De reis naar Italië verliep voorspoedig. Ik had besloten om deze keer met het vliegtuig naar Rome te gaan en vandaar uit met de trein naar Rieti. De aankomsttijd in Rome was gunstig, zo halverwege de middag, en er was een goede directe verbinding met het station in Rome. Ook hoefde ik hier niet lang te wachten op de trein naar Rieti zodat ik al aan het begin van de avond door mijn vader van het station werd opgehaald. Ik zag hem al op het perron staan samen met mijn jongste broer. Het weerzien was zoals altijd hartelijk, ik voelde mij helemaal thuis bij deze familie. Na de gebruikelijke begroetingen vroeg mijn vader “Je bent alleen deze keer, waar heb je Marcel gelaten?. Ik antwoordde maar met een leugentje want ik had nog niet verteld dat het uit was tussen ons. ‘Hij had te druk met studeren, er komen een paar belangrijke tentamens aan die hij moet halen’ vertelde ik hem. ‘Jammer, ik had me er ook op verheugd om hem weer te zien’ zei hij ‘het is ook alweer een behoorlijke tijd geleden dat jullie hier zijn geweest’. ‘We willen wel vaker komen maar we hebben tijd te kort, veel studeren, werken, sporten en uitgaan en weinig vrije tijd. Ik denk dat iedere student dit probleem wel heeft’ antwoordde ik. Ik hoopte niet dat hij er verder over door zou vragen want dan was ik bang dat ik de waarheid niet lang verborgen kon houden. Na al die maanden zonder hem miste ik hem nog ontzettend en ik kreeg nog steeds een brok in mijn keel wanneer het gesprek over Marcel ging.
We bleven maar één dag in Rieti en vertrokken vervolgens met ons vijven naar de Adriatische kust, we konden namelijk een paar dagen gebruik maken van de caravan van mijn oom Alessandro, de broer van mijn vader. Het was heerlijk om even een paar dagen met iets anders bezig te zijn dan met het piekeren over hoe het nu verder moest tussen Marcel en mij. Overdag heerlijk naar het strand of bij de caravan, alles heel rustig aan doen. even wat boodschappen doen en ‘s avonds heerlijk uitgebreid eten met de familie. Meestal was er tot ‘s avonds laat wel wat te doen op de camping, waar mijn broers en ik vaak aan mee deden. Of gewoon heerlijk op een terrasje aan de boulevard genieten van een glas wijn. Het voelde aan als een hele lekkere, rustige vakantie maar toch miste ik iets. En hoe ik dit ook probeerde te verbergen voor de anderen, het lukte waarschijnlijk toch niet helemaal. Iedere morgen ging ik met mijn vader vroeg naar de markt om daar verse groente, vis of vlees te kopen. Meestal dronken we dan een cappuccino ergens op een terrasje. Ik was van plan om met hem te praten over de erfenis die ik had gekregen en dat ik graag een bedrag aan hem en zijn gezin wilde schenken maar ik wist nog niet hoe ik dit ter sprake moest brengen. Zo zaten we ook deze morgen op een terras aan het strand, lekker in de schaduw van een aantal palmbomen te genieten van een cappuccino toen hij plotseling vroeg ‘Weet je Carlo, ik merk nu al de hele week dat je iets vreselijk dwarszit en ik heb het gevoel dat het met Marcel te maken heeft, of heb ik het mis’. Ik schrok van deze vraag en wist even niets te zeggen en na een poosje naar de zee te hebben gekeken knikte ik. Ik durfde hem niet aan te kijken omdat ik wist dat ik dan in tranen zou uitbarsten en dat wilde ik niet hier in het openbaar. ‘Wat is nu de werkelijke reden dat je hier zonder hem bent, ruzie gehad?’ vroeg hij. Er liep een traan over mijn wang en ik zei zacht ‘Het is al vier maanden uit tussen ons’. ‘Hoe kan dat nu, jullie waren zo verliefd op elkaar. Als er twee mensen goed bij elkaar pasten waren jullie het wel’ zei hij ‘Ik sta gewoon perplex’. Ik vertelde het hele verhaal en Carlo zat stil te luisteren. Toen ik klaar was gaf hij mij een klap op de schouder en zei ‘We vinden hier wel een oplossing voor. Wanneer ik je zo hoor praten heb ik het idee dat jullie nog steeds van elkaar houden maar dat het geld tussen jullie in staat. Ik moet hier even goed over nadenken en zal het ook aan mijn vrouw vertellen, die heeft altijd een heldere kijk op dit soort zaken’. ‘Dank je wel’ zei ik tegen hem ‘en het spijt me dat ik hier over gelogen heb maar ik wilde jullie hier niet mee lastig vallen’. ‘Het is al goed jongen, ik snap dat heus wel’. Hij glimlachte even naar mij en bestelde nog twee cappuccini. ‘Ik wilde je deze week zo wie zo van de erfenis vertellen. Ik wil ook dat jullie hier een deel van krijgen. Een zelfde deel krijgen mijn ouders in Nederland ook maar dat weten ze nog niet.’ vertelde ik hem. Hij keek verrast naar mij en zei ‘Ben je nu helemaal gek. Ik wil daar helemaal niets van hebben. Jij hebt het gekregen dus ik wil ook dat jij er van geniet. Je hebt al teveel te verduren gehad. En daarnaast heb ik helemaal geen recht op iets van deze erfenis. Je moeder en ik hadden op dat moment al geen relatie meer. Wanneer zij het had gewild dan had ze dat wel in het testament vastgelegd’. ‘Maar ik wil het graag geven als blijk van dank. Jullie hebben mij zonder aarzeling in de familie opgenomen en ervoor gezorgd dat Marcel en ik ons hier direct thuis voelden en niet alleen dat. Ik voelde mij ook gewenst. Je weet niet wat dat voor mij heeft betekend. Ik weet dat ik ook bij mijn adoptieouders gewenst was maar dat is toch anders. Ik kwam na 16 jaar zomaar in jullie leven binnenvallen en werd daar door iedereen geaccepteerd. Zelfs over mijn geaardheid hebben jullie nooit moeilijk gedaan. Jij, mijn halfbroers en zelf je huidige vrouw die eigenlijk helemaal geen familie van mij is hebben Marcel en mij zonder aarzeling in jullie harten gesloten en dat is wederzijds. Ik weet niet hoe ik jullie daarvoor moet bedanken, daarom leek het mij gepast om een deel van het geluk dat ik heb gehad met jullie en mijn adoptieouders te delen. Het zou heel veel voor mij betekenen’. ‘Ik begrijp best dat je jou dankbaarheid wilt laten blijken maar dat doe je al genoeg doordat jij ons gezin in je hart hebt gesloten en laat blijken dat je om ons geeft, regelmatig belt en bij ons komt tijdens je vakanties. Dat betekent veel meer voor ons dan een zak met geld. Dat je al deze dingen doet is voor ons onbetaalbaar en als bedankje meer dan genoeg’. Ik knikte maar was het niet helemaal met hem eens, ik zou wel iets bedenken wat hij wel kon accepteren. Misschien dachten mijn ouders er ook wel zo over. Ik moest voor hen ook maar iets anders verzinnen. Carlo Sr. betaalde de cappuccini en we liepen naar de camping terug. Onderweg kregen we het over wat mijn beide broers gingen doen na de middelbare school. Carlo sr. vertelde dat ze alle twee wilden gaan studeren aan de universiteit wat inhield dat ze op kamers moesten gaan wonen omdat dit niet in de naaste omgeving kon. Dit zou op zich al een behoorlijke kostenpost worden, laat staan de financiering van de opleidingen. Ze hoopten beide dat ze in Rome konden gaan studeren. Ik vertelde dat dit voor veel studenten in Nederland ook een probleem was ondanks de studiefinanciering. Het kwam toch op de ouders neer om ze zoveel mogelijk financieel te ondersteunen. Plotseling kwam het idee bij mij op om niet mijn ouders geld te schenken maar de financiële ondersteuning van zowel mijn broers hier in Italië als mijn broer en zus thuis in Nederland te regelen. Ik zou voor elk van hen een soort studiefonds op kunnen zetten zodat ze na hun opleiding schuldenvrij hun verdere leven konden beginnen. Ik zou het hem de laatste dag voorleggen.
