Misschien ken je ze wel
Misschien ken je ze niet
Maar dit zijn de verhalen
Van Little College Street
En mag dit vogeltje
Ooit gevangen zijn
Dan behoedt dit boekje
Hem voor pijn

De eerste - 19 maart 1893

Wie ik ben maakt niet zoveel uit. Als je dit boek hebt gevonden weet je het waarschijnlijk wel. Zo niet. . . Dan zweer ik met mijn hand op mijn nobele hart dat alles wat hierin beschreven is waar is. Blader gerust wat rond, perverseling! Lees een verhaal en ruk jezelf van hoogtepunt naar hoogtepunt. Naar zowel dat van jou, als alle andere die jou voorgingen met mij.

Hoe ik eruit zie? De man waar ik zo het eerste verhaal over zal schrijven beschreef mij als ‘een wonder’. Als ik mij een dag of twee niet zou scheren dan zou ik als een echte vent door kunnen gaan, maar ben ik wel geschoren en geef je mij de juist schmink, dan ben ik je nichtje, zus of lang verloren vriendin. Zolang ik mijn mond maar houd.
Mijn ouders waren Italiaanse straatmuzikanten. Variété. Ik zit niet heel ver weg van wat zij deden, alleen is mijn gunst niet alleen voor het oor. Dat ik uit het zuiden van Europa kom zie je aan mijn vollere lippen, mijn ogen, mijn licht krullende haar en mijn licht getinte huid. Maar genoeg over mij. Laten we het over hem hebben. Mijn allereerste man: Alfred.

Ik en twee vrienden van mij hadden die middag een beurs gevonden in de jaszak van een welgestelde voorbijganger. Terwijl Terry en Richard elkaar voor de ogen van de man te lijf gingen botste ik per ongeluk tegen de heer op terwijl hij de twee uit elkaar probeerde te halen. De beurs was rijkelijk gevuld en dus hadden we besloten dat wij die avond zouden gaan drinken op stand.
Na bij drie pubs geweigerd te worden mogen we bij The Irion Lion wel naar binnen. Als we binnen zijn snappen we waarom: het is bijna zo goed als uitgestorven.
‘Het gaat om de drank, heren. Niet om de mannen! Drie pullen bier graag!’
Terry legt het geld op de bar. Daar kunnen ons de hele avond lam voor drinken.
‘Een paar leuke wijven zou ik ook niet erg vinden. ’
Richard grijpt met zijn hand in zijn kruis.
‘De enige die jou aan de borst laat is je eigen moeder, baby. ’
Terry drukt lachend een pul in de handen van Richard en mij.
‘Dat moet jij nodig zeggen, jij hebt net haar op die kleine aal van jou. ’
Gooit Richard terug.

‘Waaaat?! Klein? Heb je die van jou wel eens gezien? De mijne is ten minste nog een aal, die van jou is een wormpje. Een verschrompeld wormpje. ’
Richard proest het uit bij het zien van de opwinding van Terry.
‘Op onze worm en aal dan maar, proost!’
‘Proost!’
We kinken de pullen tegen elkaar aan en nemen een paar goede slokken.
‘Over wormen gesproken, hoe is het met ons vierde lid?’
Terry en Richard kijken mij aan. Ik weet gelijk waar het over gaat.
‘Oliver is niet geschikt. Hij is veel te bang. Daarnaast is hij net van porselein. Als jij in Convent Garden op hem springt - terwijl ik zo’n dame of heer moet rollen - breekt hij. Of hij begint gelijk te janken. ’
Ik neem een slok bier. Terry en Richard blijven mij aanstaren.

