Met de versnelling in de hoogste stand en inspanning van al zijn krachten had Jaap de afstand naar zijn school in supersnelle tijd afgelegd. Nog voor de bel ging, zette hij zijn fiets in het fietsenhok neer. Maar toen ineens leek hem alle moed weer in de schoenen te zakken. Ineens was het denken er weer. Het denken dat hij tijdens de inspanning geen plaats had gegund duwde zich nu weer prominent op de voorgrond. Hij werd er moedeloos van en sjokte naar zijn vrienden toe.

"Hé ben je daar eindelijk," werd hij verwelkomd.

"Je zus zei dat je de bokkenpruik ophad, laat eens even controleren," en David sloeg een arm om zijn nek heen en trok hem speels aan zijn haren. "Nee, geen pruik. Wat mankeert je vandaag man? Je bent nooit zo laat?"

"Wil je soms van je brave imago af?" vroeg Simon. De bel ging en Jaap prees zich gelukkig dat hij geen antwoorden hoefde te geven. Een stoet leerlingen verplaatste zich van het plein de school in en er werd, zoals gebruikelijk, flink geduwd en getrokken. Daarna was het voor Jaap en zijn klasgenoten vier trappen op naar de tweede verdieping, lokaal 212. Mevrouw Snoeken hun wiskundelerares stond reeds op hen te wachten. Na de tweede bel sloot ze de deur en een ieder die een dichte deur tegenkwam, wist dat hij of zij eerst een 'te laat briefje' zou moeten ophalen. Drie keer te laat betekende automatisch straf.
Jaap zat naast Sander zijn beste kameraad. Hij kende hem al vanaf de box. In die tijd hadden ze naast elkaar in Hoogeveen gewoond en hun ouders konden toen en nu nog steeds heel goed met elkaar overweg. Samen waren ze daarna naar de peuterspeelzaal gegaan en daarna naar groep 1 van de basisschool. Toen de jongens in groep drie hadden gezeten, waren Sanders ouders buiten Hoogeveen gaan wonen maar Sander bleef gelukkig op dezelfde school. Ook waren ze beiden lid van dezelfde voetbalclub en naast al die gezamenlijke dingen trokken ze ook heel veel met elkaar op. Ze waren echte vrienden. Mevrouw Snoeken behandelde een nieuw onderwerp dat volgens haar eigen woorden erg belangrijk was voor het examen van het volgende jaar. Jaap vond haar een uitstekende lerares en mocht haar graag. Ze wist je altijd te boeien zelfs als de lesstof saai was maar vandaag … vandaag niet. Al snel dwaalde de aandacht van Jaap af en kwamen al die vervelende gedachten weer naar boven. Moest hij het eigenlijk wel vertellen? Zou het niet veel beter zijn om gewoon zijn mond te houden en af te wachten?

"Jaap, zou je heel misschien ook op kunnen letten? Het gebeurt hier en niet buiten hoor!" Jaap mompelde een verontschuldiging en Sander stootte hem aan.

"Wat heb je man? Waarom ben je afgeleid?"

"Sander, alsjeblieft! Ik wil verder met mijn les. Mag ik misschien?"

"Natuurlijk mevrouw. Het spijt me." De lerares begon weer te praten en af en toe schreef ze het een en ander op het bord. Jaap deed zijn uiterste best om er bij te blijven maar al die gedachten kwamen zowat zijn oren uit. Zijn hoofd begon pijn te doen en ook zijn maag speelde weer op. Waarom had hij dan ook zo weinig gegeten? Maar ja, hij had echt niets meer naar binnen kunnen krijgen! En zo dwaalde hij langzaam weer af van hetgeen waarnaar hij had moeten luisteren.

"Jaap Bloemendael! Misschien, heel misschien is hetgeen ik te vertellen heb ook belangrijk voor jou dus …?" Jaap slaakte een putdiepe zucht. Opnieuw kreeg hij een por van Sander en de blik die hij hem toewierp was overduidelijk. Jaap wendde zijn gezicht af en nam zich opnieuw voor om zijn aandacht bij de les te houden.
De schreeuw die hem deed opschrikken, maakte hem duidelijk dat hij opnieuw was weggezonken in die vreselijke gedachten van hem.

