In de weken na de ontmoeting met Patricia in Den Haag gebeurde er niet veel bijzonders. De laatste proefwerkweek was goed verlopen en ik wist nu al dat ik naar de eindexamenklas VWO zou gaan. Voor Marcel was het nog even afwachten. De laatste serie proefwerken had hij niet zo goed gemaakt wat hoofdzakelijk het gevolg was van de problemen thuis. Hij kon zich op het moment slecht concentreren en het leren vlotte ook niet goed. Hij kon zich er niet toe zetten om alles even te vergeten en er even vol voor te gaan. Het gevolg was nu dat hij een bespreekgeval was geworden en we hoopten dat de mentor en de leraren rekening hielden met de situatie thuis. Marcel had een gesprek gehad met zijn mentor en decaan en had uitgelegd hoe de situatie op dit moment was en ook wat de oorzaak hier van was. Beiden hadden toegezegd dat zij Marcel zo veel mogelijk wilden helpen en wanneer hij erover wilde praten of bij problemen kon hij altijd bij een van de twee terecht. We hadden samen besloten om na de zomervakantie helemaal uit de kast te komen, zowel op school als op de atletiekvereniging. Er werden nu al vaak vragen gesteld waarom Marcel bij zijn broer woonde en niet meer thuis. Tot nu toe had hij als verklaring kunnen geven dat hij een meningsverschil had met zijn ouders, maar het duurde nu al zolang dat je kon merken dat dit niet helemaal meer geloofd werd. We wilden het vertellen tijdens de eerste training na de zomervakantie om te zien hoe de reacties waren. Op school zouden we het niet rond gaan bazuinen, maar we zouden ook niet meer zo geheimzinnig en afstandelijk doen tegen elkaar maar gewoon net zo doen als twee anderen die verkering hadden. We zouden wel voorzichtig zijn om niet al te provocerend over te komen, maar eerst maar afwachten of Marcel mee ging naar het laatste jaar.
Het was de laatste lesweek voor de vakantie maar we hadden geen lessen meer. We moesten alleen nog de boeken inleveren en de rapporten ophalen. Vanmiddag moest ik om half drie de boeken inleveren en Marcel om drie uur. Het was nu tien uur en ik zat lekker met een kop koffie in de tuin toen de bel van de voordeur ging. Ik deed open en er stond iemand met een pakje voor mij, ik nam het aan en bedankte de man. Terug in de tuin maakte ik hem open en zag dat er een brief van Patricia bij in zat. Ze schreef dat ze thuis nog had gezocht naar foto’s van mijn moeder en vader die ik mocht hebben en tijdens het zoeken was ze ook nog een oude agenda tegengekomen waar nog gegevens instonden over mijn vader. Ze had het laatste adres in Nederland van hem gevonden en een telefoonnummer dat waarschijnlijk van zijn werk was. Ze schreef dat er toen een lichtje bij haar ging branden. Ze had na de dood van mijn moeder nog een aantal keren telefonisch contact met hem gehad en plotseling herinnerde zij zich waar ze dit had opgeschreven. Na lang zoeken tussen de rommel op zolder had ze de map gevonden met allerlei zaken die te maken hadden met de begrafenis van destijds. Daar zat ook het laatste telefoonnummer van mijn vader in met een naam, Carlo Bracci. Nu ze er vaker over nadacht kwamen er steeds meer kleine herinneringen boven. Één hiervan kon misschien wel eens heel belangrijk zijn in onze speurtocht, hij kwam oorspronkelijk uit de buurt van Spoleto, een klein stadje in Umbrië. Misschien dat we hier wat aan hadden. Ik wist niet wat mij overkwam, opeens had ik een achternaam en de vroeger woonplaats van mijn vader. Daarbij had ik een heel pakket foto’s gekregen van hem en mijn moeder. Ik deed de deur op slot en sprong op de fiets om dit aan Marcel te laten zien. In de verte onweerde het al dus ik moest even flink doortrappen om droog over te komen. Halverwege begon het toch te regenen en ik begon nog wat sneller te fietsen, met mijn gezicht iets naar beneden gericht om niet al te veel regen in mijn gezicht te krijgen. Dat had ik beter niet kunnen doen want hierdoor zag ik de wegversmalling iets te laat waardoor ik met mijn trapper achter een paaltje haakte. Door de snelheid die ik had werd ik als het ware gelanceerd, wat er precies gebeurde weet ik niet meer maar ik hoorde plotseling een stem die zei ‘Carlo, gaat het’. Ik voelde dat de fiets van mijn rug werd gehaald en ik wilde gaan staan. ‘Je moet blijven liggen Carlo, misschien is er wel iets gebroken. Je hebt een enorme smak gemaakt. De ambulance is onderweg”. Gelukkig duurde dat niet lang en ik werd onderzocht door de ambulancebroeders die mij mee wilden nemen naar het ziekenhuis. Toen zag ik dat degene die de hele tijd bij was geweest en tegen mij had gepraat Steven was. Hij stond te praten met de ambulancebroeders en ik hoorde hem zeggen dat hij even de fiets bij hun in de tuin zou zetten en dan met mij mee zou gaan naar het ziekenhuis. Even later stapte hij bij mij achterin ‘Hé Steven, zou je Marcel en mijn ouders straks willen waarschuwen, hun mobiele nummers heb ik wel in mijn telefoon wanneer die nog heel is’. Steven knikte en ik kon zien dat hij niet helemaal wist wat hij moest doen aangezien we al maanden niet meer met elkaar praatten sinds de aanvaring die wij hadden gehad.
