De rit duurde maar kort en toen Jaap uitstapte zag hij zijn moeder in de deuropening staan. Het verdriet en de pijn stonden op haar gezicht te lezen. Het was een kwelling voor hem. Wat hij op het gezicht van zijn vader had gezien, had hij niet echt een plaats kunnen geven maar dit was overduidelijk. Ze sloeg haar armen stevig om hem heen en even dacht hij opnieuw in tranen te zullen uitbarsten. Maar nee, niet nu. In de woonkamer zaten ze zwijgend bij elkaar totdat hij de stilte verbrak.

"Hoe laat is het?"

"Het is elf uur," antwoordde Leon.

"Ik wil graag wat slapen."

"Maar heb je dan helemaal niets te zeggen?" wilde Marianne weten.

"Nu nog niet alsjeblieft. Later zal ik praten maar nu wil ik rusten."

"De dokter heeft hem gezegd dat hij eerst moet gaan rusten," legde Jan uit.

"Willen jullie meekomen?" vroeg Jaap met een vragende blik op zijn vader en moeder. Beiden stonden ze op en liepen achter hem aan naar boven. Op zijn slaapkamer kleedde hij zich in hun bijzijn uit en stapte in bed. Het doosje met pillen had hij op zijn nachtkastje gelegd. Jan haalde een glas vader en daarmee werkte de jongen de pil weg. "Niet weggaan hoor. Ik kan niet zonder jullie," zei hij met onzekere stem. Lianne pakte zijn hand en drukte er een zoen op.

"We blijven bij je jongen. We zullen er voor je zijn." Langzaam zagen ze hoe de ogen van hun oudste zoon dichtvielen. Zwijgend keken ze naar hem en merkten hoe de ademhaling van hun jongen langzaam rustig werd en de borstkast nog maar heel licht op en neer ging. Beiden bleven ze urenlang zwijgen. Ieder in gedachten verzonken totdat Lianne het niet langer uit kon houden en haar gedachten onder woorden probeerde te brengen. "Wat hebben we in vredesnaam verkeerd gedaan Jan?"

"Helemaal niets lieverd. Ik zou het in elk geval niet weten. We hebben ze altijd voorgehouden dat er met ons altijd over van alles te praten is en dat ze moeten praten als hen iets dwars zit. Ik weet het echt niet."

"Maar … dit moet iets vreselijks zijn als hij het niet aandurft om er met ons over te praten. En stel …"

"Laten we niet gaan gissen Lianne. Dat heeft geen enkele zin. We zullen de komende uren af moeten wachten totdat hij het ons vertelt. We kunnen van alles en nog wat gaan bedenken maar hij is de enige die weet wat er echt aan de hand is." Hij kneep harder in haar hand. "En laten we proberen ons zelf nergens de schuld van te geven. Jij en ik weten hoe we onze kinderen hebben opgevoed. We zijn altijd open en eerlijk tegenover hen geweest. Dus …" Ze knikte naar hem en liet haar hoofd tegen zijn schouder vallen.

"Kijk hem nou toch liggen. Nog zo jong en dan al zulke problemen. Dat wens je toch niemand toe!"

"Nee, zeker niet. En zeker niet je eigen kinderen. Toen ik hem daar in school zag zitten, had ik het gevoel dat het allemaal niet waar kon zijn. Jaap is altijd zo sterk, zo realistisch geweest en dan ineens is hij dit zielige hoopje mens." Zachtjes werd er op de deur geklopt en Marianne kwam binnen.

"Sander is er," fluisterde ze. Lianne stond op en liep naar haar toe.

"Als jij bij je vader wilt blijven zitten dan ga ik wel even naar hem toe." Lianne liep zachtjes de trap af. Sander zat in de woonkamer en stond op toen Jaaps moeder binnenkwam. Netjes gaf hij haar een hand. Zij liet zich op de bank zakken en hij ging ook weer zitten.

"Hoe is het met hem?"

"Hij slaapt nu," en ze keek snel op haar polshorloge, "zo'n vijf uur en het lijkt er nog niet op dat hij snel wakker wordt." Ze keek hem aan en glimlachte. "Wil je wat drinken?"

"Graag maar blijf maar rustig zitten. Ik weet het wel te vinden. Wilt u ook wat drinken misschien?" Lianne zei dat ze ook wel een glas cola lustte. Sander was kind aan huis en kwam even later met twee glazen cola terug. Toen hij weer tegenover haar zat, vroeg ze hetgeen haar dwars zat.

