James

Misschien ken je ze wel
Misschien ken je ze niet
Maar dit zijn de verhalen
Van Little College Street
En mag dit vogeltje
Ooit gevangen zijn
Dan behoedt dit boekje
Hem voor pijn

‘Een grote’- 20 maart 1893

Wie ik ben maakt niet zoveel uit. Als je dit boek hebt gevonden weet je het waarschijnlijk wel. Zo niet. . . Dan zweer ik met mijn hand op mijn nobele hart dat alles wat hierin beschreven is waar is. Blader gerust wat rond, perverseling! Lees een verhaal en ruk jezelf van hoogtepunt naar hoogtepunt. Naar zowel dat van jou, als alle andere die jou voorgingen met mij.

Hoe ik eruit zie? De man waar ik het eerste verhaal over schreef beschreef mij als ‘een wonder’. Als ik mij een dag of twee niet zou scheren dan zou ik als een echte vent door kunnen gaan, maar ben ik wel geschoren en geef je mij de juist schmink, dan ben ik je nichtje, zus of lang verloren vriendin. Zolang ik mijn mond maar houd.

Mijn ouders waren Italiaanse straatmuzikanten. Variété. Ik zit niet heel ver weg van wat zij deden, alleen is mijn gunst niet alleen voor het oor. Dat ik uit het zuiden van Europa kom zie je aan mijn vollere lippen, mijn ogen, mijn licht krullende haar en mijn licht getinte huid. Maar genoeg over mij. Laten we het over hem hebben. Mijn derde man: James.

Ik had mij gepermitteerd om uitgebreid te baden in het badhuis aan Baker Street. Puur toevallig had ik daarbij én nieuwe vrienden gemaakt én genoeg geld voor twee weken luxe leven verkregen.

Ondertussen is het na tweeën en ik heb rond de klok van drie een afspraak op Little College Street. Ik ben mij aan het aankleden en haal het overhemd dat ik daarstraks gekocht had uit het papier. Ik doe het aan, knoop het dicht en zet voor een spiegel mijn boord recht. Uit het flesje lotion laat ik een paar druppels op mijn hand vallen en smeer dit in mijn haren. Een kam. Dat mis ik. Ik kijk om mij heen of er nog anderen in de kleedkamer zijn. Niemand. Ik kijk in een aantal kastjes en vind bij het tweede kastje een kam. Snel doe ik mijn haren goed. In zoverre dat gaat met mijn donkere krullen.

Als het enigszins naar wens zit leg ik de kam weer netjes terug bij de andere spullen van de eigenaar en loop fris het badhuis uit en ga richting Westminster.

Ik hoor Big Ben achter mij drie uur slaan als ik College Garden uitloop. Ik steek over op Great College Street en blijf dan voor Little College Street staan. Ik haal het kaartje dat ik van Alfred heb gekregen uit mijn broek. Er staat geen adres op. Althans, er staat alleen Little College Street op. Ik bekijk de statige huizen. Moet ik hier wel wezen? Ik kijk naar de combinatie van gewone en rode bakstenen. Dan zie uit een huis aan de rechterkant een jongen komen lopen. Hij is ongeveer net zo oud als ik. Misschien iets jonger. Hij loopt mijn kant uit, maar loopt mij voorbij. Hoe kom ik er achter waar ik moet zijn? Als het daadwerkelijk gaat om waar ik denk dat het gaat, dan zal er niet een bord hangen met: rent boys. Fairy’s voor een pound! Het zou er een tel hangen en dan zou de hele buurt met hooivorken en fakkels voor de deur staan, alsof het monster van Frankstein zich binnen zou bevinden. Ik moet lachen. Dan schrik ik van de hand die ik op mijn schouder voel.
‘Matteo?’
Het is de jongen die net uit het huis verderop kwam.
‘Ja. En jij bent?’
‘James. Heb je een kaartje?’
Hij ziet het kaartje in mijn hand en voor ik het kan geven, pakt hij hem uit mijn hand.
‘Loop maar met mij mee. ’

De jongen is blond en heeft zijn haar in een zijscheiding. Hij heeft een net pak aan van tweed. Is hij ook. . . ?
We lopen Little College Street 13 binnen nadat James op die verschillende manieren op de deur geklopt heeft. Het is een paswoord. In de hal is het donker en er hangt een geur die ik alleen van de Chinese winkeltjes Soho ken. Het is kruidig en rokerige tegelijk. Er is een trap die omhoog gaat en een deur die naar waarschijnlijk een woonkamer zou gaan. Die deur gaat James in en even later wenkt hij mij binnen te komen. Het is inderdaad een woonkamer. Een chique woonkamer, maar er is weinig speciaals aan de kamer te ontdekken. Hij is in vergelijking met de hal een stuk lichter. De geur die in de hal wel hing, hangt hier niet en is blijkbaar van de bovenburen. In een grote leren stoel zit Alfred. Hij staat op en schudt mijn hand.
‘Matteo, wat goed om jou hier te zien. Ik was net thee aan het drinken. Drink je een kopje mee?’
Ik knik.