Na nader onderzoek in het ziekenhuis bleek dat ik een hersenschudding had en een gebroken neus. Deze stond ondanks de breuk mooi recht en er werd dan ook niets aan gedaan. Wel moest ik een nacht ter observatie blijven. De deur van de kamer ging open en Steven kwam binnen ‘Ik heb iedereen voor je gebeld en gezegd dat het niets ernstigs is. Ze komen zo snel mogelijk bij je’. ‘Dank je wel voor wat je hebt gedaan Steven. Ik wil je mijn excuus aanbieden voor de stoot op je neus laatst, dat had ik nooit mogen doen en eigenlijk ook niet willen doen. Zoiets maakt het alleen maar erger en het lost nooit iets op’. ‘Jij hoeft je nergens voor te verontschuldigen Carlo, Ik had hem helemaal verdiend na alles wat ik tegen jou heb gezegd. Ik moet je wel zeggen dat ik nog steeds niet snap dat twee mannen van elkaar kunnen houden maar dat is iets tussen jullie waar ik niets me te maken heb en wat ik gewoon te accepteren heb. Ik was wel boos omdat anderen het wel wisten en ik niet terwijl ik dacht dat wij vrienden waren die elkaar alles konden vertellen. Dat samen met teveel alcohol ging niet goed. Naderhand had ik er enorme spijt van en wist dat ik het goed moest maken maar aan de ene kant moet ik toegeven durfde ik dat niet omdat ik mij schaamde voor mijn gedrag. Aan de andere kant weet je dat ik ook een enorme stijfkop ben en vond dat jij de eerste stap moest nemen omdat jij mij die mep had verkocht. Voor je het weet gaat er dan zo’n lange tijd overheen dat je eigenlijk niet goed meer weet hoe je het weer goed krijgt tussen ons tweeën en laat je het maar zo. Ik ben in ieder geval blij dat we er nu over kunnen praten’. ‘Wat mij betreft zetten we er een streep door en gaan we gewoon verder alsof er nooit iets is gebeurt. Je hebt wel gemerkt dat ik ook een stijfkop kan zijn, ik vond dat jij na al die opmerkingen het maar goed moest maken. Maar dat is verleden tijd. Ik ben blij dat het voorbij is want ik heb je wel gemist hoor’. ‘Ik heb Marcel en jou ook gemist’ zei Steven en pakte me even voorzichtig vast. Op dat moment kwam Marcel binnen en keek ons even aan ‘Wat is dit, overspel met een hetero?’ vroeg hij. Steven wilde direct uitleggen dat er niets aan de hand was maar Marcel onderbrak hem meteen. ‘Ik maakte maar een grapje hoor. Toevallig hoorde ik het laatste deel van jullie gesprek en ik ben blij dat we weer normaal met elkaar om kunnen gaan. Nu mijn vader nog.’ ‘Is het meningsverschil met je ouders dan zo groot dat je nog steeds bij je broer woont?’vroeg Steven. ‘Ja, en ik weet niet of het ooit weer goed komt. Mijn vader kan het mij niet vergeven dat ik homo ben en schaamt zich voor mij. Hij vind zijn aanzien in de familie en de buurt belangrijker dan een goede relatie met zijn zoon. Ik heb het een aantal malen geprobeerd om tot een gesprek te komen maar hij heeft de deur dicht gegooid. Het ligt nu helemaal bij hem of hij ooit weer contact wil’. ‘Wat lullig voor je Marcel, ik hoop dat je niet te lang hoeft te wachten’ zei Steven. Op dat moment kwamen mijn ouders binnen en even later kwam ook Lars nog even voorbij. Toen het mij allemaal toch een beetje teveel werd greep een verpleegster in met de mededeling dat ik rust nodig had en dat ze me morgen wel weer konden bezoeken. Iedereen verliet