Voor homofobie zou nergens plaats moeten zijn, dus ook niet in de hiphopcultuur

door: sportingact

Door: Bowie

Met figuren als Tyler, The Creator, Frank Ocean, Lil Nas X en Kehlani vol in de schijnwerpers leek de machocultuur die hiphop is een klein beetje uit de kast te komen. Maar één van onze comments op Instagram verder en we worden bruut teruggeslingerd in de tijd; de tijd waarin Eminem zijn track Criminal uitbracht. Uit het niets werd achteloos verkondigd dat homofobie nou eenmaal bij hiphop hoort. Laten we de progressiviteit van het genre inzetten om de bewustwording te vergroten en homofobie te verkleinen. Een historisch overzicht van de relatie tussen homofobie en de hiphopindustrie.

Hiphop en homoseksualiteit, het was lang een combinatie die niet heel erg voor de hand lag. Het genre is altijd een sociaal bewust genre geweest, maar terwijl het van oudsher rassendiscriminatie aanvocht, moest het zich op het gebied van gender en seksualiteit bijzonder langzaam ontwikkelen. Al in The Message, in 1982 uitgebracht door Grandmaster Flash & The Furious Five was het woord ‘fag’ te horen in denigrerende context.

Ook in de jaren erna, de jaren 80 en 90, gebruikten prominente hiphopacts als N.W.A. en DMX op vergelijkbare wijze pejoratieve taal jegens leden van de homogemeenschap. Misschien wel de bekendste rapper die ooit beschuldigd werd van homofobie: Eminem. In de finaletrack van The Marshall Mathers LP rijmde hij: “Hate fags? The answer’s yes!” In de nasleep van de controverse die erop volgde trad hij op met een van de bekendste gays uit de entertainment-industrie van die tijd: Elton John.

Belangengroepen zoals de Gay en Lesbian Alliance Against Defamation voeren al lange tijd campagne tegen het gebruik van dergelijke taal in hiphoplyrics. Zulke teksten hebben gevolgen in de echte wereld. Onderzoekers die het verband bestudeerden tussen rapmuziek en de weerstand van gekleurde jonge mannen tegen hun coming out, ontdekten dat dit invloed had op de beslissing van sommige homoseksuele mannen om hun seksualiteit niet te onthullen.

In de tweede helft van de jaren ’00 begon de houding te veranderen. In 2005 verschuldigde Kanye West zich publiekelijk voor zijn homofobie in het verleden en drong er zelfs bij collega-artiesten op aan om geen teksten meer te gebruiken die de LGBTQ+-gemeenschap kleineren. Later, nadat Odd Future-artiest Frank Ocean in 2012 publiekelijk uit de kast kwam, sprak JAY Z zijn afkeuring uit over homodiscriminatie en promootte hij het homohuwelijk.

Toch maakten deze individuele acties geen einde aan de anti-homo-uitingen in de rapwereld, al veranderde er in de jaren ’10 veel. In de Verenigde Staten is heteroseksualiteit niet langer de norm binnen hiphop en aanverwante muziekgenres. Young M.A., Lil Nas X, Frank Ocean en Tyler, The Creator zijn populaire figuren die met hun coming-outs ervoor zorgden dat de queer-gemeenschap voorbeelden kreeg in hiphop. In Nederland was queer duo Lionstorm lang een uitzondering.

Tegenwoordig voelen steeds meer mensen zich op hun gemak met een homoseksuele esthetiek. Nog veelzeggender is het groeiende aantal LGBTQIA2S+ rappers. Dat ze zich op hun gemak voelen met een homoseksuele esthetiek is een positieve ontwikkeling. Nog veelzeggender is het groeiende aantal mainstream LGBTQIA2S+ rappers. Jarenlang waren er geen spraakmakende gay hiphopartiesten. Nog in 2014 vroeg Larry King aan geïnterviewden of ze dachten dat er “ooit … homoseksuele rappers” zouden komen. Die waren er natuurlijk wel, maar de grote platenmaatschappijen weigerden ze te contracteren.

Het sociale engangement waar hiphop ooit uit ontsproot, maakt zich hard voor vergeten minderheden uit achtergestelde wijken, maar eenzelfde gelijkheid voor de LGBTQIA2S+ gemeenschap bleef lang uit. Andersgeaardheid en hiphop sluiten elkaar in grote mate uit; een conservatieve houding die afsteekt tegen de progressieve natuur waarom hiphop altijd geroemd wordt.

[Bron: hiphopinjesmoel.nl]