9. De Tweeling.

Omdat ze niet langer achter de deur konden blijven staan, er kon elk moment iemand binnen komen besloten ze naar de kamer van Babs te gaan. Voor Marcus was het goed dat ze bij zinnen kwamen. Hij stond meteen weer met beide voeten op de grond en herinnerde zich zijn voornemen om ernstig met Babs te praten. Ze fatsoeneerde hun kleding en liepen achter elkaar de brede trap op van het vooroorlogse herenhuis. Een prachtig gebeeldhouwde trapleuning bood hun steun en door het ronde glas in lood raam toverde de zon een kleurrijk schouwspel op de witte muur. Voor Babs niets bijzonders, voor Marcus een verrassend gebeuren. Hij zag nu ook dat het interieur een zekere rijkdom uitstraalde. Hij kon zich niet direct herinneren of de buitenkant van dit huis ook die uitstraling had. Terwijl Babs voor hem de trap op schreed, probeerde Marcus zoveel mogelijk in zich op te nemen. Een prachtige portretten galerij hing op de smetteloze muur. Dames en heren, die met een glimlach, soms enigszins hautain op hen neerkeken. Op het einde van de trap, maakte deze een flauwe bocht naar rechts. Ze kwamen nu op een vierkante overloop waarop vier deuren uitkwamen. Babs liep doelbewust naar een van de vier deuren, haalde een sleutel te voorschijn, ontsloot de deur en hield de deur voor Marcus open: "Entree" Toen Marcus de kamer binnen trad ontnam de aanblik ervan hem bijna de adem. Hij stond in de modernste kamer, die hij ooit gezien had. Eenvoudig, slechts met enkele design meubelen ingericht. Onmiskenbaar was hier een vrouwelijke hand in het spel geweest. Hij meende een Marcel Wanders zitbank te herkennen en een fauteuil van Tejo Remy. En die stoel in de hoek was beslist een replica van de Rietveldstoel. Hij zag lampen van Jan des Bouvrie en een klok van Jacob Jensen. Grappig was dat hijzelf van Jensen twee horloges bezat. Het geheel werd gecompleteerd met een enkele grote decoratieve plant. De kamer straalde een ongelooflijke verfijndheid uit. Marcus voelde zich er meteen thuis. Babs stond hem op te nemen zoals hij daar stond met open mond van bewondering. Ze liep naar hem toe en wilde zich in zijn armen nestelen. Maar Marcus bleef standvastig en wilde eerst met haar praten. Babs begreep dat Marcus niet te vermurwen was, ging in de bank zitten en nodigde hem uit in een fauteuil plaats te nemen. Want samen in de bank zou zeker de nodige handtastelijkheden veroorzaken. Het werd een lang en diepgaand gesprek. Babs legde uit dat zij al vanaf jonge leeftijd het gevoel had dat zij in een verkeerd lichaam zat. Zij was als jongetje geboren maar voelde zich vrouw. Al jong had zij daar met haar ouders over kunnen praten. In de gesprekken met deskundigen was Babs tot de slotsom gekomen dat zij een complete lichaamsverandering wilde. Borsten maar natuurlijk ook geslachtsverandering. Zij voelde zich voor honderd procent vrouw., Zij was verliefd op Marcus, meteen de eerste avond dat zij hem zag. Het was dus absoluut niet de bedoeling geweest om Marcus voor gek te zetten. Zij was dus ook erg onthutst geweest toen hij er plotseling zomaar vandoor gegaan was. Marcus, die aandachtig had zitten luisteren, keek beschaamd voor zich uit. Hoe had hij zo slecht over Babs kunnen denken. Nu was het zijn beurt om te praten en zenuwachtig begon hij aan zijn relaas. Gelukkig kwam Babs, toen hij het moeilijk kreeg naast hem zitten en nam ze zijn handen in de hare. Het meest moeilijke was zijn probleem met haar mannelijk geslacht. Hij zei nog eens nadrukkelijk dat hij gevoelens voor haar meende te hebben en in haar ook een echte vrouw zag. En nu hij hoorde dat zij helemaal vrouw wilde worden was weer een van de problemen opgelost. Maar als zij inderdaad ooit zouden trouwen dan was kinderen krijgen onmogelijk. Hier viel een lange stilte, Babs legde haar hoofd tegen Marcus' schouder. "Wil je graag kinderen?" "Ja, ik denk het wel. " "Er zijn toch nog andere mogelijkheden. " "Misschien gaan we nu te ver. Kinderen krijgen is nog zo ver weg. Maar wat wel dichtbij is elkaar ook lichamelijk verwennen. En lieve Babs, ik weet niet of ik dat zal kunnen. Ik moet er niet aan denken, met een jongen naar bed te gaan. Nu zie ik je niet als een man, eerder als een vrouw. Maar ik kan niet om je penis heen. Ik weet niet of ik dat nu aan kan. " Met een hoogrode kleur had Marcus dit voor hem moeilijk te bespreken onderdeel hardop gezegd. "Ik begrijp je helemaal. We moeten ons daar niet meteen druk over maken en zeker niets forceren. Laat alles maar komen zoals het komt. Dan zien we vanzelf hoe je het ervaart. Ikzelf kijk er anders tegen aan. Je houdt van iemand en dan maakt het soms minder uit of die ander een man of een vrouw is. Bovendien lieve jongen verdwijnt dat ding uit mijn leven en zul jij er geen last meer van hebben. Marcus kon zich niet langer bedwingen en nam Babs in zijn armen. In een liefdevolle omhelzing verloren zij zich in een lange tongzoen.