de zaal behalve Marcel die mij nog even vlug een zoen gaf en in mijn oor fluisterde dat hij mij morgen eens heerlijk zou verwennen wanneer ik thuis kwam. Ik gaf hem een lange tongzoen als antwoord totdat we een kuchje hoorden. De verpleegster stond lachend achter Marcel en zei ‘Je mag dan nog zo verliefd op hem zijn jongeman maar voor jou gelden dezelfde regels als voor de rest van het bezoek. Dus wegwezen nu’. Marcel lachte even en zei heel serieus ‘Ja mevrouw’ en knipoogde nog even naar mij terwijl hij wegliep. ‘Leuke jongen, ken je hem al lang’ vroeg ze. ‘Al vanaf de kleuterschool maar we hebben sinds een jaar verkering’. ‘Zo te zien houden jullie heel veel van elkaar, koester dat goed mijn jongen’ en gaf me een aai over mijn hoofd voordat ze de zaal uitliep.
Er hadden zich geen complicaties voorgedaan en ik mocht de volgende dag naar huis maar moest het wel rustig aandoen. Ik lag thuis net even op bed toen Marcel de slaapkamer binnenkwam. ‘Zo kwam je mij nu even lekker verwennen?’ vroeg ik. ‘Jasses, jij denkt ook alleen maar aan sex. Denk je dat ik alleen daarvoor bij je kom?’. Ik knikte bevestigend en hij zei lachend ‘dan heb je het weer eens helemaal bij het rechte eind’ en kwam naast mij liggen. Hij gaf mij voorzichtig een zoen om mijn neus niet te raken en zei ‘Blijf maar lekker rustig liggen want jij mag je nog niet inspannen. Hij trok het dekbed van mij af en gleed met zijn handen over mijn borst. Ik reageerde direct op zijn aanraking en Marcel zag de bobbel in mijn boxer groeien. Hij wreef erover heen en ik kreunde zacht. Langzaam ging hij met zijn hand in de boxer en kneed even lekker mijn ballen voordat hij de boxer helemaal uitdeed en mijn paal in zijn mond nam. Hij kon zo lekker pijpen dat het niet lang duurde voordat ik in zijn mond klaarkwam. Marcel slikte alles gretig door en kwam daarna lekker naast mij liggen en streelde lief over mijn buik. Ik kuste hem voorzichtig op de mond en zei tegen hem ‘Ik hou van je Marcel, ik zou willen dat dit eeuwig kon duren’ ‘Aan mij zal het niet liggen Carlo, ik wil nooit meer zonder jou’. Hij legde zijn hoofd op mij borst en zo bleven we nog een poos liggen zonder iets te zeggen, gewoon genietend van het moment.
Een paar dagen later kwam het verlossende woord voor Marcel, hij kreeg het voordeel van de twijfel en mocht toch naar het eindexamenjaar VWO. Samen nog één jaar naar school en dan studeren. Ik wilde er niet over nadenken dat we dan misschien ver van elkaar moesten wonen. Hopelijk konden we alle twee in Groningen blijven, maar dat was van later zorg. Eerst maar eens op vakantie naar Italië met zijn tweeën. Nadat ik Marcel had verteld over de gegevens die ik van Patricia had gekregen was de speurhond weer in hem wakker geworden. Hij had nu helemaal uitgestippeld welke bezienswaardigheden we in Umbrië konden gaan bekijken en in de tussentijd ook op zoek konden gaan naar mijn vader. We zouden over twee weken met de trein naar Italië gaan, met rugzak en een klein tentje. We moesten nog een aantal zaken kopen zoals van die zelfopblaasbare slaapmatjes maar de meeste kampeerspullen konden we lenen van Lars. Hij en zijn vriendin gingen pas in augustus, buiten het hoogseizoen om op vakantie dus zij hadden de spullen niet nodig.
