‘Hoezo kwam mijn moeder de trap op’ vroeg ik vol ongeloof. ‘Nou, net zoals ik het zeg. Ik kwam in mijn blootje met een stijver leuter de overloop op en zij kwam de trap oplopen en keek me even aan. Toen ging ze weer naar beneden’. Ik kon het niet geloven wat Marcel vertelde en keek naar buiten om te zien of hij mij niet in de maling nam. De auto stond op de oprit dus het was echt waar. Ik moest plotseling erg lachen om het geheel en kreeg de slappe lach, waarschijnlijk van de zenuwen. Marcel werd een beetje boos en zei ‘Wat zit je daar nu dom te lachen. Jij stond niet voor schut daar op de overloop. Ik durf je moeder niet meer onder ogen te komen hoor, ik schaam me dood’. Ik wist wel dat hij gelijk had en probeerde serieus te doen. Ik liep naar hem toen en probeerde hem vast te pakken. Eerst wilde hij niet maar liet het toen toch maar toe. Ik pakte hem beet en kon toch mijn lachen niet meer inhouden. ‘Waarom lach je nu zo, is het zo grappig’ vroeg Marcel. Ik kon even geen woord uitbrengen en omdat ik zo de slappe lach had begon Marcel op een gegeven moment ook mee te lachen. ‘Het moet er ook wel raar uit gezien hebben, kom je ma niets vermoedend de trap op staat daar de vriend van je zoon in zijn nakie met zijn geslachtsdeel in vol ornaat terwijl ze niet eens weet dat ik je vriend ben. Zij zal ook wel geschrokken zijn’ lachte hij. We gingen op bed zitten en konden niet stoppen met lachen, terwijl we wisten dat we nu onze relatie moesten opbiechten bij mijn ouders. We kleedden ons al lachend aan en wisten dat we vroeg of laat naar beneden moesten. ‘Hoe gaan ze reageren, denk je’ vroeg Marcel. ‘Weet ik niet, maar ik hoop positief’ antwoordde ik. ‘Ik durf niet naar beneden’ zei ik tegen Marcel ‘Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest’. ‘Jij hebt gemakkelijk praten, jij stond niet voor paal’ zei Marcel. Door die opmerking moest ik weer lachen totdat mijn moeder plotseling riep dat de koffie klaar was. ‘Dit is haar manier om te zeggen nou vertel maar wat er aan de hand is’ zei ik. ‘Laten we maar direct gaan, dan is het achter de rug’ zei ik en duwde Marcel voor mij aan de trap af. Hij had een vuurrood hoofd en ik had wel medelijden met hem. Het is natuurlijk nooit leuk wanneer je schoonmoeder je op deze manier ziet, dat begreep ik ook wel. We liepen de kamer in en gingen naast elkaar op de bank zitten. Mijn moeder schonk koffie voor ons in deed of haar neus bloedde, mijn vader zat met zijn hoofd achter krant. Ik wist precies wat dat inhield, hij kon zijn lachen niet inhouden maar wilde dat niet aan mijn moeder en Marcel laten merken.
We zeiden allemaal niets totdat mijn moeder toch maar de stilte verbrak. ‘Ik heb het idee dat jullie ons iets moeten vertellen, of niet’. Ik knikte en keek naar Marcel die mijn moeder niet aan durfde te kijken. Het duurde voor mijn gevoel een hele tijd voordat ik iets durfde te zeggen. Ik keek mijn moeder aan zei ‘Ik heb het jullie al een hele tijd willen vertellen maar ik wist niet hoe en ik dacht dat het goede moment vanzelf zou komen’.