"Heb jij enig idee Sander wat hem dwars zit. Heeft hij problemen op school, problemen met een vriendinnetje, aan de drugs of …" Sander viel haar in de rede.

"Ik weet het echt niet. Als ik het wist, zou ik het meteen vertellen omdat dat wat ik vanmorgen gezien heb voor altijd in mijn geheugen gegrift zal blijven. Ik was zo vreselijk bang dat hij dood was!" Even staakte hij zijn antwoord. "Nee, ik weet het niet maar de dingen die u noemde dat kan het niet zijn. Als hij een vriendinnetje had dan zou ik het weten en op school is hij een van de allerbesten dat weet u net zo goed als ik. En drugs … daar komen we absoluut niet aan. We roken niet en drinken, nou ja, met mate."

"Wij weten het namelijk ook niet Sander en dat is een verrekt machteloos gevoel. Als ouder denk je je kinderen te kennen en dan blijkt ineens … dat één van hen een gigantisch geheim met zich meedraagt en daar met ons niet over durft te praten."

"Ja, dat lijkt me heel erg. Maar het is niet zozeer dan hij niet durft te praten … tenminste dat hoorde ik Meijer tegen de dokter zeggen. Hij is niet bang voor jullie."

"Maar wat dan?"

"Hij is bang voor jullie reactie. Zoiets ving ik op." Lianne kwam met dit antwoord niet veel verder. Het bleef een grote puzzel voor haar. Ze wilde heel graag weer terug naar boven en vertelde dat tegen Sander.

"Kan ik me heel goed voorstellen. Vindt u het goed dat ik vanavond even bel om te horen hoe het met hem is?"

"Natuurlijk Sander en nog bedankt voor alles wat je voor hem gedaan hebt."

"Logisch dat ik dat deed. Dat doe je toch voor een vriend?"

"Je bent een goede vriend Sander." Ze liet hem uit en ging toch de trap weer op. Marianne stond meteen op en op het overloop vroeg Lianne haar waar Leon was.

"Die is weggegaan naar een vriendje. Hij kon van al dat gedoe maar niets begrijpen zei hij me en had geen zin om zinloos te wachten." Lianne schudde haar hoofd. Typisch Leon. Ze ging de kamer in en zag dat Jaap zich op zijn zij had gedraaid. Zijn hoofd lag naar hen toegekeerd. Inmiddels was het vijf uur geweest en met enige opwinding zagen Jan en Lianne hoe Jaap langzaam wat onrustiger begon te worden. Als hij bewoog, keken ze elkaar vol verwachting aan en toen hij zijn ogen eindelijk opsloeg, zag hij twee stralende glimlachen.

"Hoi," zuchtte hij. "Ik ben er weer."

"Gelukkig Jaap. We zijn blij dat je er weer bent."

"Kunnen we naar beneden gaan? Ik heb honger!" Jan pakte de ochtendjas van zijn zoon en hield deze voor hem op. Jaap stopte zijn armen erin en trok hem aan. Daarna liepen ze naar de woonkamer toe. Marianne was druk bezig geweest met het maken van boterhammen en had inmiddels een hele schaal vol. Leon was ook weer thuis. Rond de lage tafel aten ze in stilte. Toen ze na de maaltijd wat gedronken hadden nam Jaap het woord. "Graag zou ik even met pa en ma alleen willen praten," zei hij terwijl hij zijn broer en zus aankeek. "Jullie zal ik straks ook alles vertellen maar eerst moet ik het bij hen kwijt."

"Ik snap helemaal niets van dit geheimzinnige gedoe," mopperde Leon. Marianne wierp hem een woedende blik toe.

"Leon! Alsjeblieft!" bestrafte zijn moeder hem.

"Marianne als jij en Leon nou eens naar onze slaapkamer gingen," droeg Jan een oplossing aan. "Er is vast wel ergens een leuke film op en anders pak je maar een van de videobanden." "Prima," zei Marianne opgewekt. Ze pakte haar broertje bij de arm en sleurde hem de kamer uit. De stilte viel in en Jaap wist niet goed hoe te moeten beginnen. Gelukkig begon zijn vader te praten.

"Jaap?" begon Jan.

"Ja."

"Al een paar dagen lang gedraag je je anders dan we van je gewend zijn. Vanmorgen spande de kroon zei je moeder me. Nou ben je heus geen doetje en we hebben heus wel vaker iets gehad met elkaar maar dit keer was het gewoon heel anders, zo vreselijk …, hoe moet ik het zeggen …"

"Niet-Jaap!" vulde Lianne aan.