De reis verliep voorspoedig en we kwamen aan het eind van de middag aan op de camping aan het Trassimeno meer. Marcel had deze plek uitgezocht omdat het redelijk centraal lag om een aantal bezienswaardigheden te gaan bekijken zoals Assisi, Perugia, Arezzo, en Cortona. Ook konden we hier in telefoonboeken gaan kijken waar overal personen woonden met de achternaam Bracci zodat we in deze dorpjes navraag konden doen of hier mijn vader misschien woonde. Maar we besloten om de eerste week te gaan genieten van de cultuur in deze fantastische streek, van het meer en la dolce vita hier. ‘Zullen we eerst de tent maar opzetten, dan gaan we ons daarna wel douchen en wat eten in het restaurant’ stelde Marcel voor. ‘Lijkt mij een strak plan, ik heb het gevoel dat het vuil van wel tien dagen op lichaam zit vastgekleefd, zo vies voel ik me’ Het tentje was in een mum van tijd opgezet zodat we ons even heerlijk konden douchen. Na een heerlijke pizza te hebben genuttigd met een lekker wijntje in het restaurant op de camping besloten we om maar vroeg naar bed te gaan, we waren toch wel moe na de lange reis. We ondervonden direct het enige nadeel van de vakantie en dat was dat de tent die we meegenomen hadden wel heel erg klein was. We hadden net genoeg plek voor de rugzakken, slaapmatjes en kookspullen en wanneer we er zelf ook nog inlagen kon je de kont niet keren. ‘Het is wel heel erg krap, ik heb het gevoel dat ik alleen met de benen rechtuit kan liggen. Zodra we terug zijn in Nederland kopen we een grotere’ zei Marcel. ‘Ik vind het wel romantisch hoor, zo dicht tegen elkaar aan’ grapte ik. Maar hoe romantisch het misschien was, we kwamen er al gauw achter dat sex hebben op zo’n kleine ruimte toch wel heel onpraktisch is. Na het geprobeerd te hebben zei Marcel plotseling ‘Kom we gaan naar het toiletgebouw en gaan samen onder de douche, het is nu relatief rustig in de toiletgebouwen en ik vind het ook wel spannend om het daar te doen’. ‘Dat meen je niet’ antwoordde ik ‘Wat als iemand ons nou ziet of hoort. Ik weet het niet hoor’. ‘Kom op joh, niet zijn schijtlijster zijn, dit is toch lekker spannend en ik vind het ook wel opwindend nu ik er zo over nadenk’. Ik moest wel toegeven dat Marcel gelijk had en stemde toe. We namen elk een handdoek mee en liepen alle twee al met een stijve in de broek naar de douche. Marcel keek of niemand ons zag en we glipten snel het douchehokje in toen de kust veilig was. We kleedden ons snel uit en deden de douche aan. We stonden tegen elkaar aan en zoenden elkaar, met onze stijve leuters tussen ons in. Ik bewoog mijn lichaam tegen die van Marcel wat een kreuntje ontlokte bij hem. ‘Sst, niet zo hard, zo meteen hoort iemand ons nog’ zei ik. Marcel nam de beweging over en ik voelde dat ik op deze manier te snel klaar zo komen. Ik liet hem los, zakte op mijn knieën en nam zijn stijve in de mond. Ik likte aan zijn eikel en ging via zijn paal tot aan de zak. Daar nam ik een voor een zijn ballen in de mond en liet dan weer uit mijn mond ploppen. Ik wist dat Marcel dat lekker vond. Ik pijpte hem een tijdje en voelde dat hij ging komen. Ik keek hem aan met zijn paal in mijn mond en speelde met mijn vingers met zijn tepels. Ik voelde zijn paal stijver worden en twee tellen later kwam hij met grote stralen klaar. Ik ging staan en klemde onze palen weer tussen ons in en bewoog mijn lichaam weer. Het duurde dan ook maar een paar tellen voordat ik klaar kwam en spoot mijn sperma tussen ons in dat direct werd weggespoeld door het water. ‘Lekker?’ vroeg ik. Marcel knikte en gaf mij een heerlijke zoen. Na een tijdje besloten we om maar te gaan slapen. Dit was toch wel een spannende oplossing voor ons probleempje, vooral wanneer er iemand in het hokje naast je gaat staan terwijl wij daar met van alles bezig zijn behalve met douchen.