De week vloog voorbij en we brachten de laatste avond door bij mijn vader thuis in Rieti. De volgende morgen zou hij mij naar het vliegveld brengen zodat ik niet zo lang in de trein zou moeten zitten. We zaten met zijn vrouw op het terras te genieten van een lekker glas wijn. ‘Weet je Carlo, we hebben het er over gehad hoe het probleem tussen jou en Marcel opgelost zou kunnen worden. We hebben hier een tijdje over nagedacht en hebben de volgende oplossing die voor jullie alle twee aanvaardbaar moet zijn.’ zei mijn vader. ‘Nou ik ben benieuwd’ antwoordde ik. ‘We denken dat Marcel niet bij je terug zal komen wanneer hij het gevoel blijft houden dat hij op jouw zak teert. De enige mogelijkheid voor jou om dit gevoel te niet te doen is het volgende: Stel hem voor dat jij de grote, dure aankopen in eerste instantie zal gaan betalen. Hij zal voor iedere grote aankoop een soort schuldbekentenis moeten tekenen. Zodra Marcel na zijn studie een eigen inkomen heeft kan hij dit, eventueel in termijnen terug gaan betalen. Wanneer dit gebeurt moeten jullie zelf maar uit gaan maken, je kunt hem natuurlijk ook zo nu en dan wat kwijt schelden en kijken hoe hij hier op reageert. Wanneer hij dit accepteert, dan kun je desnoods alle schulden kwijt schelden wanneer je daar de behoefte aan zou hebben. De kosten voor het dagelijks levensonderhoud moeten jullie dan samen gaan betalen. We hebben allebei het gevoel dat hij dit voorstel wel zal accepteren’. ‘Dit lijkt me een voorstel waar Marcel niet omheen zal kunnen, super idee ‘ antwoordde ik. ‘Nu we het toch over voorstellen hebben die je niet kunt negeren heb ik ook een voorstel voor jullie. Carlo, je wilde geen geld accepteren van mij als dank voor de manier waarop jullie mij in jullie gezin hebben opgenomen. Nu heb ik het volgende voorstel: Ik geef geen geld aan jullie maar begin voor mijn beide broers een studiefonds zodat zij zonder financiële problemen kunnen gaan studeren. Ze mogen het alleen gebruiken voor het financieren van de studie, woonruimte en eerste levensbehoeften. Ze mogen het niet gebruiken voor de aanschaf van luxe goederen zoals een auto, motor etc. Het geld wat over blijft na de studie mogen ze besteden aan wat ze maar willen. Ik doe dit voor hun tweeën en ook voor mijn broer en zus thuis. Ik hoop dat jullie mijn dank op deze manier wel willen aanvaarden’. Het bleef even stil toen mijn vader antwoordde ‘Ik ben even sprakeloos, maar dit is een constructie waar ik mij wel in kan vinden. Het geeft beide jongens de kans om te gaan studeren wat ze maar willen. Dank je wel Carlo’. Hij omhelsde gaf me een zoen op mijn voorhoofd ‘Ik ben heel gelukkig dat ik gezegend ben met drie van deze prachtjongens’.