"Ja, dat is misschien de beste omschrijving. Je bent gewoon niet jezelf! We zijn blij dat je met ons wilt praten en niet langer door blijft lopen met datgene wat je dwars zit." Daar zat hij dus. Met aardig dicht bij hem zijn vader op de bank en aan de overkant van de lage tafel zijn moeder. Jaap durfde ze niet aan te kijken. Hij hield het hoofd gebogen en zijn ogen strak gericht op zijn voeten. Zijn ouders gunden hem dat moment van stilte maar toen het Jan te lang stil bleef begon hij opnieuw te praten. "Waarom is het zo moeilijk om met ons te praten?" Jaap schraapte zijn keel.

"Omdat dit niet iets is zoals anders. Vergeleken met dit zijn al die andere dingen kinderachtige onbenulligheden geweest."

"Maar je kunt toch over alles met ons praten?"

"Ja dat weet ik. Ik ben misschien ook niet bang om met jullie te praten als wel voor jullie reactie."

"Heb je iets stoms gedaan dan?" vroeg Lianne.

"Nee, je weet dat ik daar te braaf voor ben."

"Nou, wat is het probleem dan," zei zijn vader met een glimlach.

"Het probleem is dat ik bang ben dat dit misschien wel de allerlaatste keer is dat we zo bij elkaar zitten." Zijn ouders keken hem en elkaar geschokt aan. Lianne stond van haar stoel op en liep op de bank toe.

"Hup, schuif op," beval ze Jaap. Deze schikte dichter naar zijn vader toe en zij nam de leeggekomen plaats in. Ze legde haar arm op Jaaps been en Jan sloeg zijn arm om zijn schouder. Het voelde zo heerlijk geborgen aan. "Jaap Bloemendael, ik weet niet wat je dwarszit maar er kan helemaal niets zijn dat ons van jou zal vervreemden. No way, jongen. Je zult altijd onze zoon zijn en we zullen altijd van je houden. Heb je mij gehoord!" Gedwee knikte Jaap zijn hoofd.

"Heb je soms een meisje zwanger gemaakt?" viste zijn vader.

"Nee, dat is het helemaal niet. Het is gewoon, zo verrekte persoonlijk, privé en meteen ook alles bepalend dat ik het haast niet over mijn lippen kan krijgen."

"Maar jij wilde praten jongen," deed Jan een poging.

"Ja, dat wil ik ook. Ik wil al drie jaar lang met jullie hierover praten maar heb het steeds maar weer uitgesteld. Altijd had ik wel een goede reden om maar niet te hoeven praten maar deze dag had ik in mijn kop gezet als de dag dat het moest gebeuren maar daarom … is het nog niet minder moeilijk. Mijn kop barst, mijn maag doet zeer en mijn hart gaat weer als een razende te keer." Jan stond op en liep naar de keuken om even later terug te keren met een in een glas water opgeloste paracetamol.

"Het zal niet meteen helpen en het is zeker geen spraakwater," zei hij. Jaap bedankte hem en sloeg het drankje achterover. En toen zijn vader weer naast hem zat met die geruststellende arm om zijn schouder heen begon hij voorzichtig te praten.

"Ik … ik ben homo, ik word verliefd op jongens en ik verlang naar seks met jongens." Het hoge woord was eruit maar maakte het allemaal niet minder erg. Zijn hart bleef als een idioot bonken en zijn hoofd knapte zowat. De arm van zijn vader bleef waar hij was en ook zijn moeder haalde haar hand niet van zijn bovenbeen af en dat … dat voelde als een geweldige bevrijding aan.

"Gut, jongen," zei ze, "wat zul je het daar moeilijk mee gehad hebben."

"Ja, vreselijk moeilijk mam," sprak hij door zijn doorbrekende tranen heen. Ze kwamen nu in naar het leek één grote bui. Het leek maar niet te willen stoppen.

"Maar daar kun je toch wel met ons over praten," probeerde zijn vader nadat Jaap weer wat tot rust gekomen was.

"Ja, is dat aannemelijk?"

"Ja, waarom niet," zeiden zijn ouders bijna tegelijk.