‘Nou dit is inderdaad een goed moment’ hoorde ik mijn vader lachend zeggen. ‘Pap, niet zo flauw doen. Het is voor mij niet gemakkelijk hoor. Maar ik denk dat jullie nu wel doorhebben dat ik homo ben en al een tijdje een relatie heb met Marcel’. ‘Carlo schat, we hadden al een tijdje in de gaten dat jullie vriendschap verder ging dan normaal. Jullie zagen elkaar bijna dagelijks en waren closer met zijn tweeën dan voorheen. En wanneer Marcel hier binnen kwam werd jij altijd vrolijker op één of andere manier, je ogen twinkelden dan en je kon aan je zien dat je eigenlijk dolgraag aan hem wilde zitten’. Zei mijn moeder. ‘Was het zo duidelijk aan ons te zien dan?’ vroeg ik. ‘Voor moeders wel joh, die hebben dit sneller door dan vaders’ antwoordde ze. ‘Waarom heb je er dan niets over gezegd of laten merken dat je het doorhad’. Je vader en ik vonden dat jullie dat zelf moesten doen op een tijdstip dat jullie klaar waren om het te vertellen’ zei ze ‘het zal wel even wennen zijn, want je denkt altijd dat je zoon met een schoondochter thuis komt maar het maakt voor ons helemaal niets uit, zolang jullie maar gelukkig zijn met zijn tweeën’. Ik had tranen in de ogen toen ik naar haar toe liep en mijn armen om haar sloeg, ze pakte me vast en ik gaf haar een dikke zoen. ‘Je weet niet hoeveel dit voor mij betekend mam’ zei ik en liet haar los en liep naar mijn vader en gaf ook hem een zoen. Mijn moeder ging naar Marcel toe die nog steeds niet op zijn gemak op de bank zat en ze sloeg een arm om hem heen, gaf ook hem een dikke zoen en zei ‘welkom in de familie jongen’. Marcel keek haar aan zei ‘Ik vind het heel fijn dat u zo positief hier tegenover staat en het spijt me dat ik u vanmiddag heb laten schrikken boven op de overloop’. ‘Geeft niets joh, wij zijn vroeger ook jong geweest en grepen ook elke kans die we kregen dus ik snap heel goed dat jullie dat ook doen’ zei ze. ‘Wat dacht je toen je Marcel zo zag staan mam, was je erg geschrokken. Marcel wel, die durfde niet meer mee naar beneden’ vroeg ik. ‘Ja, wat dacht je toen’ vroeg mijn vader lachend. ‘Zit me niet zo uit te lachen man’ zei mijn moeder ‘Hij zit me vanaf het moment dat ik verteld heb wat ik had gezien al te plagen. Maar wanneer je echt wil weten wat ik dacht’ zei ze tegen mijn vader ‘ik dacht, wow zag mijn man er nog maar zo uit’ Ik moest lachen om de opmerking van mijn moeder en ik zag dat Marcel weer rood werd maar er ook wel om kon lachen. Nadat we de koffie op hadden zei Marcel plotseling ‘Ik ga naar huis, ik ga het ook aan mijn ouders vertellen. Het uitstellen maakt het alleen maar moeilijker. Ik hoop alleen dat mijn ouders er ook zo open staan als jullie’. ‘Heel veel sterkte mijn jongen’ zei mijn moeder ‘het komt vast allemaal wel goed’. Ik liep met Marcel de gang in en pakte hem heel stevig beet, en gaf hem een lange zoen waar geen eind aan leek te komen. ‘Wil je dat ik met je mee ga’? ‘Nee, dit kan ik beter alleen doen. Ik bel je zo snel mogelijk wanneer het achter de rug is’. Hij gaf nog een zoen en ging naar huis.

Het was al een hele tijd geleden dat Marcel naar huis was gegaan en ik had nog niets van hem gehoord. Ik durfde ook niet te bellen, bang dat ik ze in het gesprek zou storen. Ik wist dat het voor Marcel een stuk moeilijker zou zijn vanwege de nogal conservatieve gedachten van zijn vader. Ik wist ook niet zeker of hij het in één keer kon accepteren. Zijn moeder volgens mij wel, dat was een heel ander persoon. Mijn moeder riep dat het avondeten klaar was en ik ging naar beneden. ‘Al wat van Marcel gehoord’ vroeg mijn moeder. ‘Nee, nog niets. Zal ik er straks heen gaan, misschien heeft hij wel steun nodig’ vroeg ik. ‘Nee, dat moet je niet doen Carlo, wanneer hij had gewild dat je er bij moest zijn had hij dat wel gezegd. Hij belt vanzelf wanneer het achter de rug is’. Ik liep naar het raam en zag dat het hard was gaan regenen. Ik keek wat voor mij uit naar buiten, wachtend op het telefoontje. Hoe moest het verder wanneer het gesprek niet goed ging. Stel dat we elkaar niet meer mochten zien, daar moest ik toch niet aan denken. ‘Hoelang hebben jullie eigenlijk al wat met elkaar’ vroeg mij moeder, waarschijnlijk om mij uit mijn gepeins te halen. ‘Sinds de vakantie in Italië’ antwoordde ik ‘maar we waren achteraf al een bijna een jaar verliefd op elkaar maar durfden dit niet aan elkaar te vertellen omdat we beide dachten dat de ander hetero was’. ‘En in Italië durfden jullie het elkaar plotseling wel te vertellen’. ‘Nou nee’ zei ik, ‘eigenlijk schaam ik me er een beetje voor, maar Marcel betrapte me met een ander jongen en liep kwaad weg. Na een lang gesprek bleek dat we eigenlijk verliefd op elkaar waren’ ‘Was dat je eerste vriendje’ vroeg mijn moeder lachend. ‘Nee, die had ik Oostenrijk de vakantie daarvoor. Dat was Michael, die jongen waar ik mee ging bergwandelen, weet je nog wel’ Mijn moeder keek me aan alsof ze heel erg geschokt was maar ik kon zien dat ze er niets van meende. Ik pakte haar even stevig beet en zei ‘Ik ben blij dat ik hier nu gewoon met je over kan praten mam in plaats van altijd alles geheim te moeten houden, dank je wel’ Kom het eten is klaar zei ze met een traan in haar ogen.
