Als je moeite hebt met wie wij zijn, dan hoef je hier niet te komen

door: sportingact

’Jullie zijn de onderkant van de mensheid’ staat er op het briefje dat Ilse Geuzebroek (49) en haar vrouw Helmi de Haas (58) vinden in hun chalet. Het raakt hen diep. „De teksten zijn rechtstreeks aan ons gericht. Ik wil mensen laten weten dat homohaat er nog steeds is.”

Het septemberzonnetje schijnt volop en Helmi de Haas en Ilse Geuzebroek genieten met hun hond Sep buiten op de loungebank. Ze hebben net de boel weer aan kant na een succesvolle verhuurweek. Sinds anderhalf jaar is het stel uit Alkmaar namelijk de trotse eigenaar van een chalet op Wieringen. De plek waar ze zo van houden.

Als ze het stekkie aankopen staat er nog een oud krot dat tegen de vlakte gaat. Niet lang daarna kopen ze de nieuwe chalet die precies aan hun wens en smaak voldoet. De luxe stacaravan pronkt dan ook op camping Zeezicht, direct aan de Waddenzee. ,,Het is de rust waar we verliefd op werden. We houden van dit gebied, de natuur, de vogels, en vanuit Alkmaar is het goed te bereiken.”

De chalet is alleen bedoeld voor de verhuur en levert wat extra inkomsten op. De plek trekt kitesurfers aan en mensen die de liefde voor de Waddenzee delen met Helmi en Ilse. „Zelf zijn wij geen kitesurfers”, zegt Ilse. „Wij wonen in het centrum van Alkmaar en daar suppen we in de Singel.”

Ze zijn wel getrouwd, maar wonen niet bij elkaar. Het toeval wil dat het huis naast Helmi zes jaar geleden te koop komt en wordt gekocht door Ilse. Het is de perfecte oplossing voor het toen nog prille stel. „Dat wij een relatie kregen, betekent niet dat onze vier pubers ook op elkaar zaten te wachten. En nu kunnen we zo in ons nachthemd naar elkaar toelopen.”

Helmi is leerkracht op een basisschool in Heiloo en Ilse is districtsadviseur arbeidsdeskundige in Amsterdam. Zo’n zeven jaar geleden ontmoeten ze elkaar via een datingapp en vallen als een blok voor elkaar. Helmi heeft in haar leven alleen maar relaties met vrouwen gehad, terwijl Ilse vanuit een heterohuwelijk is geswitcht naar de vrouwenliefde. „Ik heb 22 jaar lang een relatie gehad met de vader van mijn kinderen. Als je hetero bent, ben je je totaal niet bewust van wat er allemaal aan haat is in de samenleving. We waren een gezin: een man en vrouw, een zoon en dochter, in een nieuwbouwwijk. We deden alles precies volgens het boekje.”

Op haar 41ste komt Ilse uit de kast. Opeens wordt ze geconfronteerd met dingen waar ze voorheen nooit mee te maken had. „Mensen vroegen dingen als: hoe kom je aan je kinderen? Mijn coming-out zou een reactie zijn op iets anders. Het was niet direct discriminatie, maar mensen bekeken mij anders. Opeens was mijn leven niet meer vanzelfsprekend.”

De verhuur van de chalet is een soort hobby die Ilse en Helmi delen en ze doen ook samen de schoonmaak als de huurders vertrekken. Zo’n twee weken geleden wordt de chalet verhuurd aan een Duits gezin. „Ze vroegen om een babybedje, dus die hebben we nog even snel aangeschaft. Dat is mooi dat je mensen blij kunt maken”, vertelt Helmi.

Maar de gasten die een week in het chalet verblijven, zijn allerminst blij. „Ze waren heel boos”, herinnert Helmi zich. „Ze waren ontevreden met het chalet, met de locatie, er was geen gril of een barbecue, en ze konden niet in de zee zwemmen of aan het strand liggen.”

Ze waren vanaf het begin al niet tevreden, vat Ilse de sfeer samen. Omdat het stel nooit direct contact heeft met de huurders, horen ze de feedback aan via hun contactpersoon. „Soms klagen mensen terecht en soms kan ik er niet veel mee. Dat was in dit geval, we konden het niet veranderen.”

Na afloop van het verblijf komen Helmi en Ilse, zoals altijd, voor de eindschoonmaak. Helmi gaat gelijk naar binnen en vindt daar een briefje op tafel. Op het briefje staat een hakenkruis en een tekst in het Duits: ’jullie behoren tot de onderkant van de mensheid.’

„Alles in het chalet was vies en beschadigd”, vertelt Helmi. „De volle vuilniszak lag er nog, de bedden waren niet afgehaald en we misten ook heel veel spullen.” Helmi griezelt nog als ze eraan denkt. „En dan dat briefje. Ik zag in het begin niet eens die hakenkruizen, alleen de tekst. Ik riep: Ilse kom eens.”

Het beeldje dat Helmi en Ilse in hun chalet hebben staan ligt gebroken op de grond. Het is een beeldje van twee kussende delfblauwe boerinnetjes.

„Wij hebben wel even verslagen naast elkaar gezeten”, zegt Ilse. „Dit is onze fijne plek. Er wordt wel vaker iets gejat of gaat iets stuk en dat is stom. Maar wat hier gebeurde, raakte ons echt.”
„Ik leid al langer dit leven dan jij”, zegt Helmi tegen Ilse. „Maar ik ben echt nog nooit gediscrimineerd. Dit kwam bij mij binnen, maar het was ook zo weer weg.”

Ilse heeft er iets meer moeite mee. „Het was rechtstreeks aan ons gericht”, legt ze uit. „Andere mensen die hier niet mee te maken hebben denken dat er geen discriminatie is. Maar dat is er wel en ik wilde mensen laten weten dat het er is.”

Ilse plaatst daarom een verhaal op haar LinkedIn met de gebeurtenis en wordt overstelpt met reacties. „Mensen reageerden verbaasd: dat het nog bestaat? En dat doet het dus. Ik vind dat je er mag zijn als homo. Ik kan het leed van alle mensen die gediscrimineerd worden niet op mijn schouders nemen, maar dit stukje wel.”

Daarom besluiten Helmi en Ilse het voorval ook te melden bij het meldpunt voor discriminatie. „Wij zijn in eerste plaats moeder en werknemer en heel erg blij, en we houden van elkaar. Maar het is duidelijk dat er nog steeds vervelende reacties zijn en dat wij als stel bij andere mensen nog steeds vragen oproepen.”

Wat ze willen bereiken is dat andere mensen zien dat discriminatie nog steeds aanwezig is. Ilse: „Mensen zouden vaker van zich moeten laten horen als iemand een grens overschrijdt. Niet denken: laat maar. Maar bespreek wat er gebeurt. Durf gewoon af en toe met je vuist op tafel te slaan. Ik ben zo gelukkig met wie ik nu ben, hoe wij hier samen kunnen genieten. Waarom zou dat voor mensen een probleem zijn?”

Vanaf nu verhuren Ilse en Helmi het chalet als ’gay friendly’. „Dat is niet onze eerste keuze”, geeft Ilse toe.

„Wij willen ons helemaal niet richten op de gay-scene en het is ook niet zo dat wij gay-activiteiten organiseren. Maar we willen dit soort gasten die twee weken geleden in onze chalet zaten, uitsluiten”, vult Helmi aan.. „Als je moeite hebt met wie wij zijn, dan hoef je hier niet te komen. Niet op ons fijne plekje.”

[Bron: noordhollandsdagblad.nl]