Na de prachtige steden Arezzo, Assisi en Perugia te hebben bekeken en een paar dagen heerlijk van de zon te hebben genoten besloten we dat het tijd was om met de speurtocht te beginnen. Het eerst zouden we de dorpen hier in de buurt gaan bezoeken en kijken of hij hier in de buurt woonde of dat iemand hem misschien kende. We kwamen er al snel achter dat het een niet veel voorkomende naam was in

deze streek omdat we de naam weinig tegen kwamen in het telefoonboek. Aan de ene kant was dat een voordeel omdat we niet veel mensen hoefden te benaderen, aan de andere kant kon het een nadeel zijn omdat de kans misschien groot was dat hij helemaal niet in deze streek woonde.
Zoals we al een beetje hadden verwacht kende niemand hem hier in de buurt. We waren ook wel een behoorlijk eind van Spoleto verwijderd. Er zat niets anders op dan een camping daar in de buurt te gaan zoeken. We vroegen aan de receptie of zij wisten of er campings in die buurt aanwezig waren. Ze konden ons geen namen van campings vinden in die regio, ook niet na een zoektocht op internet. Toevallig kwam de beheerder van de camping net de receptie binnenwandelen en hoorde waar ons gesprek over ging. Hij kende iemand daar in de buurt die een kleine camping runde voor wat extra inkomen bij zijn boerderij. Hij wilde wel even voor ons informeren of er plek voor ons was. Na een tijdje kwam hij naar ons toe met de mededeling dat er voor een klein tentje wel een plekje te vinden was. We vroegen naar het adres en hoe we er moesten komen met het openbaar vervoer. De eigenaar zei dat we wel met zijn zoon mee konden rijden de volgende morgen. Hij moest naar Todi en wilde voor ons wel even een klein eindje omrijden.
Na een mooie rit door het heuvelachtige platteland van Umbrië kwamen we aan bij de boerderij en zetten ons tentje neer op de kleine boerencamping. Het was niet veel bijzonders maar er was een schoon toiletgebouw die ook nog eens ruim was zodat we het ook voor onze andere doeleinden konden gebruiken. Je kon ‘s morgens ontbijten op de boerderij en wanneer je wilde maakte de eigenaresse ‘s avonds ook nog een authentieke Italiaanse maaltijd voor je klaar. Nadat we ons hadden geïnstalleerd gingen we maar op weer op zoek naar personen met de naam Bracci. De eigenaar kende in het dorp wel twee mensen met die naam maar die hadden niet in Nederland gewoond. Hij herkende hem ook niet van de foto. We konden wel gebruik maken van zijn telefoonboek om in de omringende dorpen naar deze naam te zoeken. We vonden in totaal nog zeven mensen met deze achternaam waarvan er drie in Spoleto woonden en de overige vier in San Sabino en in Eggi, twee kleine dorpjes net ten noorden van de stad. Beide dorpjes waren gelukkig goed te bereiken met het openbaar vervoer. Na een heerlijk ontbijt de volgende morgen gingen we maar vroeg op pad naar Spoleto. Dit lieflijke kleine stadje was echt een bezichtiging waard. Het was een hele opgave om in de krioelende steegjes de juiste te vinden. We kenden al wel een paar zinnetjes en woordjes Italiaans maar dit was te weinig om ons verstaanbaar te maken en de meeste mensen hier kenden geen Engels of Duits. Na lang zoeken hadden we de adressen gevonden maar ook hier woonde niet de door ons gezocht persoon. We besloten om de volgende morgen maar verder te zoeken in de twee overgebleven dorpjes. In het eerste dorpje, Eggi, woonde een familie Bracci. Ze herkenden mijn vader wel van de foto maar het was geen familie van hen. Volgens hen woonde er wel familie van hem in het andere dorp waar wij heen wilden. We konden wel met signora Bracci mee rijden. Ze ging naar Spoleto en wilde ons wel afzetten in San Sabino. Daar aangekomen besloten we eerst maar eens te gaan genieten van een heerlijke cappuccino op een terrasje in de zon. ‘Ik hoop dat we dadelijk geluk hebben’ zei ik tegen Marcel. ‘Ik denk niet dat hij hier woont want anders had de mevrouw van zonet dat wel geweten. Maar misschien woont hier iemand die wel weet waar hij woont’. ‘Ik hoop het voor je, dan kunnen we wat gerichter gaan zoeken’ antwoordde Marcel. San Sabino was niet zo groot en we hadden het eerste adres snel gevonden. Ik belde aan en er deed een man de deur open. Hij was een jaar of veertig en vroeg vriendelijk of hij ons kon helpen. Hij kende gelukkig wat Engels en met veel handen en voeten konden we hem duidelijk maken wat we wilden. We lieten hem de foto zien en................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........