Het was al acht uur en Marcel had nog steeds niet gebeld. Ik hield het niet meer uit en stond net op het punt om te gaan bellen toen de bel van de voordeur ging. Ik deed open en zag Marcel staan met twee tassen en helemaal doorweekt van de regen. Ik keek hem aan en had direct door dat het helemaal mis was gegaan thuis. Ik liet hem binnen en hij viel mij huilend in de armen. Ik liet hem maar even gaan, ik kreeg dadelijk wel te horen wat er was gebeurt. Het duurde een hele tijd voordat hij weer een beetje rustig was. ‘Ging het niet zo als je gehoopt had?’ vroeg ik hem. Hij schudde zijn hoofd en ik zag de tranen weer komen. Ik zette hem op de trap en ging op mijn knieën voor hem zitten. ‘Wat is er gebeurt Marcel’ vroeg ik terwijl ik zijn gezicht een beetje afdroogde met mijn trui die ook al behoorlijk nat was geworden van zijn natte kleding. Het duurde nog even toen hij snikkend vertelde wat er was gebeurt. ‘Ik was zo zenuwachtig toen ik thuis kwam dat ik had besloten om het maar tijdens het eten te vertellen. Ik kon haast geen hap door de keel krijgen en was heel stil. Mijn moeder vroeg of ik wel lekker was en toen zie ik dat ik iets belangrijks moest vertellen en dat dit

heel moeilijk voor mij was. Mijn moeder probeerde me gerust te stellen door te zeggen ik altijd alles aan hen kon vertellen en dat ik nergens bang voor hoefde te zijn. Toen heb ik verteld dat ik homo was en al een hele tijd een vriend had. Mijn moeder zei helemaal niets meer en keek verschrikt naar mijn vader. Zij wist waarschijnlijk al welke reactie van hem zou komen. Hij heeft mij overal voor uitgemaakt en zei hij dat hij zich voor mij schaamde, wat de familie wel niet moest denken en de buurt, hoe moest hij de buurt uitleggen dat ik ziek was en wát voor een ziekte wel niet. Toen knapte er bij mij iets. Hij gaf helemaal geen zier om mij en hoe ik mij voelde. Alleen maar aan zijn eigen gevoelens en zijn aanzien in de familie en de buurt telden in zijn ogen. Toen heb ik ook van alles gezegd tegen hem wat ik eigenlijk nooit had willen zeggen, ben naar boven gegaan, heb mijn tassen gepakt en ben weggegaan. Wat een klotezooi is dit toch’. Ik pakte hem weer beet en merkte dat hij weer huilde en moest zelf ook huilen. Zo zaten we een hele tijd. Ik liet hem los en liep naar de kamerdeur, deed hem een klein eindje open en zei ‘Mam, kun je even komen, we hebben hier een probleempje’. Ik vertelde mijn moeder even snel wat er gebeurt was en zij zei dat hij hier vannacht wel kon slapen maar dat we daarna een oplossing moesten vinden. Mijn moeder bood aan om met zijn ouders te bellen om te zeggen dat hij veilig bij ons was en dat ze zich geen zorgen hoefden te maken. Marcel ging zich douchen want hij was helemaal verkleumd en ik zou net een matras in mij kamer opmaken toen mijn moeder de slaapkamer binnen kwam. ‘Ik heb met de moeder van Marcel gepraat, ze was helemaal overstuur over wat er gebeurt en gezegd was. Ze was wel blij dat hij vannacht hier sliep’. Marcel kwam de slaapkamer binnen en mijn moeder zei ‘Ik moest even van je moeder zeggen dat ze heel veel van je houdt en dat het voor haar geen verschil maakt of je nu homo of hetero bent’. Marcel kreeg weer tranen in zijn ogen, mijn moeder sloeg een arm om hen heen en trok hem tegen zich aan. Tegen mij zei ze ‘Je was toch niet van plan om hem op de vloer te laten slapen? Maak maar gauw het tweepersoonsbed op zolder op, kunnen jullie daar slapen’. Ik ga haar een zoen en bedankte haar.

De volgende morgen werden we in elkaars armen wakker. Marcel was wat rustiger................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........