Terug in Nederland ging alles weer net zo als voor de vakantie, voor je het weet zit je weer in je wekelijkse routine. Naar school, huiswerk maken, atletiektraining, vakken vullen bij de supermarkt en in het weekend de sportwedstrijden en op stap met de vriendengroep. Alles ging gewoon zijn gangetje. Ik dacht nog wel vaak met plezier terug aan Michael en de week samen in Oostenrijk. Ik heb gedaan wat hij me bij het afscheid had aangeraden; ga niet te veel piekeren over het feit of je nu homo, hetero of bi bent maar laat alles gewoon op zijn beloop. Het werkt wel moet ik toegeven. Het is een stuk rustiger in mijn hoofd. Over het advies van Michael om er met iemand die ik kan vertrouwen over te praten twijfel ik nog, ik wil er dolgraag met Marcel over praten maar ik ben heel bang dat hij dan niets meer van mij weten wil. Dat heb ik er op dit moment nog niet

voor over. Wel moet ik steeds vaker nadenken over mijn biologische moeder. Ik blijf met een aantal vragen zitten; Hoe zou ze er uit hebben gezien, wat was haar naam, heb ik nog meer familie. En dan natuurlijk de vraag wie is mijn biologische vader. Ik heb mijn adoptie ouders gevraagd of zij misschien meer wisten maar ze vertelden mij dat ze alles verteld hebben wat ze weten. Toch twijfel ik daar een beetje aan. Vooral wanneer je kijkt naar programma’s zoals Spoorloos. Je ziet dan altijd dat er meestal gegevens van de biologische ouders in de adoptiepapieren staan. Ik kan het gevoel niet bij me wegzetten dat ze iets achterhouden en ben t.z.t. van plan om het uit te gaan zoeken.

Het zaterdagmiddag en ben na de atletiekwedstrijd met Marcel mee naar huis gegaan. We zitten allebei op atletiek, Marcel is een echte sprinter en doet voornamelijk de 100 en 200 meter. Hij is best goed en wint regelmatig een wedstrijd. Ik ben echter een beetje een probleemgeval. In de meeste onderdelen ben ik wel goed maar niet goed genoeg om wedstrijden te winnen. Ik ben met de hardloopnummers net niet snel genoeg, voor hoog- verspringen ben ik te klein en met de werpnummers gooi ik niet ver genoeg. Dit jaar hebben ze binnen de club overleg over mij gehad. Ze zagen dat ik een beetje gefrustreerd raakte over het feit dat ik nooit in de prijzen val en daardoor steeds et meer tegenzin op de trainingen kwam. Ze kwamen na de zomervakantie met het idee om mij te laten trainen voor de tienkamp, en met succes. Ik heb nog geen wedstrijd gewonnen maar het gaat steeds beter en heb weer zin om te trainen. Het is zwaar want er komt veel krachttraining bij te kijken maar mijn toch al atletische lichaam wordt steeds krachtiger en gespierder.

Marcel en ik zijn al vanaf de basisschool hele dikke vrienden, we doen bijna alles samen en steunen elkaar door dik en dun. We zijn echte maatjes.

