De roffel op zijn slaapkamerdeur maakte hem duidelijk dat het tijd was om op te staan en onder de douche te stappen. Hij wilde echter niet en draaide zich dodelijk vermoeid nogmaals om. Tegen vier uur inde ochtend was Jaap met een vreemd knagend gevoel in zijn maag wakker geworden. Het was duidelijk geen hongergevoel maar de angst omdat hij wist welke dag het was en wat dat voor hem zou kunnen gaan betekenen: woensdag 7 juni 1999. Al maandenlang stond deze datum in zijn geheugen gegrift als de dag waarop het zou moeten gebeuren. Al heel lang was hij het van plan geweest maar steeds weer had de angst ervoor hem dusdanig in zijn greep gekregen dat er altijd wel een uitvlucht was geweest. Maar nu … nu wilde Jaap geen uitvluchten meer maar wilde hij ook niet dat deze dag begon! Snelle voetstappen op de trap gaven aan dat zijn moeder naar boven kwam om hem uit zijn bed te halen. Zonder verdere waarschuwing, kloppen op een deur gebeurde lang niet altijd in dit huis, ging de deur van zijn kamer open.

"Jaap! Je bed uit! Nu!" Lianne Bloemendael rukte de gordijnen open en schudde haar zestienjarige zoon in het bed aan zijn schouders.

"Toe ma," smeekte hij haar, "kan Leon vandaag niet voor mij onder de douche gaan ik voel me niet helemaal lekker." Ze keek hem onderzoekend aan en kwam waarschijnlijk tot de conclusie dat hij er inderdaad niet al te goed uitzag voor zover dat überhaupt kan als je net wakker bent.

"Oké, alleen voor deze ene keer dan." Blij dat het moment van executie voor minstens vijftien minuten opgeschoven was, draaide Jaap zich nogmaals om. Het tumult uit de kamer van zijn broertje van twaalf verhinderde echter dat hij in slaap zou vallen.

"Ah, nee hè!" hoorde hij hem schreeuwen. "Waarom?" Daarna volgde de kalme reactie van zijn moeder maar deze was niet woordelijk te verstaan. Leon was het er duidelijk niet mee eens en toen zijn stem nogmaals door het huis kreet, stopte Jaap zijn hoofd onder het kussen. Vijftien minuten uitstel had hij voor de dag begon waarvoor hij zo bang was. Had hij maar nooit die afspraak met zichzelf gemaakt, schoot het door zijn hoofd, dan … Meteen verwierp de jongen die stomme gedachte ook weer omdat het gewoon idioot was om zoiets te denken. Als hij het vandaag niet zou doen dan zou hij nog langer met dat vreselijke gevoel in zijn lijf moeten doorlopen. Dan zou hij nooit zeker weten hoe …Een tweede, bepaald niet zachtzinnige, roffel klonk op zijn deur en beëindigde zijn sombere gedachtegang.

"Uit je bed luilak!" voegde Leon zijn broer toe. Het was duidelijk dat hij boos was. Jaap draaide zich, net zoals hij vanaf vier uur gedaan had, nogmaals om maar rust was hem niet echt gegund. Opnieuw hoorde hij de rappe voetenstappen van zijn moeder op de trap. Ditmaal kwam het niet tot een uitstel en toen zijn moeder de kamer binnenkwam, zat hij al rechtop.

"Ga nou maar," zei hij om haar gerust te stellen. "Ik ga er nu heus wel uit."

"Nee, jongetje, ik wacht net zolang tot ik jou de deur van de badkamer achter je heb zien dichttrekken."

"Maar ma, ik lig hier hartstikke bloot!"

"Ja, dat weet ik. Nou en?" Natuurlijk was dat geen steekhoudend argument om zijn moeder uit de kamer te verdrijven. In huize Bloemendael sliepen ze zonder uitzondering allemaal bloot en vond geen van hen dat vreemd. De bijdrage van het gezin aan de omzet van nachtkleding was bijna te verwaarlozen. Alleen als ze uit logeren gingen of als er gasten in huis waren, werd er nachtkleding gedragen. De dames droegen dan een slip en een oversized T-shirt terwijl de heren zich in een short en T-shirt kleedden. Thuis sliepen ze allemaal in ons geboortekostuum. "En nou moet je opschieten Jaap!" waarschuwde ze haar oudste zoon en het klonk alsof dit haar allerlaatste waarschuwing was. Met een duf gezicht stond hij op en onder het toeziend oog van zijn moeder haalde hij een handdoek en washand uit een kast om vervolgens naar de badkamer te lopen. Toen Jaap haar passeerde tikte ze hem tegen zijn achterste. "Mmmm, lekker kontje zeg," plaagde ze.