"Weet je in hoeveel gevallen een 'coming out' verkeerd afloopt?" Ze schudden het hoofd. "Ik heb heel veel gechat de laatste jaren en met heel veel jongens hierover gesproken en in heel, heel veel gevallen leidt het tot gigantische ruzie thuis op z'n minst, tot mishandeling, veel jongens worden op straat gegooid omdat ze homo zijn."

"Maar wij zijn toch niet zo? Heb je dan nooit begrepen dat we ontzettend veel van je houden? Dat je, wat er ook gebeurt, ons kind bent?"

"Ja, dat wel. Natuurlijk wel," snotterde Jaap, "maar er is ook nog zoiets als het geloof. Het geloof dat zegt dat het niet mag! De Bijbel waarin geschreven staat dat het 'een gruwel in Gods ogen is'."

"Jaap, hou op!" eiste Jan. "Dit gaat over jou jongen en ons. En niet over de Bijbel. Het gaat over de relatie tussen jou, je moeder en mij. En die blijft altijd hetzelfde wat er ook gebeurt. Altijd! Hoor je me!"

"Maar het mag toch niet!"

"Jongen, als God gewild had dat jij anders was, had hij je maar anders moeten maken. We geloven dat hij de Schepper is toch? Dan had hij het maar beter moeten regelen. Volgens mij heb je als homo geen keuze! Je kiest er toch niet voor om homo te zijn? Je bent het of niet en daarmee punt uit."

"Maar het staat er toch, zwart op wit!"

"Ja," nam zijn moeder het woord, "het staat er inderdaad. Maar je vader en ik zien de Bijbel niet als een handboek hoe de mens vandaag moet leven. Het boek is geschreven in een bepaalde tijd, in een bepaalde cultuur en context. Dat mag je nooit vergeten. Je kunt het geschrevene niet zomaar overhevelen naar onze tijd en zeggen 'zo staat het er en zo moeten we het dus doen'. Tenminste dat is niet de manier waarop wij die Bijbel lezen."

"Ooit heb ik eens gelezen dat er leerlingen van Maarten Luther bij hem kwamen met een vraag over een moeilijk stuk in de Bijbel. Luther zei hen dat ze de Bijbel moesten lezen zoals ze vis aten. De graten, dingen die ze niet begrepen, moesten ze terzijde leggen. En zo lees ook ik de Bijbel. Ik geniet van de mooie dingen die er staan en de dingen waar ik helemaal niets mee kan, laat ik liggen," vulde Jan aan.

En wat voor vreselijke dingen staan er in die Bijbel wel niet over vrouwen!"

"Dus …," begon Jaap.

"Dus hoef jij je geen zorgen te maken dat wij jou, onze zoon die homofiel is, zullen verstoten om dingen die in de Bijbel staan," vulde Jan Bloemendael aan. "Ondanks alles wat die Bijbel zegt, blijven wij je moeder en vader en zullen wij je niet verstoten, lieve Jaap." Opnieuw stortte Jaap zijn tranen. Zijn vader trok zijn arm steviger om zijn schouders aan en duwde zijn zoon tegen zijn borst. De handen van zijn moeder streelden over zijn rug en zo van hun liefde voor hem getuigend, wisten ze hem langzaam tot bedaren te brengen. Toen zijn hart eindelijk in een wat rustiger tempo begon te slaan, tilde hij zijn hoofd weer op.

"Vinden jullie niet dat ik nu tegenval?"

"Verdorie Jaap! Hou daar nou mee op!" verzuchtte zijn moeder.

"Je valt ons niet tegen! We hebben je toch nooit geleerd dat je alleen maar bij het leveren van een prestatie door ons lief en aardig gevonden wordt? Of wel?" wilde zijn vader van hem weten.

"Nee, dat niet maar …" Jaap verviel in stilzwijgen. "Maar ik heb jullie ook niet durven vertrouwen en daar schaam ik me nu eigenlijk voor."

"Jaap, je hebt heel goede redenen gehad om te twijfelen. Die twijfel was ongegrond maar je hebt waarschijnlijk verhalen genoeg gehoord van jongens die ook dachten dat de liefde van hun ouders onvoorwaardelijk was en die behoorlijk op de koffie zijn gekomen. Daarom ben jij begonnen te twijfelen. En dus nemen we jou helemaal niets kwalijk," zei Lianne. "Ik vind het alleen zo vreselijk rot voor je dat je jaren lang jezelf zo'n verdriet hebt gedaan."

"Wist je het allang?" vroeg zijn vader.