We zaten op de kamer van Marcel en doen een computerspelletjes. Ik was er niet helemaal met mijn gedachten bij. Mijn gedachten gaan iedere keer weer over mijn adoptie en Michael. Plotseling doet Marcel de computer uit, ik kijk hem vragend aan met een blik van “Wat doe je nou”. Dan zegt Marcel “Nou kom maar op, wat zit je de laatste tijd dwars”. Ik antwoord “Hoezo, wat moet mij dwars zitten”. “Kom op Carlo, ik ken je wel langer dan vandaag. Je bent sinds de vakantie stiller en meer teruggetrokken dan normaal. Je hebt niet eens een vriendin op dit moment. Normaal ben je veel uitgelatener. Er moet dus wel wat aan de hand zijn” zegt Marcel. Ik ga op de grond zitten met mijn rug tegen zijn bed. Marcel komt naast me zitten, slaat vriendschappelijk een arm mijn schouders en zegt “Kom op joh, misschien lucht het op wanneer je er over praat”. Ik denk even na, over wat er gebeurd is in Oostenrijk en mijn tegenstrijdige gevoelens vertel ik nog maar niets. Dan besluit ik om het hele verhaal te vertellen over mijn adoptie en mijn wantrouwen tegenover mijn adoptieouders. Marcel luistert totdat ik het hele verhaal heb verteld. Dan zegt hij “Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Eigenlijk vallen er nu een aantal puzzelstukjes op zijn plek. Ik heb me altijd al afgevraagd of je niet van de melkboer was. Je lijkt niet op je ouders of grootouders, niet wat uiterlijk betreft en eigenlijk ook niet wat karakter betreft”. Hij slaat nogmaals een arm om heen en trekt me tegen hem aan en zegt “Je kunt altijd bij mij komen wanneer je er over wilt praten, dat weet je toch. En wat je vertelt blijft altijd tussen ons”. Ik sla mijn beide armen om hem heen en leg mijn hoofd tegen zijn borst en wrijf met mijn handen over zijn rug. Ik schrik van mijzelf dat ik dit doe en laat hem los. Dan rolt er een traan over mijn wang en ik begin te huilen. Marcel probeert me een beetje te troosten. Hij me laat even helemaal uithuilen. Wanneer ik weer een beetje ben bijgekomen zeg ik tegen hem “Dat weet ik, daarom vertel ik het ook nu. Het is alleen zo’n drempel om met iemand anders over je gevoelens te praten. Ik ben heel blij dat ik dat wel met jou kan”. “Spreekt toch vanzelf. En wanneer je toch besluit om naar je vader te gaan zoeken dan moet je weten dat ik je daar altijd bij zal helpen voor zover dat in mijn macht ligt” antwoord Marcel. Even twijfel ik nog of ik het wel of niet zal vertellen over mijn gevoelens voor jongens en voor meisjes maar besluit om daar nog even mee te wachten. “Dank je wel voor het luisteren Marcel”. Aan het eind van de middag fiets ik weer naar huis. Ik moet nog steeds danken aan het feit dat ik me bijna bij Marcel liet gaan. Dat ik zo maar mijn hoofd op zijn borst legde en zijn rug streelde. Ik schrok me rot maar ik was opgelucht dat hij er niets van gemerkt heeft. Maar het voelde wel goed met Marcel. Anders dan met Michael, het was net of het zo hoorde. Hij is eigenlijk ook wel heel lief, knap en heeft een goddelijk lichaam. De gedachten tollen weer door mijn hoofd. Zou ik verliefd zijn op Marcel? Dat kan toch eigenlijk niet, we kennen elkaar al zo lang en hij is geen homo, dat had ik wel geweten. Aan de ander kant, hij heeft nog nooit een vriendin gehad. Ik moet zorgen dat ik mijn gedachten weer op een rij krijg. Met hem erover praten durf ik nog niet, dat stel ik nog maar even uit. ‘s Avonds in bed moest ik wel aan hem denken en kreeg direct een stijve die ik lekker verwende. In gedachten deed ik alsof ik die van Marcel lag te verwennen en kwam heerlijk klaar. Ik maakte mijn buik schoon en bleef in gedachten verzonken. Ik wist het nu eigenlijk wel zeker dat ik homo was. Ik heb de sex met Michael heerlijk gevonden en ben waarschijnlijk verliefd op Marcel. Daar bij komt nog dat ik al meer dan zes maanden geen vriendin heb gehad en dat ik dit ook helemaal niet mis. Nu ik het zeker weet en het zelf geaccepteerd heb komen mijn gedachten tot rust en val in slaap, dromend over Marcel.

Het schooljaar kabbelt rustig voort, de cijfers zijn redelijk; in ieder geval geen onvoldoendes. Het weer werd weer beter en we hadden besloten om met de vriendengroep zondag te gaan zwemmen. De vriendengroep bestond uit Steven en zijn vriendin Heleen, Siebe en zijn vriendin Tea, Roel en zijn vriendin Rosanne en Marcel. We konden het goed met elkaar vinden en zaterdags kwamen we bij elkaar thuis of gingen naar de bioscoop. Dit jaar mochten we ook voor het eerst naar de kroeg omdat we allemaal 16 waren geworden. We deden niet zo vaak omdat onze ouders dat nog niet goedkeurden. We hadden afgesproken bij het huis van Roel en toen we allemaal gearriveerd waren, reden we op de fiets naar het de Hoornse plas bij Groningen. Eerst alle liefdeskoppels en daarna Marcel en ik, in mijn gedachten ook een liefdeskoppel. Ik voelde helemaal op mijn gemak met dat idee.