‘Ga zitten jongen. James, geef onze gast eens een kopje thee. ’
Ik ga op de bank zitten en krijg een kopje thee toegeschoven.
‘Wat maakte jou doen besluiten dat je gekomen bent?’
Dat is een goede vraag. Waarom eigenlijk?
Ik neem een slok van de thee om mijn antwoord goed, maar niet goedkoop te laten klinken.
‘Omdat u mij gisteren twee dingen heeft gegeven waar ik behoefte aan heb. ’
Alfred lacht.
‘En welke twee dingen zijn dat?’
‘Geld en. . . ’
Ik neem snel nog een slok thee.
‘En?’
Het is een stuk moeilijker om het van je hoofd naar je mond te krijgen. Ineens overvalt een gevoel van schaamte mij. Maar wat heb ik te verliezen. Het is ten slotte deze man tegenover mij die mij gisteravond tot een hoogtepunt gerukt had. Hij had aan mijn geslacht gezeten. Dus die schaamte is niet nodig.
‘Geld en genot, meneer. ’
Alfred lacht geamuseerd.
‘Dus je genoot ervan?’
‘Ja, meneer. ’
‘Je bent nog bijzonderder dan ik dacht, Matteo. Daar kunnen heel wat anderen van leren. ’
Ik zie James zijn ogen ten hemel slaan.
‘Kijk, wat ik - wat wij - gisteren gedaan hebben is nog maar het begin van wat kan gebeuren. Zowel qua genot als qua geld. Want je weet wat er hier van jou verwacht wordt?’
Ik neem een slok thee en knik langzaam.
‘Ik denk het wel. ’
Alfred komt naar voren in zijn stoel.

‘Want laat ik gelijk duidelijk zijn, het genot van een ander moet voor jouw genot komen. Sterker nog. Ook al vind jij er geen bal aan en is genot in de verste verte niet te vinden, dan mag jij dat aan niemand laten merken. Dan moeten onze gasten nog steeds de beste tijd van hun leven hebben en het gevoel hebben dat jij wel hebt genoten. Want wiens brood met eet, wiens taal men spreekt. Begrijp je dat. ’
Ik slik.

‘Ben ik dan. . . Zijn de mensen die voor u werken dan slaven?’
Alfred begint hard te lachen.
‘Slaven? Nee, zeker niet. Want slaven worden nergens voor betaald. Als jij jouw spel slim speelt kan je hier een aardige duit mee verdienen. Maar besef wel, het kan er soms ruiger aan toe gaan dan jij lekker zal vinden. Het is geen werk voor sissy’s. ’
Hij geeft James een knipoog.
‘En wat willen uw gasten dan?’

Alfred laat zich met een koekje achterin de stoel vallen.
‘Als wij eens wisten wat zij allemaal wilden. Maar ze willen voornamelijk vertier zoals jij en ik gisteren even hadden. Fysiek. En dat gaat van zoenen tot. . . wat meer diepgaander contact. Maar misschien dat James hier je alvast wat kan voorbereiden op die wensen. ’
James krijgt een gemeen lachje.
‘Maar natuurlijk meneer, ik zal hem inwijden. ’
‘Als je natuurlijk nog wilt, Matteo? Of vertrek je liever? Want nu blijven, is voor altijd terugkomen. Iedere dag rond drie. De helft van het geld dat je krijgt van de mannen is voor jou. De andere helft voor de kosten van het huis. Je weet wel: huur, eten, drinken, mooie kleren. Daarover gesproken. ’
Alfred trekt een laatje open van de tafel die naast hem staat en haal er een aantal biljetten uit en geeft ze aan James.

‘James zal je vandaag volledig onder handen nemen. Ook je haar en je kleding. Haal straks twee pakken met alles er op en d’r aan met hem. Hij weet waar. Toch?’
James kinkt.
‘Goed. Dan nog een ding, Matteo Cascio. Wij hebben overal ogen en oren. Dus praat nooit over ons. Als iemand wat wil komt hij vanzelf wel naar ons en koppelen wij jou aan hem. Zelf onderneem je daar nooit iets in, begrepen?’

Mijn hart zit in mijn keel. Hoe weet deze man mijn achternaam?
‘Ik heb u begrepen, meneer. . . ’
‘Taylor, Alfred Taylor. ’
Hij steekt zijn hand uit. Als ik deze schud dan is mijn lot bezegeld. Dan ben ik ook een van de jongens van Alfred Taylor. Maar wat heb ik te verliezen? Niks, toch?
Ik schud de hand.

