Sander had een broertje dood aan vakantiebaantjes en zekerals hij daarbij echt vuil en moe werd. Niet zo zeer dat hij te lamlendig was enecht niets wilde doen maar gewoon … het geld dat het opleverde kon hem nietsschelen en bovendien was het vaak ook nog verrekte weinig. Hij besteedde zijnvrije tijd liever aan andere dingen en zeker nu het zulk mooi weer was. Deafgelopen dagen had hij bijna de gehele dag in de tuin gezeten en was hij albehoorlijk bruin geworden. Te bruin, had zijn vader gezegd. 'Jongen je lijktzowat op een neger! Ben je wel echt mijn zoon?' Als het hem te warm werd, zwomhij in het zwembad dat ze achter in de tuin hadden.
Sander zat in deachtertuin toen hij opschrok van een fietsbel. Hij keek over zijn donkerezonnebril heen en zag de brede glimlach van zijn allerbeste vriend over hettuinhek schijnen.

"Hé, gabber. Wat zit jij daar lekker lui te wezen?"daagde Jaap hem uit.

"Ja, zo is het leven nou eenmaal Jaap. Je hebtwerkpaarden en luxe paarden en gelukkig hoor ik tot de laatste categorie."

"Ja, ja, ik hoor het al weer," zei Jaap terwijl hij van zijn fietsafstapte, het tuinhek opende en de tuin inkwam, "je hebt geen enkel medelijdenmet de werkende klasse."

"Nee? Moet dat dan?" Sander zond Jaap een bredegrijns toe. Jaap liet zich in een tuinstoel naast zijn vriend zakken.

"Hoessie?"

"Prachtig, zoals je ziet. Ik word met de dag mooier."

"Ja, nou kan hij wel weer hoor. God, ik wist niet dat jij zo ijdel was,zeg!"

"Hé heb ik nog onontdekte kanten voor jou? Voor mijn allerbestevriend?"

"Ja, dat blijkt maar weer eens!"

"Wil je wat drinken?"vroeg Sander gastvrij. Jaap wilde graag een colaatje en Sander stond op en kwameen paar minuten later met twee goed gevulde glazen terug waarin de ijsblokjesrinkelden. "Wat kom je eigenlijk doen? Ik dacht dat je gezegd had dat je elkedag hard zou moeten werken?"

"M'n moeder wilde me kwijt en heeft me hethuis uitgezet!"

"Ja, ja!"

"Nee, echt! Ze zei dat ik moest gaangenieten. Nou … en aangezien het prachtig weer is … ik veel van zwemmen hou …het zwembad me veel te druk is … dacht ik … laat ik eens bij mijn beste vriendSander langsgaan."

"Dus je komt niet eens voor mij maar voor hetzwembad?"

"Goed geraden jochie!" Jaap lachte luid.

"Hmmmm,"bromde Sander, "aan jou heb ik wat!" Jaap maakte zijn gympen los en schopte zeuit. Daarna stond hij op, maakte de knoop van zijn bermuda los, trok de ritsnaar beneden, liet de broek op zijn enkels zakken en stapte er uit. Daarna trokhij zijn T-shirt over zijn hoofd uit en van dat moment maakte Sander gebruik omuiterst geïnteresseerd de strakke, blauwe zwembroek van de jongen teinspecteren. Hij kon het eenvoudigweg niet laten. Snel genoeg, om niet op tevallen, wendde hij zijn ogen weer af. Het zweet brak hem uit en dat was niet vande warmte. Hij was al tijden op Jaap maar hoe vertel je zoiets aan je allerbestevriend. Al sinds de basisschool was hij 'verliefd' op hem, tenminste zo noemdehij dat. Toen wist hij nog niet wat het kon betekenen. Maar langzaamaan had hijhet begrip verliefdheid ingevuld. En nu … nu wilde hij dat graag laten merkenmaar was hij doodsbang dat Jaap diezelfde gevoelens niet voor hem zou hebben endan? Wat dan? Zou hun vriendschap dat overleven of … Aan dat laatste wilde hijliever niet denken. Nee, hij zou zijn gevoelens niet uitspreken. Liever eeuwignaar Jaaps liefde blijven smachten dan hun vriendschap op het spel zetten.

