Patrick

Misschien ken je ze wel
Misschien ken je ze niet
Maar dit zijn de verhalen
Van Little College Street
En mag dit vogeltje
Ooit gevangen zijn
Dan behoedt dit boekje
Hem voor pijn

‘Heilig’- 21 maart 1893

Wie ik ben maakt niet zoveel uit. Als je dit boek hebt gevonden weet je het waarschijnlijk wel. Zo niet. . . Dan zweer ik met mijn hand op mijn nobele hart dat alles wat hierin beschreven is waar is. Blader gerust wat rond, perverseling! Lees een verhaal en ruk jezelf van hoogtepunt naar hoogtepunt. Naar zowel dat van jou, als alle andere die jou voorgingen met mij.

Hoe ik eruit zie? De man waar ik het eerste verhaal over schreef beschreef mij als ‘een wonder’. Als ik mij een dag of twee niet zou scheren dan zou ik als een echte vent door kunnen gaan, maar ben ik wel geschoren en geef je mij de juist schmink, dan ben ik je nichtje, zus of lang verloren vriendin. Zolang ik mijn mond maar houd.
Mijn ouders waren Italiaanse straatmuzikanten. Variété. Ik zit niet heel ver weg van wat zij deden, alleen is mijn gunst niet alleen voor het oor. Dat ik uit het zuiden van Europa kom zie je aan mijn vollere lippen, mijn ogen, mijn licht krullende haar en mijn licht getinte huid. Maar genoeg over mij. Laten we het over hem hebben. Mijn vierde man: Patrick.

Wat is zondig? De vraag zit sinds vannacht in mijn hoofd en heeft mij een slechte nachtrust gegeven. Ik kijk naar de donkere balken en planken boven mij die door de lichtval van boven schaduwen vormen op mijn naakte lijf. Wat is zondig? Ben ik zondig? Heb ik mijn ziel gisteren verkocht aan de duivel of heb ik gedaan wat een ieder in mijn positie zou hebben gedaan: het aangename met het nuttige gecombineerd?
Onder mij hoor ik gesnurk.
Terry en Richard hadden het vannacht op een zuipen gezet en waren laat thuis.

Ik was na een tweede beurt van James met zijn grote heerlijke pik nog even blijven hangen op Little College Street voor een drankje. Het was Alfred geweest die mij uit een gesprek met een andere jongen - genaamd Tommy - haalde. Hij wilde mij nog wat wijze raadt meegeven en nam mij mee naar zijn eigen vertrekken.
‘Jouw gezicht, geslacht en achterwerk, die zijn magisch, Matteo. Die zijn iedere zonde meer dan waard. Maar besef wel, jouw smoel herken je al van mijlen ver. Ik heb namelijk nog nooit zo’n ruwe diamant vol schoonheid en passie gezien. En geloof mij, ik heb veel jongens gezien. Jij zult het druk gaan krijgen. Maar daarmee zal ook de jaloezie van die ettertjes hierboven toenemen. Zij denken niet met hun hoofd, hart of zoals veel mannen met hun geslacht, nee, zij denken met hun beurs. Natuurlijk denk ik daar ook aan, anders had ik jou hier niet heen gebracht, maar ik voel het ook als mijn taak om voor mijn jongens te zorgen. Zeker de speciale. Dus vertrouw niemand. Ook jezelf soms niet. Wat wij doen is leven in zonde. Leven in de duisternis. Maar zonder dat duister is er geen licht. Maar een groot deel van het licht dat wij zien is vuur. Vurige seks. Vurig leven in het paradijs. Maar het gevaar is ook, dat jij je kunt branden. Wij ons allemaal kunnen branden aan die vlammen van genot. Die vurige zon die in ons paradijs brandt.
En dan. . . Dan blijven er alleen nog de vlammen van het vagevuur voor ons over. Dus lieve mooie Matteo, pas op: wij spelen met vuur. ’
Hij gaf mij een kus en riep toen James zodat wij twee kostuums voor mij konden kopen in de stad.