Terug in Nederland stelde ik mijn ouders hetzelfde voor. Ook zij wilden geen geld accepteren, het was mijn geld en het feit dat ik bij hen bleef ondanks dat ik mijn biologische vader had gevonden was voor hen als dankbetuiging meer dan genoeg. Ze hadden geen problemen met een studiefonds voor de andere twee kinderen al stribbelden ze in het begin wel een beetje tegen. De oplossing die in Italië was bedacht voor het probleem met Marcel legde ik ook aan hen voor en het leek hun ook op dit moment de beste oplossing. Maar hoe ik dit voorstel bij hem kreeg wist ik nog niet. We ontliepen elkaar nog steeds wanneer we elkaar ergens zagen. Ik zou eens met Steven en Heleen moeten overleggen hoe we dit op moesten lossen. Dit hield wel in dat ik ook de aard van het probleem aan hun moest vertellen, maar dat was niet anders. De volgende morgen belde ik Steven op en maakte een afspraak met hen. Ik had geluk dat ze dit weekend alle twee in Groningen waren. We spraken af op één van de vele terrassen op de Grote Markt. Ik was de eerste en ging vast op zoek naar een plekje, een beetje uit de buurt van de andere terrasbezoekers. Het duurde niet lang of ik zag Steven en Heleen de Grote Markt over komen wandelen. Ik ging staan en zwaaide even toen ze mijn kant op keken. Heleen zwaaide terug en even later zaten we met zijn drieën op het terras. We bestelden wat te drinken en ik viel direct met de deur in huis. ‘Ik moet jullie om een gunst vragen’. Ze keken mij aan en Steven zei ‘nou vertel maar wat je van ons wilt.’ ‘Ik wil vragen of jullie een feestje kunnen organiseren volgende week, een feestje met maar twee mensen die uitgenodigd worden’. ‘Ik wordt een beetje nieuwsgierig’ zegt Heleen ‘maar ik heb het idee dat het iets te maken heeft met Marcel, of heb ik het mis’. ‘Nee , je hebt het niet mis. Ik heb misschien de oplossing gevonden voor het probleem tussen Marcel en mij wat de oorzaak is van de breuk in onze relatie’. ‘Nou, daar wil ik wel aan meewerken hoor’ zegt Heleen ‘Jij toch ook wel Steven?’. Steven knikte maar vroeg toen ‘Ik vind alles best maar dan wil ik wel weten waar ik aan mee werk, wat nu daadwerkelijk tussen jullie is voor gevallen. Marcel wil er helemaal niets over loslaten maar ik kan wel merken dat hij het er erg moeilijk mee heeft. Je ziet gewoon aan hem dat hij nog steeds van je houdt.’ ‘Ik hou ook nog steeds heel veel van hem. Daarom wil ik ook dat het goed komt. Dat Marcel nog nooit iets heeft verteld komt omdat ik hem dat gevraagd heb niet wetende dat onze relatie kapot zou gaan.’ ‘Hebben jullie afgesproken om niets te zeggen voordat je wist dat de relatie stuk zou lopen? dat vind ik wel een beetje bizar’ zegt Heleen. ‘Ik vind wel dat je ons een verklaring schuldig bent.’ ‘Daar hebben jullie ook alle recht op. Jullie zijn nog steeds mijn beste vrienden en ook die van Marcel en ik had jullie al veel eerder in vertrouwen moeten nemen. Ik hoop niet jullie boos zullen zijn. Zoals jullie weten zijn Marcel en ik een tijdje geleden naar Den Haag geweest. Ik had namelijk een brief van een notaris gekregen over de erfenis van mijn moeder. Het bleek dat zij een testament heeft opgemaakt toen ze zwanger van mij was voor het geval dat zij kwam te overlijden voordat ik en eventuele toekomstige broertjes of zusjes volwassen zouden zijn. Zij had verder geen familie en was bang dat in het geval van haar voortijdig overlijden de erfenis in handen zou vallen van eventuele pleegouders of kindertehuizen. Daarom heeft zij de erfenis in beheer gegeven van het notariskantoor totdat ik 21 zou worden. Toen Marcel en ik daar zaten kreeg ik