"Jaap, kom maar een briefje halen en ga maar kijken hoe mooi het uitzicht vanuit lokaal 121 is." Jaap stond op, veegde de spullen van zijn tafeltje in zijn rugzak, pakte deze op en liep sloom in de richting van het bureau van mevrouw Snoeken. Hij nam het protocol van haar aan.

"Sorry mevrouw. Het spijt me echt."

"Ik geloof je meteen Jaap maar daar heb ik nu even niets aan." Hij begreep het volkomen en liep de klas uit, de gang op en naar het trappenhuis toe. Een verdieping lager was lokaal 121. Een lokaal waar je in de regel beter niet kon komen alhoewel ook nu de deur uitnodigend open stond. In dit lokaal was altijd een van de leerjaarcoördinatoren aanwezig. Bij toerbeurt hielden zij hier toezicht op uit de les gestuurde leerlingen en verder behandelden zij ook de aanvragen voor bijzonder verlof voor bijvoorbeeld bezoeken aan tandartsen en dergelijke bij. Jaap liep het lokaal binnen en zag dat er verder geen 'stoute leerlingen' waren.

"Hé Jaap," werd hij begroet. "Kom je iets afgeven?"

"Ja, zo zou je het ook kunnen noemen," reageerde Jaap op een droge manier. Hij haalde het protocol uit zijn broekzak en legde dat bij meneer Meijer op het bureau.

"Wat? Een protocol? En dat van jou?" Met grote vraagtekens op zijn gezicht keek de coördinator Jaap aan.

"Ja. Kan er ook niets aan doen." Meijer raadpleegde zijn computer.

"Je bent hier nu al vier jaar op school en dit is je allereerste protocol man! Wat heb je uitgespookt? Ga zitten!" Jaap ging zitten op de stoel naast het bureau en vertelde wat er gebeurd was. "Ai! En dat bij mevrouw Snoeken. Weet je dat wij hier haast nooit leerlingen krijgen die er bij haar uitgestuurd zijn?"

"Het ligt ook echt niet aan haar hoor. Het is gewoon mijn eigen fout. Ik ben er niet helemaal bij vandaag."

"Heb je problemen of zo dan?" Jaap keek de man aan en overdacht heel even de mogelijkheid om er met hem over te praten. Meneer Meijer moest het haast gemerkt hebben want hij ging snel verder. "Je weet dat je altijd met mij kunt praten hè?" Jaap knikte. "Praten kan soms heel effectief zijn. Weet je nog wel toen je vader twee jaar geleden zo ziek was. Toen ben je ook bij mij wezen praten en vertelde je mij dat je dat heel veel goed had gedaan."

"Dat deed het ook meneer, echt!"

"Maar nu wil je niet praten?" Jaap schudde het hoofd. Nee, niet met Meijer. "Oké je weet de regels wel denk ik." Jaap knikte. Natuurlijk kende hij de regels. Hij zou tot het eind van de reguliere lestijd hier moeten blijven en zou dan een brief meekrijgen voor zijn ouders. Op die brief stond meteen ook de straf aangegeven en die was in de regel 1 uur terugkomen. Jaap zocht een plaatsje bij het raam uit en keek naar buiten. Meteen was hij weer weg. Zijn hoofd bonkte en de spieren in zijn nek begonnen pijnlijk te worden en die verdomde maagpijn werd steeds heviger. De bel verloste hem uit die steeds vervelender wordende gedachtespinsels en moeizaam kwam hij in beweging. Meijer overhandigde hem de brief maar liet die niet meteen los.

"Volgens mij heb je grote problemen Jaap. Het spijt me maar ik heb je lang in de gaten gehouden en you've got serious troubles kid!" Jaap sloeg zijn ogen neer.

"Ik moet naar mijn les meneer." Meijer liet de brief los en gaf hem nog de mededeling mee dat hij de brief niet moest vergeten af te geven en dat hij vanavond naar huis zou bellen om te controleren of de brief afgegeven was: standaardprocedure.