Ik laat mijn hand in de zon spelen. Zonder duister, geen licht. Streepjes schaduw en licht vallen over mijn buik en pik. Misschien zou het verstandig zijn om vandaag naar de kerk te gaan. Een biecht zou niet kwaad kunnen. Of wel?
Ik moest niemand vertrouwen van Alfred. Ik denk aan de afspraak met Jack. Hij zal ook weten in welke duisternis wij als wezens verkeren. Niet voor niks zoekt hij het badhuis uit als plek om jongens zoals ik te ontmoeten. Alfred, Jack en James. Drie mannen die mij in de afgelopen twee dagen volledig veranderd hebben. Of hebben zij iets naar boven gekregen wat er al in zat? Net zoals er vanuit de mest van de paarden en koeien soms ineens bloemen groeien. De een ziet een mogelijke tuin in wording, de ander een hoop stront. Wat zullen de ronkende vrienden onder mij in mij zien? Een tuin of een stuk stront?
Ik ga het er voorlopig nog niet op wagen om ze het vraagstuk voor te leggen. Al zal ik op een bepaald moment toch met een verklaring moeten komen als in constant afwezig ben bij ons nobele werk van beursverlichters. Ik moet lachen in mijzelf. Het werk was net zo nobel als een pik in je mond of achterwerk nemen voor geld. Alleen was het genot dat met de daad met de pik gepaard ging vele malen hoger dan die van met de beurs. Sterker nog: die pik tot mij nemen zou ik ook zonder financiële bijkomstigheden wel willen. Zo te zien denkt mijn eigen pik er ook zo over. Stijf ligt hij in de zon en in de schaduw. Precies waar ik mij nu ook bevindt.

Voor dat Terry en Richard wakker zijn heb ik mij gewassen en aangekleed. Ik ben klaar voor een nieuwe dag. Ik heb hetzelfde als gisteren aan. Mijn kostuums zijn in de loop van volgende week af. Ik heb voor een grijze en voor een bruine tweedstof gekozen. Ze schijnen mijn ogen nog mooier uit te laten komen qua kleur. Ik had tot gisteren nog nooit op die manier over mijn ogen nagedacht. Maar ook niet over mijn kont. Je blijkt met je achterwerk blijkbaar jezelf en een ander ook een plezier te kunnen doen. Wat als je daar nooit achter komt? Niemand jou dat voor zou stellen? Hoe weet je dan dat dat genot daarin schuil kan gaan? De afgelopen twee dagen hebben zich zowel vragen als antwoorden aan mij opgedrongen. Grootste vraag op dit moment is: wel de abdij van Westminster in of niet? De grote heilige abdij ligt even lopen van Little College Street en op mijn weg naar mijn nieuwe werk zal ik er nu vaak, misschien wel dagelijks, langslopen. Hoeveel is de vergeving van mijn zonden mij waard? Is er überhaupt vergeving mogelijk? Is. . Zonder er bewust van te zijn ben ik het heiligdom binnen gelopen. Het glas-in-lood laat mooie gekleurde tekeningen achter op de vloer. Ik zie een biechthokje. Ik loop er naar toe. Ik wil er net naar binnen gaan wanneer er een priester uit komt. Ik draai mij om en wil weglopen.
‘Mijn zoon, wacht. ’
Ik voel een hand op mijn schouder. Ik draai voorzichtig om. Ik kijk in de blauw/groene ogen van een rossige priester. Duidelijk een Ier.
‘Heb je verlichting van de ziel nodig?’
‘Misschien. Ik. . . Hoe weet je of je meer van het licht dan van het duister houdt?’
De man laat mijn schouder los.
‘Je loopt nu hier. In de middag. Je ligt niet in een bed. Niet in een donkere hoek van een cel of een pub. Dus van het licht houdt je sowieso. De vraag is: wat maakt de duisternis dan zo aantrekkelijk? Mag ik vragen hoe je heet, mijn zoon?’
‘Matteo, vader. ’
‘Het geschenk van God. Dus aan jouw naam zal het niet liggen. Alhoewel. . . Kijk Adam en Eva leefden in het geschenk van God; het paradijs. Maar dat Hij jou iets geeft, wil niet zeggen dat jij het niet kan breken. Eva brak haar belofte. Dus zelfs de mensen die hij als het eerste gemaakt had, maakten fouten. Ze hielden van het licht, maar ook van het duister. Dus misschien heb je ze beiden wel nodig. Zolang jij je goede kompas maar volgt. ’
‘Mijn kompas?’
De priester knikt en wijst met twee vingers naar mijn borst.
‘Jouw hart. Daarin leeft het goede en zal de Heer jou altijd bijstaan. In het licht, maar ook in de duisternis. Jouw naamgever, Mattheüs, was ook geen heilige in zijn leven. Hij was een tollenaar. Iemand die het geld van de belastingen kwam innen. Op welke manier dan ook. Een leven vol geweld. Loop eens mee. ’
We lopen naar een ander deel van de abdij. De priester wijst naar een beeld boven ons.
‘Hij was ook niet zonder zonde. Niemand. Daarom offerde Jezus zich voor ons. Geen enkele heilige was heilig op het moment dat hij leefde. Pas later komt dat inzicht. Door anderen. Dus doe wat jouw hart jou ingeeft, Matteo. Een geschenk van God ben je sowieso al. ’