Bij de Hoornse Plas aangekomen zochten we een plekje op het zand. Het water was nog wel te koud om te zwemmen maar we konden wel lekker in de zon liggen. De jongens besloten om te gaan voetballen. Ik had geen zin en bleef lekker liggen. Tea en Heleen gingen even een eindje lopen. Rosanne bleef bij mij zitten. Plotseling vroeg ze mij “Je bent de laatste tijd zo stil Carlo, we maken ons in de groep een beetje zorgen om je. Zit je wat dwars? Je weet dat je altijd alles met ons kunt bespreken”. Ik zeg niets en kijk naar beneden. “Er zit je dus toch wat dwars” zegt ze, “Je weet toch dat je mij alles in vertrouwen kunt vertellen”. Rosanne en ik kennen elkaar heel goed en ik weet dat ze alles voor zich zal houden wat je verteld. Ik denk “zal ik het advies van Michael in praktijk brengen of niet”. Ik twijfel nog even maar vertel haar dan hele verhaal van Michael en dat ik er achter gekomen ben dat ik homo ben”. Ze kan het niet geloven “Jij homo, maar je hebt altijd de wereld aan vriendinnen. Hoe zit dat dan” vraagt ze. Ik antwoord dat ik het waarschijnlijk altijd al wel geweten heb maar dat het onbewust een soort rookgordijn is geweest tegenover anderen en tegenover mijzelf. Bij alle vriendinnen was het altijd heel gezellig maar wanneer we zoenden vond ik het gewoon, niets bijzonders, er miste gewoon wat. Rosanne kijkt me aan en vraagt”Ben je nu verliefd op die Michael”. “Nee ik ben niet verliefd op Michael maar wel op iemand anders”. Rosanne kijkt me even aan vraagt “ken ik hem?” Ik antwoord “Ja, je kent hem heel goed. Wat ik je nu ga vertellen en allemaal verteld heb mag nu nog niemand weten, begrepen”. Rosanne knikt en dan zeg ik zachtjes “Ik ben verliefd op Marcel”. Rosanne haar mond valt open “Op Marcel, weet

hij dit wel. Ik wist niet hij ook homo was”. “Dat is hij waarschijnlijk ook niet. Maar hij mag hier niets van weten. Ik ben liever zijn vriend die in stilte verliefd is dan hij het weet en niets meer van mij wil weten”. “Ik zal niets zeggen hoor”zegt Rosanne en geeft me een zoen op mijn voorhoofd. “Weet je wel dat je een scheetje bent” zegt ze plagend, “Wanneer je er over wilt praten dan moet je langs komen hoor, afgesproken?”. “Afgesproken”zeg ik en zoen haar op de wang. Dan komen Tea en Heleen er aan en we doen net of er niets gebeurt is. Het wordt verder een gezellige middag die afgesloten wordt met een terrasje pikken op de Grote Markt. Twee weken later komt Marcel met de mededeling dat hij verkering heeft met Marga, een meisje bij hem uit de straat. Ik wist wel dat zij al maanden een oogje op hem had maar ze heeft dan eindelijk de stap gezet en Marcel gevraagd wat hij van haar vond. Volgens Marcel sloeg de vonk toen over. Ik deed net alsof ik het heel gaaf voor Marcel vond maar merkte dat ik het niet leuk vond, ik was jaloers op Marga. Maar ik wist dat het toch nooit wat worden zou tussen hem en mij en ik wilde de vriendschap niet op het spel zetten dus hield het allemaal voor mij zelf. Toch dacht ik iedere nacht aan hem wanneer ik mezelf aftrok in bed of onder de douche. Rosanne en ik zagen elkaar steeds vaker. We konden goed met elkaar opschieten, vooral nadat ik haar in vertrouwen had genomen. Ik voelde mij opgelucht wanneer ik weer met haar had gepraat. Ik merkte wel dat Roel soms een beetje kwaad mijn kant op keek en kortaf tegen mij was. Ik wist niet wat er aan de hand was maar liet het maar even gaan. Ik had ‘s middags weer met Rosanne afgesproken bij haar thuis. Ik zou haar even helpen met wiskunde en ondertussen konden we rustig met elkaar praten. We zaten boven op haar kamer toen Roel kwaad binnenstormde en tegen mij te keer ging. “Hoe haal je het in je hoofd om mijn vriendin onder mijn ogen in te pikken”. Hij was enorm kwaad. Ze zeggen wel eens als blikken konden doden. Rosanne probeerde hem te kalmeren en zei “Roel er is niets aan de hand, je weet toch dat ik alleen van jou hou”. Hij zei “Je liegt, je wordt overal samen met hem gezien. Wanneer je dan toch vreemd wil gaan of een ander wilt................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........