Kansenparels slaan homostel in elkaar in Dordrecht......

door: sportingact

Dit is het verhaal van Danny den Otter,één van de slachtoffers.

Vrijdagavond, café Merz, Dordrecht. Twee mannen genieten van een date. Gewoon, een ontspannen avond uit. Totdat het geweld toeslaat. Zonder enige aanleiding worden ze in elkaar geslagen door drie jonge mannen met een Arabisch of allochtone achtergrond. Uit de auto, de straat op, rammen maar. Waarom? Omdat ze zagen dat het om twee homo’s ging.

Een van de slachtoffers, Danny den Otter, deelt op X wat er gebeurde. Zijn date kreeg de eerste klap. Hij probeerde tussenbeide te komen en werd ook geslagen. Ze hebben verwondingen. En het ergste? Ze voelden het direct: dit was geen ordinaire ruzie. Dit was haat. Geweld, puur en alleen omdat ze homoseksueel zijn.

Welkom in Nederland anno 2025. Waar we massaal moeten “deugen”, “inclusief” moeten zijn, en onze “diversiteit” moeten vieren – terwijl allochtone jongeren onze waarden vertrappen. En wie daar iets van zegt, wordt weggezet als “racist”. Maar DDS zwijgt niet. Nooit.

Iedereen die al langer oplet, weet wat hier speelt. Deze haat komt niet uit het niets. Het komt voort uit een cultuur die homohaat niet alleen tolereert, maar voedt. En het is precies die cultuur die Nederland de afgelopen decennia massaal heeft geïmporteerd, onder leiding van partijen als D66, GroenLinks, PvdA en zelfs de VVD.
We hebben tienduizenden, honderdduizenden jongeren binnengehaald uit landen waar homoseksualiteit niet alleen taboe is, maar als wordt gezien. Vervolgens hebben we ze in wijken gestopt waar ze elkaar versterken in hun verachting voor westerse waarden – en niemand heeft ze bijgebracht wat vrijheid hier betekent.

De gevolgen? Homo’s die niet meer hand in hand over straat durven. Jongeren die uitgescholden, bedreigd en in elkaar geslagen worden. En politici die hun mond houden. Want ja, het zou weleens “stigmatiserend” kunnen zijn.

De regenboogvlag wappert op elk overheidsgebouw. We hebben een minister die wél regenboogbeleid voert, maar zwijgt als homo’s in elkaar geslagen worden. Gemeenten organiseren “Pride Months” met subsidiefeesten en holle speeches. Maar als het erop aankomt – als homo’s echt in gevaar zijn, op straat, door daders die overduidelijk uit een bepaalde hoek komen – dan zwijgt de politiek.
Want de daders vallen buiten het gewenste beeld. Het zijn geen kale, boze, witte mannen in bomberjack. Nee, het zijn jongeren met een migratieachtergrond. En dan mag je er opeens niet meer over praten. Dan gaan alle remmen erop. Dan wordt de aanval een “incident” en de slachtoffers “overgevoelig”.

Stel je eens voor dat dit andersom was geweest. Dat drie Nederlandse jongens met blond haar uit een auto waren gestapt om een Marokkaans stelletje in elkaar te slaan. Wat zou er dan zijn gebeurd?

Kamervragen binnen 24 uur.
Drie ministers in de media.
Schoof die met het vingertje wijst.
De complete NPO die nachtenlang doorpraat over “extreemrechts geweld”.

Maar nu? Doodse stilte. Omdat de dadergroep niet in het linkse slachtoffernarratief past. En omdat de slachtoffers – homo of niet – nu even geen politiek nut hebben.

Nederland is geen speeltuin voor haat. Niet voor islamistisch geïnspireerde homohaat. Niet voor jongeren die zich hier vestigen en onze vrijheid verachten. Dit is óns land. En wie hier woont, hoort zich te voegen naar onze waarden. Punt.
Dat betekent: je valt niemand aan omdat hij homo is. Je accepteert dat vrijheid hier heilig is. En je leert: als je dat niet kunt, dan hoor je hier niet thuis.
Maar dat vereist leiderschap. Politiek die durft te zeggen: “Tot hier en niet verder.” En die politiek is er op dit moment niet. Daarom moeten wij, de gewone Nederlanders, opstaan. En blijven benoemen wat anderen uit angst of ideologie negeren.

P-742-TN

[Bron: dagelijjksestandaard.nl]