Een half uur later zit ik aan de thee in de salon. Ik; het geschenk van God. Er zijn nog geen mannen. Tommy zit naast mij en hoort mij uit.
‘Dus Alfred heeft je getest en goed bevonden?’
Ik knik.
‘Hij heeft mij gisteren samen met James. . . ’
James kijkt mij aan en laat mij merken dat ik m’n mond moet houden.
‘Geleerd was discretie is. Dus meer kan ik je niet vertellen. ’
Tommy kijkt verdrietig. Het is gemaakt, maar hij doet het verdraaid goed. Ik geef hem een applausje.
‘Je bent een goed acteur.

Misschien moet je Oscar Wild vragen een stuk voor jou te schrijven. ’
‘Die doet veel liever andere dingen met jongens zoals wij dan stukken voor ze schrijven. ’
Tommy doet alsof hij iemand met zijn mond verwend.
‘Is hij ook zoals wij?’
Tommy lacht.
‘Dat mocht ie willen met dat lelijke gezicht van hem. Hij leent onze schoonheid. Voor een paar uren, soms zelfs voor een paar dagen. ’
Ik kijk Tommy verbaasd aan.
‘Kan dat ook?’
Tommy klinkt.
‘Natuurlijk kan dat. Ik was laatst een weekje met een of andere Fransman mee. Heerlijk. Niks anders dan vreten en zuipen. En als je ze genoeg laat zuipen, dan hoef je de rest niet eens te doen. Maar de volgende ochtend zeg je ze hoe goed ze waren. Sommigen geloven alles. Die Franse kikker dacht dat we het in die week wel negen keer gedaan hadden. Nou, die ene keer was meer dan genoeg voor mij. ’
Tommy trekt een vies gezicht.
‘Maar jij vindt het dus niet lekker?’
‘Nee man! Doe mij maar zo’n grietje dat staat te dansen in een van die shows. Maar die Franse nicht zou dat nooit merken. ’
Er is aan Tommy echt een groots acteur verloren gegaan. Hij had mij er in eerste instantie van overtuigd dat hij een van de meest oprechte jongens hier was. Maar nu hij eenmaal zijn masker laat vallen zie ik zijn ware aard al beter. Hij walgt van ze. Hij walgt van mannen die ons als jongens nodig hebben om. . . zich beter te voelen? Hij walgt van mensen zoals. . . ik?
‘Maar jij geniet er wel van, toch? Ik bedoel, ik hoorde via, via dat jij die pik van James twee keer tot jou hebt genomen en dat je tot twee keer zijn lakens er onder gespoten hebt. ’
Ik kijk naar James. Die schudt langzaam zijn hoofd. Naar Tommy gebaar ik met mijn vingers dat mijn mond op slot zit en ik de sleutel gegooid heb.
‘Je leert als snel, Matteo. Wil je nog wat thee. ’
Ik wil ‘ja’ zeggen, maar ik voel ineens een hand op mijn schouder. Ik kijk om: het is Alfred.
‘Matteo, wil jij met mij meekomen?’
Ik knik maar Tommy en sta op. Ik loop achter Alfred aan de salon uit.
‘Matteo, jij hebt deze eerste echte werkdag al gelijk beet. Deze man kwam hier net binnen met een beschrijving van een jongen die hij wenste en dat kon jij alleen maar zijn. Alsof hij jou gezien had. Maar ik weet dat dat onmogelijk is met deze heer. Daarom, als allereerste leerschool, uiterste discretie is van het hoogte belang. Mocht je deze heer ooit in het openbaar tegenkomen, negeer hem. Je hebt hem nooit eerder gezien. Begrepen?’
Ik knik.
‘Hij zit helemaal achter in. Ons meest luxe vertrek. Als je tijdens jouw verblijf daar iets nodig hebt kijk dan eerst in het kastje daar. Er staat van alles. Fris jezelf eerst nog even op in badkamer daar. ’
Hij wijst naar een deur tegenover mij.
‘Als jij hem geeft wat hij verlangt, dan hoeven wij

