit een goed milieu. “Ik ging naar een privéschool, mocht werken met onze first lady. Mijn moeder is Namibisch, mijn vader Duits. Hij en ik zijn uit elkaar gegroeid. Als ik niet zo uitgesproken luid was geweest over mijn queer-zijn, had hij zichzelf niet zo hoeven verdedigen in zijn rol als vader. Hij reageert vanuit zijn aangeleerde overtuigingen dat dit leven gevaarlijk is voor mij.”

Door christelijk Afrika waait een reactionaire wind. In Oeganda, altijd al conservatief, kunnen praktiserend homoseksuelen sinds een jaar ter dood worden veroordeeld. Wie herhaaldelijk schuldig wordt bevonden aan geslachtsgemeenschap met de eigen sekse, of wie met een seropositieve bedpartner of een minderjarige wordt betrapt, riskeert de kogel of de strop.

Homoseksualiteit is nu in 33 van de 55 landen op het Afrikaanse continent strafbaar. In vier landen geldt de doodstraf voor bepaalde vergrijpen.

Ook in Ghana worden de duimschroeven aangedraaid. Het parlement daar stemde in februari voor een wet waarmee bedpartners van hetzelfde geslacht vijf jaar kunnen worden opgesloten. In Kenia en Tanzania gaan stemmen op voor dergelijke wetten.

In aartsconservatief Namibië, op de zuidelijke punt van Afrika, dreigde het dit jaar dezelfde kant op te gaan, tot de rechter in juni een baanbrekende uitspraak deed: de oude sodomiewet die ‘onnatuurlijk geslachtsverkeer’ tussen mannen strafbaar stelt – een restant uit de koloniale tijd – bleek in strijd met de grondrechten van Namibiërs. Er ging een streep doorheen.

[Bron: demorgen.be]