te horen dat ik een behoorlijk geldbedrag zou krijgen. Op de terugweg heb ik Marcel gevraagd het met niemand hier over te hebben omdat ik bang was dat mensen mij leuk zouden gaan vinden vanwege mijn bankrekening en niet omdat ze mij leuk vinden. Hij stemde daar mee in want dat kon hij wel begrijpen. Vervolgens heb ik gezegd dat ik echt geen zin had om mensen om heen te hebben die alleen van mij wilden profiteren omdat ze zelf geen rooie cent hebben. Marcel heeft dit heel persoonlijk opgevat, hij wilde de relatie verbreken omdat hij op dit moment geen geld had en hij niet altijd wilde dat ik alles voor hem zou betalen en ik had duidelijk gezegd dat ik daar geen zin in had. Ik kon hem niet op andere gedachten brengen, dat dit niet voor hem gold omdat ik wist dat hij van mij hield en niet van mijn geld. We kregen daar ruzie over en ik werd steeds bozer en ik heb op een gegeven ogenblik in het heetst van de strijd gezegd dat het misschien beter was om allebei iemand uit onze eigen millieu te gaan zoeken. Daar heb ik hem dusdanig mee gekwetst dat hij het direct heeft uitgemaakt. Sindsdien hebben we geen contact meer gehad.’ ‘Jezus Carlo, aan de ene kant snap ik Marcel wel dat hij zo denkt en aan de andere kant helemaal niet. Jullie hebben al zoveel jaar verkering. Maar je hebt gelijk, ik ben wel boos dat je het nooit eerder hebt verteld. Wij zijn toch je vrienden. Ik dacht dat je altijd met problemen bij ons kon komen, maar blijkbaar dus niet.’ ‘Je hebt gelijk Heleen, maar ik durfde het niet te vertellen. Ik kon toch niet zomaar binnen komen en zeggen “Hallo, ik ben vanaf vandaag miljonair”, of wel’. ‘Pardon’ zei Steven ‘Zei je miljonair. hoe groot was die erfenis wel niet.’ ‘Bijna vijfeneenhalf miljoen euro’. antwoordde ik. ‘Man, dat is helemaal te gek joh. nooit geen geldzorgen meer.’ zei Steven.
‘Ja geen geldzorgen meer maar ook geen vriend meer’ zei ik. Het was even stil toen Heleen vroeg wat ze moesten doen om ons weer bij elkaar te krijgen. ‘Ik heb van mijn vader in Italië een plan gekregen waar Marcel geen nee tegen kan zeggen. IK stel een contract op waarin staat dat alle grote uitgaven in eerste instantie door mij betaald worden. Marcel zal zijn deel van deze bedragen in termijnen terug mogen betalen zodra hij een vast inkomen heeft na zijn studie. Dit geeft hem het gevoel dat hij niet op mijn zak teert’. ‘Lijkt mij een prima idee. Hij moet wel gek zijn om dit af te slaan. Hij vraagt altijd naar jou en vooral of je al een nieuwe vriend hebt. Hij houdt nog steeds van jou Carlo’ zei Steven. ‘Ik nodig hem wel uit voor volgende week zaterdag voor een klein feestje. Ik stuur mijn ouders wel naar iemand anders. Ze willen vast wel meewerken aan dit plan om jullie weer samen te krijgen’. zei Heleen. ‘Ik vind alles best maar ik wil niet dat ze weten dat ik zoveel geld heb gekregen. Dat komt vanzelf wel een keer. Afgesproken?. ‘Afgesproken’ zeiden ze samen.
De week daarna kroop voorbij en ik was blij toen ik hoorde dat Marcel zaterdag zou komen. De ouders van Heleen zouden bij de ouders van Steven op bezoek gaan. Ik was behoorlijk zenuwachtig want ik wist dat dit mijn laatste kans was. Wanneer ik dit verknalde kon ik het wel vergeten. Toch had ik het gevoel dat het weer goed zou komen. Ik had zoveel vertrouwen in het plan dat ik een cadeautje had gekocht voor Marcel om te laten zien hoeveel ik van hem hield. Ik was ‘s middags naar................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........