"Hé Bloemendael," begon Simon toch hij bij het lokaal aankwam waar ze Nederlands hadden, "je bent echt van plan om je imago te verbeteren hé."

"Ach, hou toch je kop Simon," beet Jaap van zich af. "Je weet er helemaal niets van dus bemoei je er ook niet mee." Gut, wat zouden ze nou wel weer niet van hem denken. Nooit, nog nooit had hij zo tegen hen gepraat en nu … De tranen sprongen hem haast in de ogen maar hij zou niet gaan janken. Zeker niet janken! Gelukkig was de leraar op tijd en konden ze meteen het lokaal in. Sander begon tegen hem te praten maar ook die wees Jaap op zijn plaats. "Nee, ik heb niets. Dus laat me met rust. Dat is het enige dat ik wil!" De les begon en het was ontzettend moeilijk voor Jaap om zich te concentreren. De man las een oervervelend verhaal voor en hij was heus niet de enige wiens gedachten afdwaalden maar hij was toevallig wel degene die door een onverwachte armbeweging zijn etui van het tafeltje stootte.

"Donder je maar op Bloemendael. Maak maar dat je wegkomt!" Woest sprong Jaap op dit keer liep hij met grote stappen naar voren. Hij rukte het protocol zowat uit de handen van de leraar en sloeg de deur met een klap achter zich dicht. Verdomme, verdomme, verdomme, vloekte hij. In de hal schopte hij keihard tegen een van de klapdeuren. Met grote moeite wist hij zich enigszins te kalmeren en liep toen doodgemoedereerd naar lokaal 121.

"Niet alweer hè Jaap?"

"Ja alweer! En u hoeft me helemaal niets meer uit te leggen. Ik ken de regels en NEE ik wil niet praten." Het smeet het protocol op het bureau van meneer Meijer neer en ging achter in het lokaal zitten. Hij legde zijn hoofd op het tafelblad neer en bedekte het met zijn armen. Helemaal weg wilde hij. Helemaal nergens meer zijn. De tranen begonnen langzaam te komen. De tranen die hij niet gewild had. Verdomme! Waarom kwamen ze dan toch? Wilde dan helemaal niets gaan zoals hij het wilde? Hij hoorde hoe een stoel naast de zijne geschoven werd en ineens was er die arm om hem heen. De arm trok hem tegen zich aan en Jaap gaf zich over. Hij huilde onbedaarlijk. Na een paar minuten stopte hij snikkend. "Sorry meneer, dit had ik niet zo bedoeld."

"Ook dit kan helpen Jaap. Als je dan niet wilt praten, heeft dit je misschien iets opgelucht."

"Dank u meneer."

"Weet je zeker dat je niet wilt praten?"

"Ik wil heel graag praten meneer maar niet met u. Eerst met mijn ouders en later, later mag u het misschien ook wel weten."

"En wanneer ga je met ze praten? Want ik heb het idee dat je dit niet lang meer vol kunt houden. Je gaat er met de minuut slechter uitzien jongen."

"Vanavond meneer en daarom ben ik zo bang."

"Bang voor je ouders?"

"Nee, niet echt bang voor hen maar wel voor hun reactie. Ik weet niet hoe ze erop zullen reageren." Even hield hij zijn mond en veegde met zijn mouwen de tranen uit zijn ogen. "Hoe kun je nou weten hoe je ouders zullen reageren als jij hun vertelt dat …"

"Heb vertrouwen in ze jongen. Ouders kunnen heel wat aan en ik weet een beetje uit wat voor nest je komt en echt geloof me ik heb het idee dat je het te donker inziet."

"Maar het is zoiets verschrikkelijks …"

"Weet je zeker dat je het niet overschat?"

"Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ze het niet vreselijk zullen vinden. Het is zo in strijd met alles." De bel maakte een eind aan hun gesprek.

"Het is pauze maar denk je niet dat het beter is om naar huis te gaan?"

