De dictator, de dominee en hun gezamenlijke vijand: homohaat als bindmiddel

door: sportingact

Religieuze leiders en autoritaire machthebbers zijn het over weinig eens. Maar geef ze een regenboogvlag, en plots is er een wonderlijke harmonie. Homohaat verbindt waar ideologieën botsen. Alsof de dominee en de dictator bij elkaar op de bank zitten, thee in de hand, en fluisteren: “Maar die homo’s hè... daar zijn we het wél over eens.”

De Bijbel noemt het “gruwel.” De Koran bevat straffen voor “de daad van het volk van Lot.” En in 2020 verklaarde de Turkse Diyanet-leider Ali Erbaş tijdens een preek: “Homoseksualiteit brengt ziektes en vernietigt generaties.” Het gevolg: een storm van protest én steun, en in Turkije een verdere normalisering van institutionele homofobie. Zulke taal is geen uitzondering, maar een patroon: in Iran worden homoseksuelen opgehangen. In Oeganda is recent nog een wet aangenomen die homoseksualiteit met de doodstraf bedreigt. En dat alles met religieuze onderbouwing als ruggengraat.

Dictaturen doen vrolijk mee, zonder bijbel of koran. Hitler liet homoseksuelen deporteren naar concentratiekampen. Stalin verbood homoseksualiteit als “antisociaal gedrag.” Museveni in Oeganda sprak van een “moreel bederf door westerse invloeden.” Het onderliggende patroon is gelijk: de homo als symbool van onreinheid, decadentie of rebellie. En dus: vervolgbaar.

Wat religies en dictaturen bindt, is hun obsessie met orde. De goddelijke orde of de nationale. En de homo verstoort die. Niet door iets te doen, maar door te zijn: zichtbaar, afwijkend, vrij. In systemen die absolute gehoorzaamheid eisen, is dat onverdraaglijk. De homo laat zien dat er een leven buiten de norm bestaat, en dat maakt hem gevaarlijk.

Daarom gaat het niet alleen om seksualiteit, maar om macht. Religie wil je hart, ziel én lichaam onderwerpen aan een hogere wet. Het regime wil jouw lichaam inzetten voor het collectieve doel. In beide gevallen is wie je liefhebt dus politiek. En wie van het script afwijkt, wordt gecorrigeerd, met geweld, vernedering, of dood.

Daaronder ligt iets eenvoudigs: angst. Angst voor autonomie, voor vrijheid die niet beheersbaar is. Homohaat is gecodeerde controlezucht. Het is niet haat om wat iemand doet, maar om wat iemand vertegenwoordigt, een leven zonder goedkeuring van bovenaf.

En laten we één ding niet vergeten tussen het cynisme en de satire: achter die wetten, preken en ideologieën zitten echte mensen. Jongeren die zichzelf verstoppen. Ouders die hun kinderen verloochenen uit angst. Gelovigen die uit hun gemeenschap worden gegooid. Homo’s die met een koffer vluchten voor hun liefde.

Ironisch genoeg delen religie en dictatuur dus een diepe liefde, voor onderdrukking. Misschien moeten we ze maar gewoon laten trouwen, die imam en die dictator. Een sobere ceremonie, zonder liefde, maar met regels. En op de gastenlijst? Alleen wie gelooft dat liefde gevaarlijk is.


Foto: archief sportingact

[Bron: bnn/vara.nl]