‘Dus hij moet maar een ander clubje zoeken. ’
Op deze conclusie zaten ze blijkbaar te wachten.
‘Maar we kunnen hem toch voor andere dingen gebruiken?’
Terry wil blijkbaar nog geen afscheid nemen van zijn gevonden straatkat.
‘Als jij hem te eten en te drinken geeft, mag hij van mij erbij. Maar niet van mijn centen. ’
Ik drink mijn pul leeg en zet hem met een harde klap op de bar.
‘Nog een rondje graag!’
Ook Terry en Richard zetten hun lege pullen naast de mijne. Dan komt Terry ineens dicht op mij staan.
‘We kunnen natuurlijk ook iets anders met hem doen. ’
Ik kijk hem niet-begrijpend aan.
‘Verkopen. Niemand die zo’n jochie mist. En je schijnt er behoorlijk aan te kunnen verdienen. ’
Hij fluistert bijna.
‘Terry, met vrienden als jij heb je geen vijanden meer nodig. ’
Richard moet lachen. Ik gis een volle pul van de bar. Arme Oliver, hij moest eens weten wat zijn vriendje Terry met hem wilde doen. Ik kijk wat rond en zie ineens een vent naar mij kijken.

Hij heeft een hoed op en groet mij licht. Bijna alsof het in het geheim is. Ik groet terug en draai mij daarna langzaam om.
Terry en Richard zijn ondertussen verder aan het kibbelen.
‘Jij zou jouw eigen moeder nog verkopen als je er wat voor zou krijgen. ’
‘Jij kan de tyfus krijgen, Richard. Het was gewoon een idee. Voor ons. ’
‘Waar haal jij zulke ideeën toch vandaan?’
Ik draai mij weer langzaam om en kijk naar de plek waar de man zojuist stond. Hij straf er nog steeds en heeft duidelijk zijn ogen op mij gericht. Hij wijst naar buiten. Dan loopt hij weg. Naar buiten. Net voor hij de deur uitloopt kijkt hij nog even naar mij en sluit dan de deur. Buiten voor het raam zie ik hem staan. Hij wacht. Op mij? Een nieuwsgierigheid in mij is aangewakkerd.
Wat wil die vent van mij? En waarom wil ik het weten? Het voelt alsof een magneet mij naar buiten trekt. Wat als het een agent is?

Hij zou mij nooit zomaar mogen oppakken. Hij zich eerst als agent aan mij bekend moeten maken. Goed ik ga naar buiten.
‘Heren, ik ga even pissen!’
Ik zet de pul op de bar. De twee hebben het niet door en zijn heftig in discussie over wiens moeder meer op zou brengen op een veemarkt.

Buiten is het fris. De man staat een pijp te roken. Hij ziet mij en wenkt. Maar zodra ik in beweging kom

begint ook hij te lopen. Ik loop achter hem aan een steeg in. Waarom weet ik niet. Voor hetzelfde geld is het een ripper en lig ik straks met doorgesneden keel op straat. Toch volg ik hem de duisternis in. Achter het licht van de pijp en de geur van tabak aan. Dan staat hij stil.

‘Kom eens hier, jongen. ’
Ik loop naar hem toe.
‘Hoe heet je?’
‘Matteo, meneer. ’
‘Ik ben Alfred, Matteo. Aangenaam kennis te maken. ’
Hij steekt zijn hand uit en ik schud hem. Hij houdt mijn hand langer vast dan ik gewend ben. Maar het is niet onprettig. Hij steelt hem.
‘Wat heb jij een zachte handen, Matteo. En dat voor een knaap zoals jij. ’
Hij laat mijn hand los en voor ik het weet legt hij zijn hand op mijn wang. Ik deins achteruit.
‘Wees niet bang, ik wil je geen kwaad doen. Ik wilde alleen je wang voelen. Mag dat?’
Ik zie niet in waarom wel, maar ik kan ook geen goede reden bedenken waarom niet. Dus ik knik. Zijn handen zijn warm en ruiken naar tabak.

‘Je hebt ook prachtige lippen. ’
Zonder mij te vragen laat hij zijn duim over mijn lippen gaan. Ik stribbel niet tegen, want ergens vind ik het fijn. Nog nooit heeft iemand zo uitgebreid naar mij gekeken. Laat staan mij zo aangeraakt.
‘Je bent een wonder, Matteo. Daarbinnen was je daarnet een echte vent, maar hier zo in dit maanlicht. . . Voel................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Deze foto's komen uit de fotoserie Young_boys3 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!