Stil, ieder met zijn eigen gedachten, reden Niels en Marnix naast elkaar, zwijgend naar huis. Hun geluk straalde van ze af en verlichtte als het ware het asfalt waarop ze reden. Bij het huis van Marnix gekomen, namen ze afscheid met een kus en een verliefde blik. Nog geen minuut later kwam Marcus de hoek om. Samen liepen ze naar de eetkamer. Het leek voor de anderen alsof ze van de kapsalon thuis kwamen. Ze hielden zich maar rustig en gingen onder in het geroezemoes van de familie Jaspers. Na het avondmaal bleven zij niet natafelen en verlieten zo snel mogelijk de eetkamer. Ze gingen meteen naar hun kamer om ongestoord met elkaar te kunnen praten.

Marnix die door het samenzijn met Niels al zijn boosheid naar Marcus was vergeten wilde beginnen maar Marcus was hem een slag voor en begon te vertellen. Vol ongeloof volgde Marnix zijn verhaal. Hij was met stomheid geslagen toen hij hoorde dat Marcus gevoelens had voor Babs. Maar hij was zo verstandig om Marcus niet in de rede te vallen en hem eerst zijn hele verhaal te laten vertellen. Marcus stortte zijn hart uit bij zijn tweelingbroer. Door het allemaal nog eens te benoemen en hardop aan Marnix te vertellen drongen de werkelijkheid en de moeilijkheden waarvoor Babs en hij zouden komen te staan, steeds duidelijker tot hem door. Het ene moment maakte hem dat wanhopig, het andere ogenblik sterkte het hem juist en voelde hij de vechtlust om de problemen te overwinnen. Marnix verschoot van de stilte, die plots ingetreden was. Marcus leunde vermoeid achterover. Het hele verhaal vertellen had de nodige energie van hem gekost. Nu kwam het erop aan hoe Marnix zou reageren. Met ingehouden adem keek hij zijn tweelingbroer aan. Diens gezicht straalde nog steeds ongeloof uit. Tot het hem ineens helder werd. Het was Marcus zijn leven. Die besliste hoe en met wie hij dat leven wilde delen. Dat had hij maar van Marcus te accepteren. Hij voelde zich rustig worden en een glimlach trok over zijn gezicht. Dit deed Marcus opgelucht ademhalen en als bij afspraak stonden beiden op uit hun stoel en vielen elkaar in de armen. "Dank je, broerlief, voor je begrip, " fluisterde Marcus met verstikte stem. "Natuurlijk sta ik achter je en weet, broertje, dat je altijd op me kunt rekenen. Ik zal er zijn voor jou en Babs. " "Ik voor jou en Niels. Want als ik jou goed ken hebben jullie vanavond elkaar echt gevonden. " Opnieuw knuffelden ze elkaar broederlijk en beloofden nogmaals plechtig voor elkaar een steun en

toeverlaat te zullen zijn. En dus wilde Marnix mee met Marcus, die nu zijn ouders wilde gaan vertellen hoe het er nu tussen hem en Babs voor stond, om hem te steunen. "Wacht even, Marnix. Het is lief dat je mij terzijde wilt staan maar ik moet dit zelf ook kunnen. Pa en ma zijn geen boemannen voor mij. Ik ben niet bang van ze en weet dat ze van me houden. Loop over een half uurtje maar langs om te zien hoe het er bij staat. Is het mis dan kun je nog altijd bijspringen. " "Oké, sterkte. Ik zie je. " Marcus verliet hun kamer en Marnix vloog naar zijn computer. Zou Niels er zijn?

Natuurlijk was Niels er, hij zou die fout geen tweede keer maken, beloven er te zijn en dan niet verschijnen. De webcams werden meteen ingeschakeld en Marnix kon verslag uitbrengen van de gebeurtenissen rond Marcus. Nu was het Niels, die met open mond zat te luisteren. Marnix zag aan zijn gezicht dat hij nauwelijks kon geloven wat hem verteld werd. Toen Marnix uitverteld was slaakte Niels een welgemeende zucht. "Als ik jou niet kende, zou ik niets geloven van wat jij daar net vertelde. " Marnix en Niels waren al ruim een half uur aan het praten samen toen Marnix zich herinnerde dat Marcus gevraagd had of hij na een half uur even quasi toevallig zou willen langs lopen. Dus sloot hij af met Niels en liep naar beneden. Toen hij echter de kamer in wilde gaan, bleek de deur dicht, iets wat zelden voor kwam. Hij aarzelde of hij toch niet naar binnen zou lopen. Op dat moment kwam Maria de gang in. "Ik zou niet naar binnen gaan als ik jou was. Ik heb begrepen dat ze door niemand gestoord willen worden. Kom maar mee naar de keuken, dan drinken we samen iets. " Samen liepen ze naar de eetkeuken en Maria schonk................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Deze foto's komen uit de fotoserie Young_With_Older17 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!