Misschien ken je ze wel
Misschien ken je ze niet
Maar dit zijn de verhalen
Van Little College Street
En mag dit vogeltje
Ooit gevangen zijn
Dan behoedt dit boekje
Hem voor pijn

‘Nieuwe waarheid’- 23 maart 1893

Wie ik ben maakt niet zoveel uit. Als je dit boek hebt gevonden weet je het waarschijnlijk wel. Zo niet. . . Dan zweer ik met mijn hand op mijn nobele hart dat alles wat hierin beschreven is waar is. Blader gerust wat rond, perverseling! Lees een verhaal en ruk jezelf van hoogtepunt naar hoogtepunt. Naar zowel dat van jou, als alle andere die jou voorgingen met mij.

Hoe ik eruitzie? De man waar ik het eerste verhaal over schreef beschreef mij als ‘een wonder’. Als ik mij een dag of twee niet zou scheren dan zou ik als een echte vent door kunnen gaan, maar ben ik wel geschoren en geef je mij de juist schmink, dan ben ik je nichtje, zus of lang verloren vriendin. Zolang ik mijn mond maar houd.
Mijn ouders waren Italiaanse straatmuzikanten. Variété. Ik zit niet heel ver weg van wat zij deden, alleen is mijn gunst niet alleen voor het oor. Dat ik uit het zuiden van Europa kom zie je aan mijn vollere lippen, mijn ogen, mijn licht krullende haar en mijn licht getinte huid. Maar genoeg over mij. Laten we het over hem hebben. Mijn echte vijfde man: Vladimir.

‘En nu zit ik hier met u aan dit diner.’
Bram schrijft ook mijn laatste zin op.
De wijn heeft mij in een trance gebracht. Ik denk aan het kaartje van Jack dat ik in mijn binnenzak van mijn jasje heb zitten. Mijn jasje dat over de grote zwarte divan gedrapeerd ligt net als de rest van mijn kleren. Hij had mij gevraagd om deze avond nog langs te komen. Maar ik vraag mij af of dat nog gaat lukken. Bram laat de wijn rijkelijk vloeien en legt nog een stuk rood vlees op mijn bord.
‘Rund. Het beste van de wereld. Tast toe.’
‘Het laatste dan, want ik zit behoorlijk vol.’
Ik snij een stukje van de lap die Bram mij op het bord heeft gelegd. Het is zo mals dat mijn mes er langzaam doorheen glijdt. Ik prik het aan mijn vork en proef het. Het is heerlijk.
‘Waarom doet u dit werk eigenlijk?’
Bram kijkt mij indringend aan. Ik gebruik het kauwen om een antwoord te formuleren.
‘Als ik eerlijk ben dan is het vooral toeval. Een kwestie van op de juiste plek op het juiste moment. Ik doe het nog maar een paar dagen.’
Bram moet lachen.
‘Is het werkelijk zo? Je zou het niet zeggen. Maar wat u zegt, soms is alles onderhevig aan momentum.’
Ineens voel ik een hand op mijn schouder. Ik schrik, draai mij om en ik kijk in een paar prachtige ogen. Zijn zwarte golvende haar is achterovergekamd. Hij ziet er adellijk uit. Zo ziet zijn kleding er ook uit. Het lijkt fluweel.
‘Mijn excuses, ik wilde u niet laten schrikken. ’
Hij praat met een zwaar accent dat ik niet thuis kan brengen. Ik sta op en sta tegenover hem. Ik steek mijn hand uit.
‘Matteo, meneer. ’
‘Vladimir Cmok, mijn jongeheer. ’
Hij steekt zijn gehandschoende hand uit en schudt de mijne. Hij kijkt mij aan en laat zijn ogen over mijn hele lijf glijden. Bram staat op.
‘Ik wist niet dat je hem vanavond al wilde ontmoeten. ’
Vladimir kijkt Bram niet aan en blijft naar mij staren.
‘Ik wilde onze gast graag in de ogen kijken, Bram. Hij laat zijn in leer gehulde vingers zacht over mijn wang gaan. Dan trekt hij aan de ceintuur van mijn kamerjas en pakt mij ballen vast en knijpt er zacht in. Mijn pik staat in een paar tellen weer stijf omhoog. Vladimir pakt hem beet en begint mij af te trekken. Zijn vrije hand laat hij tussen mijn benen glijden. Dan tussen mijn billen. Voor ik het weet spuit ik over de leren handschoen heen. Vladimir zoent mij. Dan likt hij mijn zaad van zijn handschoen.
‘Hmmm, je bent een fraai exemplaar mens, jongeheer Matteo. Ga zitten en eet uw maal verder op. Bram, zou jij de jongeheer en mij voor de rest van de avond alleen willen laten?’
‘Maar natuurlijk, Vladimir.’
Bram maakt nog een paar aantekeningen en bindt dan zijn boekwerk dicht. Hij doet alles in een leren tas en staat op.
‘Dan zie ik jou morgen weer, mijn beste. Een fijne nacht.’
Hij geeft Vladimir een knuffel en twee kussen op de wang.