James neemt mij mee naar boven. Ik hoor muziek en gelach. We lopen een kamer in. Er zitten allemaal jongens en mannen. De een bij iemand op schoot. Een ander ligt. Het is een soort van verborgen club zoals je die in Londen wel op meer plekken had. Maar dan waren ze vaak in de kelder. Hier ruik ik weer die geur van kruiden en rook. Ik haal diep adem.
‘Dat is wierook. ’
Zegt James. Dan pakt hij twee glazen en geeft ze aan mij. Van een tafeltje pakt hij een fles en schenkt ons beiden in. Als hij de fles weg heeft gezet pakt hij een van de glazen.
‘Drink dit, het helpt altijd enorm om het meer naar je zin te hebben. ’

Hij slaat het glad in een keer achterover. Ik doe hem na. Gelijk heb ik spijt. Het lijkt wel alsof mijn keel in de fik staat. Hij moet mij bijna pure alcohol hebben gegeven. Ik proest het uit. James begint te lachen en slaat dan met zijn ring een paar keer tegen zijn glas.
‘Beste jongens en heren, ik stel u graag voor aan Matteo, onze nieuwste aanwinst. ’
Een enkeling kijkt even op, lacht plichtmatig of knikt en gaat weer verder met hun conversatie.
‘Jij mag met mij meekomen. ’
We lopen een gang in en gaan nog een trap op. Deze komt uit op een tussenverdieping waar James mij leidt naar een kamertje dat veel weg heeft van het hok dat ik met Terry en Richard deel.
‘Is dit waar we gasten mee naar toe nemen?’
James lacht.
‘Ben jij dan een gast?’
‘Nou ik. . . ’
‘Nee, dat ben je niet. Dit is mijn domein. De kamers voor de gasten zijn waar wij net waren en in de kelder. Kleed je uit. ’
Ik volg netjes zijn bevel. Ik zie hem naar mij kijken.

Als ik mijn het laatste uittrek zie ik zijn ogen groter worden.
‘Verdomme, mooi en een goede pik. Je lijkt mij wel. ’
Hij kleedt zich ook uit. Als zijn pik tevoorschijn komt is hij zeker net zo groot als de mijne. Als ie niet groter is.
‘Jemig, wat een grote. ’
James knikt.

‘Als de heren graag een goede paal hebben dan kiezen ze altijd mij. Maar ik zie dat ik die last niet meer alleen hoef te dragen. Ga zitten op het bed. ’
Weer luitster ik braaf naar mijn toegewezen mentor.
‘Maak mijn pik hard. ’

James gaat voor mij staan. Ik pak zijn pik beet en begin hem te masseren. Daarna ruk ik hem zoals ik dat bij mijzelf zou doen. Maar de pik wordt niet hard. De mijne echter wel.
‘Het wil niet echt lukken, he?’
Zeg ik om de sfeer luchtig te houden. Maar ik heb het nog niet gezegd of ik krijg een klap vol in mijn gezicht.
‘Jou lukt het niet, flikker. Omdat jouw eigen paal voor gaat. Omdat jij er van ‘geniet’. Maar ik moet genieten. Ik ben baas. Ik ben de klant. Niet jij!’
Mijn wang tintelt. Ik voel tranen van pijn in mijn ogen, maar ik zou nu nog liever ter plekke sterven dan James nu nog enige emotie van mijzelf te laten zien.
‘Mond open. ’

Ik luister. Dan stopt hij zijn slappe pik in mijn mond.
‘Doe nu met jouw mond wat je met jouw hand zou doen en lik met jouw tong mijn eikel. ’
Ik doe het. Ik beweeg mijn mond over zijn pik heen en weer en lik zijn eikel. Het smaakt zout. Verder merk ik dat de pik harder begint te worden. Dit levert gelijk een volgend probleem op, hij past niet meer in mijn mond. Als ik hem verder uit mijn mond wil laten gaan pakt James mijn hoofd vast.

‘Blijf ademen door je neus. Blijf ook doen wat je net deed. Als je moet kokhalzen, dan adem je in door je neus en slik je. Goed zo, ja, zo. ’
Ik voel zijn pik in mijn keel verdwijnen. Dan beweegt James zijn heupen en neukt mijn mond en keel. Ik adem in door mijn neus en slik. Ik proef nog meer zout op mijn tong. Het komt uit de eikel. Ik houd het bijna niet meer. Ik voel tranen over mijn wangen. Dit is zo intens. Maar geil vind ik het wel, want mijn pik is kei hard en glimt van vocht. Dat vocht proef ik dus op mijn tong.
Nog een paar keer stoot James zijn pik in mijn mond en dan stopt hij.

‘Toe maar. Je hebt er zowaar talent voor. Kijk, hij is................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Deze foto's komen uit de fotoserie Callboys3 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!