"Nee, dan ga ik misschien nog meer denken. Ik moet proberen bezig te blijven." Meijer stond op en Jaap ook. "Mag ik een nieuwe protocolbrief van u?"

"Ik denk niet dat we dat moeten doen. Doe mij die eerste maar terug. Ik geloof dat hier sprake is van iets waarvoor wij als opvoeders geen straf moeten gaan geven. Maar beloof me een ding!"

"En dat is?"

"Stel het gesprek van vanavond niet uit Jaap want dat zou niet goed voor je zijn! Ik hoop voor je dat alles meer dan 100 procent meevalt en dat je vrijdagochtend, morgen hebben jullie immers vrij, als je het eerste uur van mij les hebt met een brede glimlach mijn lokaal binnen komt zetten."

Sander wachtte bij het begin van de kantine op Jaap en zag hem maar steeds niet komen. Waar blijft die knakker nou toch, dacht hij. Hij rekte zich zo ver mogelijk uit om over de mensenmassa heen te kijken en eindelijk, heel in de verte, zag hij zijn kameraad aankomen. Wachten kon hij niet meer en dus waagde hij het om tegen de menigte in te lopen. Met flink wat ellebogenwerk lukte het hem aardig en toen hij vlak voor Jaap stond, schrok hij zich naar.

"Maar man, wat zie jij eruit?"

"Ik voel me niet goed."

"Nee, dat kan ik me begrijpen. Als ik er zo uitzag …" Sander slikte de woorden die hij had willen zeggen in omdat hij begreep dat Jaap niet zat te wachten op een van zijn grapjes. "Waar heb je last van?"

"Je kunt beter vragen waar ik geen last van heb. Mijn kop staat op barsten, mijn maag doet zeer en ook al mijn spieren zijn pijnlijk."

"Griep?"

"Nee, ik denk het niet." Gezamenlijk liepen ze naar de kantine waar de andere jongens van de klas plaatsen voor hen vrijgehouden hadden. Het tumult rond Jaap bleef aanhouden omdat iedereen zich met zijn slechte conditie begon te bemoeien. Sander vroeg hij of hij wel voldoende had gegeten die ochtend en toen Jaap vertelde dat hij niets door zijn keel had kunnen krijgen, maakte Sander Jaaps tas open en vond hij zijn appel.

"Hier probeer dit dan op te eten tenminste." Manmoedig nam Jaap een hap en begon te kauwen. Hij slikte de eerste stukken door en voelde hoe zijn maag begon op te spelen. Toch nam hij nog een hap en nog een. Ineens sprong hij overeind en rende weg. "Pas op onze tassen," riep Sander en rende hem achterna. Sander wist precies waar Jaap heen rende en kwam maar eventjes na hem de toiletruimte binnen. "Jaap! Waar ben je?" riep hij. Hij hoorde gebonk op de deur en daarachter gigantisch zwaar ademhalen. "Gaat het wel goed?"

"Ja, ik geloof het wel." Sander keek onder de deur door en zag hoe Jaap daar op zijn knieën voor de pot zat. Langzaam zag hij hoe Jaap zich weer in de benen hees. En toen … toen stortte hij ineens in en kwam met een klap tegen de deur terecht. Hevige paniek maakte zich van hem meester … maar ook onmacht. Wat moest hij doen? Hij deed het eerste wat hem te binnenschoot en begon keihard om hulp te roepen: "HELP, HELP, HELP!" En daarna rende hij de toiletten uit en naar de hal. Daar schoot hij meteen een conciërge aan. "Snel meneer Tamsma Jaap Bloemendael is in de toiletten flauwgevallen." Tamsma vroeg hem welke toiletten en zette het toen op een lopen. Sander kon de man bijna niet bijhouden. Eerst klopte hij op de deur om te kijken of Jaap intussen weer bijgekomen was maar toen klom hij lenig over de wand heen en liet zichzelf binnen. Van binnenuit opende hij de deur en liet Jaap die tegen de deur had gelegen voorzichtig naar beneden zakken waarbij hij zijn stofjas als kussen

voor Jaaps hoofd gebruikte. Bij de ingang van de toiletten had zich intussen een grote groep nieuwsgierigen verzameld. Tamsma maakte Jaaps overhemd los en legde zijn oor op zijn borstkast.