de komende weken niet bang te zijn om te verhongeren. Dus doe je best. ’
‘Ja, meneer. ’
Alfred geeft mij een kus op m’n wang en ik loop naar de badkamer. In de badkamer staat een grote bak water met een lepel om het water uit de bak te scheppen. Verder staan er geurige zeepjes en oliën. Ik kleed mij uit en was snel mijn lijf en mijn geslacht. Ik kies een olie die kruidig en fris ruikt en smeer hiervan wat over mijn naakte lijf. Dan trek ik mijn kleren weer aan. Mijn haren laat is zoals het al zat. Ik loop de badkamer uit en ga naar het eind van de gang. In die loop bedenk ik ineens dat er allerlei soorten mannen op mij zouden kunnen wachten. Ook mannen die je absoluut nooit in je leven zou willen. Zelfs niet aan de bar waar je staat te drinken. Laat staan dat ze aan jou zitten en een tong in jou willen steken. Of hun pik. Waar was ik aan begonnen?
Wat dom van mij. Ik sta voor de deur van de kamer. Ik kan nu nog wegrennen. Weg van deze man. Weg van deze plek. Weg van dit leven. Toch besluit ik om aan te kloppen.
‘Binnen. ’
Ik open de deur. Ik moet even wennen aan de duisternis in de kamer. Er branden kaarsen. Dan zie ik de gedaante van een man die op een sofa zit. Ik loop op hem af. Dan, in het schijnsel van een aantal kaarsen, zien wij elkaars gezicht. Ik schrik, maar ben ook gelijk opgelucht.
‘Eerwaarde?’
‘Matteo?’
Hij kijk mij vol verbazing aan.
‘Dit moet zinsbegoocheling zijn? Ben jij het echt?’
Ik knik.
‘Ja, vader. Ik ben het echt. Ik ben die jongen waar u vandaag mee sprak. ’
‘Jij bent de jongen die ik hier zocht. Althans. . . ’
Hij lijkt zich een beetje te schamen.
‘Ik had jouw voor mij toen ik de heer Taylor mijn wensen doorgaf. Maar dat jij hier dan ook daadwerkelijk voor mij staat. . . Jij bent echt een geschenk van God. Dit moet een teken zijn. Kom bij mij zitten, mijn zoon. Hier, drink met mij. ’
Ik ga naast hem zitten en hij geeft mij een kelk met wijn. We proosten. Hij legt zijn hand op mijn been.
‘Zo kom jij voor jouw verlichting naar mij toe en ik nu voor mijn verlichten naar jou. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Heilige Matteo. ’
Hij doet zijn boord af.
‘Nu ben ik niet meer in functie. Ik ben Patrick. ’
‘Zoals Sint Patrick. . . ’
Ik schud zijn hand. Dan kus ik zijn ring. Zoals je dat bij heiligen deed.
‘Ik wilde vandaag ter biecht gaan om dit. Om wat ik hier doe. Maar nu ik u hier tref. . . ’
‘Met wat we hier doen, doen we geen enkel mens kwaad. Heb uzelf en uw naasten lief. Daar geven wij gehoor aan. ’
Ik kijk in zijn ogen en kus hem dan. Hoe proeft iemand die dichtbij God staat? Redelijk hetzelfde als een gewone burgerman blijkt. Dan drukt Patrick mij van................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Deze foto's komen uit de fotoserie Young_With_Older4 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!