Dan kijkt hij naar mij en steekt zijn hand uit.
‘Aangenaam kennis te mogen maken, Matteo. Wie weet tot snel.’
‘Dank u. En wie weet.’

Bram loopt weg en Vladimir doet zijn mantel af en gooit hem over mijn kleren heen. Hij gaat zitten in de stoel tegenover mij. Vinger voor vinger trekt hij uit de leren handschoenen en gooit ze op het bed. De man tegenover mij is ergens in de twintig. Hij is prachtig. Hij had zo model voor een schilder of beeldhouwer kunnen zijn. Of een danser.
‘Hoe kan zo’n mooi schepsel als jij nou een hoer zijn? Waar in de wereld en in onze lotsbeschikking gaat het dan mis? Geloof jij dat zulke dingen vastliggen in een predestinatie?’
Ik slik even.
‘U bedoelt. . .?’
‘Denk je dat je geboren bent om hoer te worden? Om mannen te verwennen? Of is het een keuze?’
Ik neem een slok wijn. Op dit vragenvuur was ik niet voorbereid.
‘Zoals ik Bram ook al uitgelegd heb, het is meer toeval. Maar er zijn mensen die niet in toeval geloven. Dat alles Gods plan is.’
‘Geloof jij in Gods plan? Dat alles al uitgedokterd is? Dat als ik jou hier en nu bijvoorbeeld dit mes tussen jouw ribben plant en daarmee jouw leven eindig dat dat allemaal al zo uitgedacht is?’
Ik slik even. De schoonheid kan dus ook grimmig zijn.
‘Moord hoort bij de duivel.’
Vladimir lacht hard op.
‘De duivel en z’n oude moer. Hemel en hel.

/> Slecht en goed. Weet je dat er geloven zijn die helemaal niet zo denken; dat slecht niet door de duivel komt en in de hel hoort, maar dat het een essentieel onderdeel van het leven en daarmee van ieder mens is. Als we dat nou eens als nieuwe waarheid nemen en dat jijzelf keuzes kan maken: dan heb jij ervoor gekozen om hier nu te zijn, niet?’
Ik knik.
‘Ik denk het wel, meneer.’
‘Dan zou je nu ook de keuze kunnen maken om weg te lopen, niet?’
‘Dat zou kunnen.’
‘Waarom doe je dat dan niet?’
‘Omdat ik u wil, meneer.’
Vladimir lacht.
‘Jij wilt mij? Dat is bijna de omgekeerde wereld. Normaal gesproken moet ik eerst mijn prijs noemen om de geen die ik wil te overtuigen. Bij jou dus niet?’
‘Die anderen zouden het dan alleen om het geld doen. Ik. . . Ik doe het ook voor het genot, meneer.’
‘Dat weet ik. Ik heb je zien komen. Meerdere malen.’
‘Wanneer?
‘Vanmiddag. Dat was ik. Niet Bram. Die oude schrijver zou dat nooit met iemand doen. Maar toekijken doet hij maar al te graag.’
Ik ben verbaasd. Verbijsterd. Hij was het geweest die mij dat enorme genot bezorgd had. Een man. Een jongen. Net twintig.
‘Als u dat vanmiddag was, dan wil ik u alleen maar nog meer, meneer.’
‘En hoe wil je mij dan? Als je minnaar of als je klant?’
Mijn pik staat stijf en komt door de opening van de kamerjas heen.
‘Hoe wilt u mij het liefst?’



LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Deze foto's komen uit de fotoserie Callboys4 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!