"Ja, ik denk mijn hele leven al wel. Maar pas in

de brugklas begon het wat vorm te krijgen. Als er onder de jongens gepraat werd over seks dan luisterde ik heel goed maar ik had meer oog voor wat zich in hun kruis afspeelde dan dat mij die verhalen interesseerden. Later kwamen de fantasieën. Verliefdheid op een prachtig mooie maar onbereikbare leraar," hij snoof. "En natuurlijk ook de zelfbevrediging. Maar na de bevrediging meteen ook weer de verwijten aan mezelf. Dat ik het toch weer had laten gebeuren. Telkens weer die verwijten aan mezelf dat het niet goed was, dat het niet mocht. Ik heb God zo verschrikkelijk vaak om vergeving voor die zonde gebeden dat ik er haast gek van werd en me telkens ook weer afvroeg hoe vaak God me zou willen vergeven of ik niet het gevaar liep in de hel terecht te komen. En al die gedachten maakten het er niet bepaald leuk op om homo te zijn." Opnieuw snoof hij. "Het is een hel voor me geweest en ik wou dat ik er veel eerder met jullie over gepraat had, dan …"

"Achteraf weten we altijd alles veel beter Jaap," interrumpeerde zijn vader hem. "Dat is nou eenmaal een feit. Leer ervan dat is het enige wat ik kan zeggen."

"Ik beloof jullie dat als ik weer iets heb, ik meteen bij jullie zal komen. En pa maak je nou maar niet meer ongerust." Verbaasd keek Jan zijn zoon aan maar toen hij de glimlach op diens gezicht zag doorbreken begreep hij dat er een grap aan zat te komen. "Een jongen zwanger maken, dat lukt me niet!" Vader, moeder en zoon lachten samen.

"Ga je het nog aan anderen vertellen?" wilde Jaaps moeder graag weten.

"Marianne en Leon wil ik het vertellen maar verder voorlopig niet."

"Je vrienden dus ook niet of op de voetbal of op school?" vroeg ze. "Sander?"

"Nee, op school en de voetbal zeker niet. Je staat dan ineens tegenover een hele groep en dan zijn er altijd van die homo-onvriendelijke figuren bij en ik weet niet of ik dat al wel aankan. Ik moet eerst maar eens wat meer eelt op mijn ziel kweken, denk ik," zei hij glimlachend. "En Sander, dat vind ik helemaal moeilijk. We zijn al zo verrekte lang vrienden dat ik onze vriendschap met zo'n mededeling eigenlijk niet op het spel durf te zetten!"

"En heb je al seks gehad?" vroeg Jan.

"Pa ik ben pas 16 man!"

"Nou en? Toen je moeder en ik zo oud waren, hadden we al diverse keren seks met elkaar gehad hoor. Omdat we het later een keer onveilig deden, moesten we toen ook vroeg trouwen maar geloof me, ik heb nooit ergens spijt van gehad." Verwachtingsvol keek hij zijn vrouw aan.

"Ik ook niet Jan. Seks is goed, seks is iets prachtigs. Van seks moet je genieten Jaap."

"Ik heb nog niets gedaan met jongens maar wil het wel heel graag maar wilde ook eerst dat jullie het zouden weten. Ik heb er van gebaald als ik stiekem op internet zat te chatten of plaatjes zat te kijken. Steeds dat stiekeme gedoe. Snel de computer uit als ik iemand de trap op hoorde komen. Ik wil dat niet meer!"

"Beloof me één ding jongen," begon zijn vader serieus.

"En dat is?"

"Dat je het nooit op gekke of onveilige plaatsen gaat doen. Doe het op een plaats die voor jou veilig is. Je huis, je eigen kamer; je thuis is zo'n veilige plek. We vinden het heus niet erg als je vriendjes mee naar huis zult nemen. Als je hetero zou zijn zouden we het ook niet erg vinden als je vriendinnetjes meenam dus als je iemand hebt en het wilt gaan doen, doe het dan gewoon hier." Hij zag hoe het gezicht van zijn zoon opvrolijkte. "En wij zullen zorgen voor de juiste randvoorwaarden door de komende week samen met jou een tweepersoonsbed te gaan kopen." "Wat?"

"Ja, seks met z'n tweeën op een eenpersoonsbed dat is nou niet echt prettig en ik spreek uit eigen ervaring," lichtte Lianne toe.

"Jullie zijn te gek! Weet je dat?"

"Nee, dat wisten we niet maar het is fijn om te horen."

"Trouwens … over................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........