"Awww," zei hij zachtjes, "dat klinkt niet echt lekker." Trillend als een rietje stond Sander toe te kijken en zag hoe de borst van zijn vriend zwoegend op en neer ging en hoe zijn hart als een gek klopte.

"Hij gaat toch niet …"

"Nee, Sander. Niet als we snel zijn. Ren terug naar meneer Harmsen en laat hem meteen een dokter bellen. Zeg tegen Harmsen dat hij op de bel moet drukken dan verdwijnen die nieuwsgierigen in elk geval." Sander rende weg maar kon met moeite door de gangen komen. Toen ze hem te dicht op de huid zaten en hem allerlei vragen probeerde te stellen, werd hij zo kwaad dat hij om zich heen begon te meppen.

"Als jullie mij nou niet de ruimte geven, gaat er misschien iemand dood! Willen jullie dat soms?" Snel werd er toen ruimte gemaakt. Meneer Harmsen belde meteen een dokter en drukte vijf minuten voordat de automatische bel zou gaan op de bel. De stroom leerlingen kwam in beweging.

"Is het echt Jaap?" hoorde Sander ineens zeggen. Hij draaide zich om en zag Marianne staan.

"Ja! Hij is onderuit gegaan."

"Zal ik mijn ouders bellen?"

"Misschien moet je even vragen aan Harmsen wat je het beste kunt doen." Marianne overlegde met de conciërge die om nieuwsgierige blikken buiten te sluiten de jaloezieën van het glazen hok (bijgenaamd 'het aquarium') liet zakken. Marianne pakte de telefoon en toetste de cijfers in. Sander liep terug naar de toiletruimte.

Tamsma zat nog steeds naast Jaap en ook meneer Meijer was er nu. Ze praatten op fluisterende toon met elkaar. Sander kwam binnen en kuchte om hen te laten merken dat hij terug was.

"De dokter is onderweg," zei hij. Op afstand bleef hij staan. Meijer kwam overeind en liep naar hem toe.

"Dat moet schrikken geweest zijn, Sander."

"Ja, meneer. Heel erg."

"Straks als alles achter de rug is bel ik je ouders en laat ik je ophalen."

"Maar meneer …"

"Nee, je doet wat ik zeg! Ik doe dit voor jou. Een dergelijk voorval gaat niemand in de koude kleren zitten jongen. Ook jou niet. Ook al ben je jong, sterk, stoer en wat al niet." Sander glimlachte en bedankte hem. Op dat moment meldde de dokter zich. Meteen knielde hij naast het lichaam van Jaap en begon hem te onderzoeken terwijl hij meneer Tamsma een aantal vragen stelde. Bij een van de vragen knikte de conciërge met zijn hoofd in de richting van Sander.

"Jij hebt hem gevonden jongeman?"

"Ja meneer."

"Weet je wat er met hem aan de hand is?"

"Nee, meneer. Hij zei dat hij zich niet lekker voelde. Pijn in zijn hoofd, zijn maag en al zijn spieren deden zeer, dat zei hij tenminste." Meneer Meijer liep naar de dokter toe en ging op zijn hurken naast hem zitten. Zachtjes begon hij te vertellen. Sander kon niet alles verstaan maar hij ving wel flarden op.

"Hij had problemen … moest ergens over praten … bang … bang voor reactie …" Hij begreep er niets van.

"Dan lijkt het mij wel duidelijk. Zijn de ouders gewaarschuwd." Iedereen keek elkaar aan.

"Ja meneer. Marianne, de zus van Jaap, heeft naar huis gebeld."

"Oké dan zal ik hem even bijbrengen." De arts haalde een ampul uit zijn tas, brak het en deed de vloeistof op een watje dat hij onder Jaaps neus duwde. Meteen sloeg hij de ogen op.

"Ik moet …" reageerde hij prompt en wilde rechtop gaan zitten.

"Nee, jongen................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........