"Hé slome," riep Jaap terwijl hij Sander een tik tegen zijn arm gaf."Ben je er nog? Of ben je soms in slaap gesukkeld?" Sander schrok op.

"Wie het laatst in het water is, is een mietje!" Als jonge honden rendenze om het snelst naar het zwembad toe. Beiden doken ze met een sierlijke duikhet water in.

"Wie was het laatst?" vroeg Jaap toen hij proestendbovenkwam.

"Jij natuurlijk! Je weet toch dat ik veel sneller ben danjij."

"Oké, dan ben ik vandaag wel het mietje," zei hij lachend.

Het grootste gedeelte van de middag brachten ze in het heerlijk koelewater door en tegen een uur of vijf belde Jaap naar huis om te zeggen dat hijbij Sander zou blijven eten. Sanders moeder bakte pannenkoeken en beide jongenswerkten er een behoorlijk aantal weg. De afwas lieten ze over aan de ouders vanSander terwijl ze zelf achter Sanders computer kropen. Sander was een echtecomputerfreak en had veel meer verstand ervan dan Jaap. Jaap wist de werking vanprogramma's maar daar hield het dan ook mee op. Zijn vriend sleutelde aan deapparaten en haalde alles wat maar los kon los en kreeg altijd alles ook weerperfect en soms zelfs nog beter weer in elkaar. Jaap keek dan vol verbazing toe.Nu deden ze echter niets dan een racespelletje.

"Hoe laat moet je naarhuis?" Jaap keek op zijn horloge.

"Shit," riep hij uit. "Het is al natienen. Ik moet echt weg."

"Moet ik een eindje meefietsen?"

"Benje gek! Ik heb geen oppas nodig!" lachte Jaap. Beneden nam hij afscheid vanSanders ouders en bedankte hen nogmaals voor het eten.

"Als je weer eenserge honger hebt Jaap, dan kom je maar langs hoor!" reageerde mevrouw Schilstra."Dat zal ik onthouden mevrouw. Tot ziens." Sander liep met Jaap mee de tuin inen het pad naar de weg af.

"Hé je vergeet mijn verjaardagsfeest volgendeweek woensdag niet hè!" waarschuwde Sander zijn vriend.

"Tuurlijk nietmaat! Maar we zien elkaar heus nog wel voor die tijd hoor je kunt me dus nogvaak genoeg eraan herinneren. Hé, de mazzel."

"Hé heb je haast of zo?Kun je niet gewoon effe wachten?"

"Sorry maar ik ben al wat laat dus …"

"Ik hou het kort. Mijn ouders gaan vrijdag al weg dus … zou je hetmisschien leuk vinden om in het weekend te komen logeren?" Jaap keek zijn vriendaan en antwoordde toen bevestigend.

"Ik kom dan zaterdag en blijf maareen nacht slapen hoor want op maandag wil ik weer thuis zijn om mijn moeder tekunnen helpen met het schilderwerk."

"Prima! Afgesproken!" zei Sander opblijde toon. Het zou toch niet te blij geklonken hebben, vroeg hij zich meteenaf.

"Kan ik dan nu misschien gaan?" plaagde Jaap.

"Ja, ga numaar. Nu ben ik je echt wel zat!" Ze riepen elkaar nog een groet toe. Lang, heellang bleef Sander hem nakijken over de rechte weg. Jammer, dacht hij dat hetnooit iets anders tussen ons zal worden. Hij is zo verdomde populair bij demeisjes dat hij nooit … nee, niet aan denken Sander! Zo in gedachten verzonkenliep hij terug naar huis.

"Wat kijk jij glazig?" zei Marja Schilstratoen haar zoon binnenkwam. "Is er iets?"

"Ja! Ik ben verliefd!"

"Verliefd?" vroeg zijn vader. "Allang? Wie is het?"

"Al heellang. Het is Jaap." Peter en Marja keken erg op hun neus van deze plotselingebekentenis.

"Jongen toch!"

"Vinden jullie het erg?"

"Nee, absoluut niet! Als dat................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........