"Maaaaammmmmmmmm," weeklaagde haar zoon. Lachend ging Lianne trap af. "En we wachten niet op je met eten hoor!" In de hal viel het haar op hoe opmerkelijk rustig het was in de keuken. Meestal was het voor het ontbijt al behoorlijk rumoerig maar vandaag …? Ze liep de keuken in en zag dat Marianne en Leon beiden verdiept waren in een gedeelte van de krant. Leon was gelukkig niet humeurig gebleven en had er zo te zien het beste van gemaakt. Waarschijnlijk had hij er het voordeel van ingezien om wat vroeger uit bed te komen want nu kon hij rustig de sportpagina's van de krant doornemen voor hij naar school ging. Plagerig haalde ze een hand door zijn keurig rechtop gezette spikes.

"Maaaaaaammmmmmm," schreeuwde de twaalfjarige als een mager speenvarken, "je verruïneert mijn hele kapsel!"

"En ben je dan niet meer aantrekkelijk genoeg voor de meisjes in je klas? Maak je dan niet meer de blits? Heb je dan geen sex-appeal meer?" Wijselijk genoeg liet Leon het geplaag van zijn twee jaar oudere zus over zijn kant gaan. Hij leert het nog wel eens dacht Lianne. Leon was hun jongste en qua intelligentie een heel slimme jongen. Hij had de basisschool in 7 jaar afgerond en was dus, gezien zijn leeftijd, een jaar te vroeg in het voortgezet onderwijs terechtgekomen. Hij hield zich daar, ondanks dat hij een stuk kleiner was dan de andere leerlingen, uitstekend. Haalde prima cijfers en … dat moest hem nagegeven worden, was al met vier protocollen thuisgekomen dit jaar. Maar, en dat was zijn zwakke punt altijd al geweest en nog steeds, het gesar van zijn zus kon hij maar moeilijk verkroppen. Meestal sprong hij er meteen bovenop en moest dan altijd het onderspit delven tenzij zijn broer hem te hulp schoot. De jongens sloten dan de gelederen tegen Marianne en het 'verenigd jongensfront' kwam dan bijna altijd door de grote feitenkennis en redeneertechnieken van Jaap als winnaar uit de bus.

"Ik denk dat we maar moeten gaan eten," zei Lianne toen ze zich aan tafel had gezet.

"Maar Jaap is er nog niet," luidde de reactie uit twee monden.

"Nee! Heel ongewoon voor Jaap maar hij is er nog niet. Ik denk dat opschieten vandaag niet in zijn woordenboek voorkomt maar ik wil niet dat jullie door zijn toedoen te laat op school komen. Jullie verzamelen protocollen genoeg met z'n tweeën daar hoeft er vandaag niet een bijkomen voor 'te laat komen'." Haar kroost verstomde en vouwde de handen net als zij deed. Na een kort gebrek vielen ze aan op het eten. Marianne had zoals gewoonlijk haar mond continue open en dat niet alleen om te eten. Al duizenden keren hadden Lianne en haar man haar gezegd dat ze niet met de volle mond mocht praten maar het bleek gewoon niet door te dringen. Net zoals ze die andere onhebbelijke gewoonte maar niet af kon leren om steeds met haar handen in haar haar te zitten tijdens het eten. Jan, haar man, vond dat een vreselijke gewoonte en ergerde zich er vaak blauw aan. Een ding was verboden aan de ochtendtafel en dat was de krant lezen tijdens het eten. Toen Lianne zag dat Leon af en toe zijn ogen toch over het nieuwsblad liet glijden, liet ze hem. Vandaag maar even niet, dacht ze.

Jaap opende de deur van de douchecabine en stapte naar binnen. Alvorens de kraan open te draaien, controleerde hij hoe de thermostaat was afgesteld. Het water plensde over hem heen en deed de jongen des te meer beseffen dat hij bij bewustzijn was en dat deze dag niet meer te ontlopen viel. Zijn handen met daarin wat douchegel gleden over zijn lijf en een enkele aanraking deed zijn jongeheer tot volle wasdom komen. Bij het wakker worden in alle vroegte was het ding ook al stijf geweest en nu wachtte het op de dagelijkse routine. Manipulerende handen zouden tot een zaadlozing leiden maar vandaag … vandaag niet. Bewust trok hij zijn handen terug en draaide de thermostaat op koud. IJskoud water plensde over hem heen en de erectie verdween als sneeuw voor de zon. Een vlugge blik in de spiegel deed hem schrikken. Dikke blauwe wallen lagen onder zijn ogen en ondanks het feit dat hij al aardig gebruind was, zag hij behoorlijk bleek. Met zijn handdoek in de hand liep hij terug naar zijn slaapkamer. Daar droogde hij zich af en deed er daarna tijden over om te besluiten wat er vandaag aangetrokken zou moeten worden. Uiteindelijk pakte hij een short, een paar witte sokken (sokken in een andere kleur had hij niet eens), een donkerblauwe spijkerbroek met vale plekken en een rood geruit overhemd. Uiterst kalm begon de jongen met het aankleden. Het lawaai van beneden was oorverdovend en hij vroeg zich af hoe het zijn vader elke dag lukte om daar door heen te slapen. Of hij moest echt vreselijk moe zijn of dopjes in zijn oren hebben.

"Jeeeezzzzz, zeg wat zie jij eruit?" zei Marianne met volle mond en grote ogen op haar broer gericht toen deze de keuken binnenkwam.

"Kijk naar jezelf," kaatste Jaap terug en liet zich op een stoel neervallen.

"Jongens …," verzuchtte Lianne. "Ik weet niet of je naar buiten gekeken hebt Jaap maar het is prachtig weer!"

"Nou?"

"Waarom doe je dan niet een korte broek aan naar school?"

"Gewoon!" Een vreemde rare reactie voor haar zoon die anders nooit een twistgesprek uit de weg ging maar in elk geval altijd in meer dan een enkel woord zou aangeven waarom hij iets vond.

"Of ben je soms bang dat de meisjes naar je mooie, blote benen kijken," sprak Marianne plagerig. Op samenzweerderige toon begonnen moeder en dochter tegelijkertijd te grinniken.

"Heb je dat ook wel eens gemerkt dat alle meisjes langs de lijn steeds naar zijn benen kijken bij de voetbal?" zei ze tegen Marianne. Deze knikte hevig.

"Tjonge, tjonge," zuchtte Leon, "die wijven hier in huis zijn ook compleet oversekst. Nu hebben ze het weer over mooie, blote jongensbenen. Vanmorgen kon ze weer niet van mijn achterste afblijven."

"Ik niet hoor!" reageerde Marianne prompt.

"Heb jij daar nou ook steeds last van dat ze aan je zit," zei Leon terwijl zijn blik op zijn broer 'help' riep.

"Ach, hou toch je mond." Weer zo'n vreemde reactie en Lianne merkte dat niet alleen zij maar ook de andere kinderen Jaap vol verbazing aanstaarden.
Jaap voelde die starende blikken ook. "Wat is er nou? Laat me toch me rust!" Hij pakte een boterham en begon deze te smeren. Daarna vouwde hij zijn handen en bleef langer dan anders stil. Zou hij echt iets te bidden hebben? Vroeg Lianne zich af. Hij opende de ogen en trok de krant voor zich op. Meteen zag Lianne de reactie van Leon en Marianne maar met een handgebaar gaf ze hen aan geen commentaar te geven. En zondermeer bleven ze stil, zouden zij het vreemde in Jaap ook gemerkt hebben? .
Marianne en Leon waren klaar met eten en denderden de trap op om hun tanden te gaan poetsen in de badkamer.

"Jaap, je moet wel dooreten hoor anders mis je straks je groep."

"Ik kan heus wel een keer alleen naar school rijden," antwoordde hij zijn moeder.

"Oké ik zeg al niets meer. Je zult mij niet horen." Lianne pakte het bestek en de borden luidruchtig op omdat ze zich geërgerd voelde. Wat was er met hem aan de hand! Hij reageerde zo anders dan anders en het leek alsof hij zich helemaal in zichzelf terugtrok! Nu at hij ook al bijna niets en die krant, die las hij volgens haar ook niet echt het was meer een muur die hij voor zich had opgetrokken om alleen gelaten te worden.
Marianne ging als altijd als eerste weg. Ze zou veel te vroeg op school aankomen maar Lianne wist heel goed hoe meisjes van die leeftijd hun tijd samen doorbrachten. Een kus een groet en daar ging ze. Leon speelde eerst nog even een spelletje op zijn game boy maar om vijf voor acht ging ook hij, na zijn moeder een kus gegeven te hebben, de deur uit. En Jaap zat daar maar als een zombie aan tafel. Het bord met nog een halve boterham had hij van zich afgeschoven en in de krant was hij nog geen pagina verder gekomen. Ze begon zich steeds meer te ergeren. Haar handen maalden door de afwasbak maar waren niet echt bij hetgeen ze aan het doen was.

"En nou is het uit!" schreeuwde Lianne ineens. "Ga naar boven poets je tanden en maak dat je wegkomt! Ik heb er geen zin meer in Jaap. Als jij bewust te laat op school wilt komen, pik ik dat niet. Van jou heb ik nog nooit een protocolbrief hier thuis gezien en laten we dat alsjeblieft zo houden!" Verbaasd liet haar zoon de krant zakken maar kwam toch in de benen.

"Sorry mam," mompelde hij en ging naar boven. Meteen had ze spijt van haar reactie. Zo had ze het niet bedoeld maar ze had iets moeten doen om hem tot actie te manen. Die opmerking over de protocolbrief was gemeen. Jaap was nog nooit met één

opmerking van school thuisgekomen. Nog nooit had hij gespijbeld, nog nooit was hij te laat gekomen of uit de les gestuurd. Nee, daarvoor zou ze zich moeten verontschuldigen. Maar wat was er in Godsnaam met hem aan de hand? Enkele minuten later kwam hij met zijn rugtas op zijn rug weer beneden.

"Doei ma."

"Sinds wanneer krijgt je moeder geen kus meer als je weggaat?"

"Ma, het spijt me. Sorry!" zei Jaap.

"Het spijt mij ook dat ik zo tegen je geschreeuwd heb. Ik bedoelde het niet zo maar ik weet gewoon niet wat er met je is de laatste dagen. Al een dag of wat ben je zo verschrikkelijk afwezig en vandaag, vandaag is het helemaal erg. Wat heb je toch?"

"Laat me maar even mam, het komt wel goed. Alsjeblieft?" Ze wist dat ze hem los moest laten als hij dat wilde en in een hopeloos gebaar liet ze haar handen langs haar zij vallen.

"Ik vertrouw erop dat het goed komt, Jaap." Ze leende hem haar wang waarop hij een kus drukte en toen was hij verdwenen. Starend bleef Lianne de tuin inkijken. Ongelofelijk! Altijd had ze geweten wat er in haar kuikens omging en nu, nu ineens had ze het gevoel dat bij haar oudste niet meer te hebben. Was dit het begin van de onthechting waarover ze gelezen had? Als dit het was dan wist ze zeker dat het geen prettig gevoel was. Wist ze zeker dat ze er vreselijke moeite mee zou krijgen. Of? Of was haar zoon aan de drugs? Stemmingsverandering werd vaak genoemd als een van de symptomen van drugsgebruik. Niets ziend bleef ze over de door haar aangelegde tuin kijken tot Jaap ineens weer in haar beeld verscheen. Hollend kwam de jongen de tuin in. Zijn fiets had hij waarschijnlijk aan de weg laten staan. "Ben je iets vergeten?"

"Ja," antwoordde hij en rende het huis in. In enkele tellen was hij weer terug en intussen had Lianne ook gezien dat hij zijn broodtrommel, fles met drinken en appel had laten liggen. Voor hij langs haar heen het huis weer uit kon sprinten, duwde ze hem dit in zijn handen. "Shit," reageerde hij. "Had ik ook dat vergeten?" Ze knikte.

"Jaap, zorg er alsjeblieft voor dat je vanavond heelhuids thuis komt," zei ze hem op een bezorgde toon.

"Doei ma." En hij rende de tuin uit. Ze zuchtte eens diep en opnieuw kwamen allerlei gedachten haar hoofd binnengevolgen. Wat moest ze doen? Moest ze iets doen? Of moest ze hem maar gewoon zijn gang laten gaan? Maar zien wat ervan kwam? Ineens voelde ze de aanwezigheid van haar man. Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte zich dicht tegen haar aan. Ze voelde zijn vitaliteit en snoof zijn geur op. Oh wat voelde dat vreselijk goed. Zijn strakke lijf tegen het hare. Die sterke armen om haar heen. Ze genoot van zijn aanwezigheid en was blij dat hij na die vreselijke ziekte van twee jaar geleden er weer helemaal bovenop gekomen was. Een in de vakantie opgelopen virusinfectie had hem toen op het randje van de dood gebracht maar gelukkig was hij er goed doorgekomen en had hij zich daarna weer snel hersteld.

"Goedemorgen schat, ik heb je gemist."

"Goedemorgen lieverd, ik jou ook."

"Hebben ze je vanmorgen veel problemen bezorgd?"................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........