Langzaam liep ik in gedachten door het stukje bos naar het strand. Ik dacht bij mijzelf “Carlo, wat ben jij toch een grote lul. Hoe heb je dit nu kunnen laten gebeuren. Ik heb in één klap alles kapotgemaakt wat ik zo graag had willen behouden. Komt het ooit weer goed tussen Marcel en mij. Ik hoop het zo want ik moet niet denken dat ik niet bij hem kan zijn. Maar misschien is dat ook wel mijn eigen schuld, had ik maar eerlijk tegen hem moeten zijn”. Ik liep het bos uit en keek over het strand of ik Marcel zag. De maan scheen helder waardoor ik alles goed kon zien. Het strand was verlaten en ik zag hem helemaal nergens. Net toen ik mij omdraaide om weer het bos in te lopen zag ik hem tegen een duin aan zitten. Ik liep naar hem toe en vroeg of ik er bij mocht komen zitten. Marcel antwoordde niet en bleef voor zich uit kijken. Even dacht ik dat het leek of hij gehuild had maar dat moest wel gezichtsbedrog zijn zo in het maanlicht. We spraken allebei niet en bleven stil naast elkaar zitten. Ik dacht “ik moet het gesprek maar beginnen, ik ben ook de boosdoener dus moet ik ook proberen een oplossing te vinden”. Ik schraapte een beetje de keel en zei “Marcel, het spijt mij enorm dat ik dit nooit aan jou heb verteld”. Hij draaide zijn hoofd om en vroeg kwaad “Ben jij ooit van plan geweest om het te doen of dacht je wat niet weet wat niet deert”. “Ik was echt van plan om je het te vertellen maar ik durfde niet. Rosanne heeft ook al verschillende keren gezegd dat ik het je wel moest zeggen maar..”. “Wat zeg je daar ” schreeuwde Marcel en sprong overeind “Rosanne weet het wel maar je allerbeste vriend weet van niets. Ik dacht dat we elkaar alles konden vertellen, dat we elkaar altijd steunden maar ik weet nu waar mijn plaats is”. Ik begreep dat hij zo boos was en daar had hij alle recht toe maar toch vond ik het vreselijk dat hij zo tegen mij stond te schreeuwen. “En nu Rosanne het weet, weet Roel het zeker ook” schreeuwde hij. Ik wist even niet wat ik moest zeggen en keek hem aan met tranen in de ogen. “Zeg maar niets meer ik weet precies hoe het zit. Iedereen mag het weten alleen Marcel niet. Die houden we overal buiten”. Marcel wilde weglopen maar ik stond op en probeerde hem tegen te houden. “Hou je poten thuis vuile fl..” riep hij en liep weg. Hij had de zin niet afgemaakt maar ik wist nu precies hoe hij over mij dacht. Ik liet hem maar gaan en keek hem na, de tranen liepen over mijn wangen. Toen ik hem niet meer zag besloot ik om een stuk over het strand te gaan lopen, even proberen om mijn gedachten op een rij te krijgen. Dit lukte niet echt en na een tijdje besloot ik maar om terug te gaan. Ik bleef plotseling staan, waar moest ik eigenlijk heen. Naar de tent kon en wilde ik niet, ik ging met de rug tegen een boom zitten aan de rand van het bos. Ik dacht “Misschien is het beter om hier vannacht te blijven. De temperatuur is heerlijk en het zal vannacht wel niet veel kouder worden. Ik kan me zelf wel voor de kop slaan dat ik het zo ver heb laten komen. Waarom heb ik hem nooit in vertrouwen genomen. Het is eigenlijk zo’n lieve jongen, nooit boos, geïrriteerd of chagrijnig. Ik moet hem wel ontzettend gekwetst hebben om deze heftige reactie uit te lokken. Ik wou dat ik alles kon terug draaien.” Ik pakte mijn mobieltje om te kijken of deze aanstond voor het geval dat Marcel mij een sms’je zou sturen. Ik zag dat het half elf was maar nog geen berichtje van Marcel, zou waarschijnlijk ook wel nooit meer komen. Voor mijn gevoel was dit het eind van de vriendschap. Ik probeerde mij voor te stellen wanneer het andersom was geweest. Hoe zou ik gereageerd hebben? Eigenlijk wist ik dat niet, ik zou me ook enorm gepasseerd voelen en zou ook kwaad zijn maar wat mijn verdere reactie zou zijn wist ik niet.

Ik keek steeds even op mobieltje hoe laat het was. De tijd kroop voorbij, voor mijn gevoel moest de nacht al bijna voorbij zijn maar er het was nog maar twaalf uur. Ik had besloten om morgenvroeg naar de tent te gaan om te kijken of er nog een gesprek mogelijk was. Wanneer dit niet het geval was dan zou ik mijn spullen pakken en met de eerste trein naar Nederland gaan. Ik zat in gedachten verzonken toen ik een zachte stem hoorde vragen “Mag ik er even bij komen zitten” Ik schrok op en keek omhoog, daar stond Marcel met een bedrukt gezicht. “Heel graag” antwoordde ik. Marcel ging zitten en ik zij “Marcel, het spijt mij heel erg dat ik het nooit verteld heb maar zoals ik al zei ik durfde niet. Ik was bang dat dit het einde van onze vriendschap zou betekenen. Maar nu weet ik dat juist niets vertellen onze vriendschap kapot gemaakt heeft”. Marcel keek naar de grond. Na een tijdje zei hij “Carlo, het spijt mij ook dat ik zo heftig reageerde maar ik schrok me een ongeluk toen ik de tent in stapte. Ik had op het strand naar je moeten luisteren maar het feit dat Rosanne en Roel het wel wisten en ik niet sloeg in als een bom. Zij wel en ik niet dat stak en steekt nog steeds heel erg. Maar ik had je nooit een vuile flikker mogen noemen want zo denk ik helemaal niet over homo’s.” Ik kon even helemaal niets zeggen, ik had een brok in de keel en tranen welden op in mij ogen. Marcel zag dat en stootte mij even aan. Dat deed mij goed en ik wist dat we nu konden proberen om alles uit te praten. Ik zag aan het gezicht van Marcel dat hij hier ook voor open stond. Ik raapte alle moed bij elkaar en zei” Ik zal je alles vertellen Marcel en dan beslissen we wel hoe het verder moet. Ik heb zelf al besloten dat het misschien het beste is dat ik morgen terug ga naar Nederland”. Marcel antwoordde dat we dat morgen wel zagen. Ik begon te vertellen:”Ik wist al een tijd dat er iets met mij aan de hand was wat mij vaak in verwarring bracht. Ik had altijd wel veel vriendinnen maar ik was nooit verliefd op hen, ik vond hen wel leuk maar ik miste toch wat. Wat ik miste kon ik niet achterhalen. Wat mij zo verwarde was het feit dat ik altijd graag naar jongens keek tijdens en na het sporten, ik dacht zelf altijd dat het normaal was, een soort vergelijkend waren onderzoek maar ik zag de andere jongens nooit deden. Vorig jaar op vakantie gebeurde er iets wat mijn hele wereld op zijn kop zette”. Ik vertelde hem het hele verhaal van Michael en mij, natuurlijk niet met alle details maar wel globaal wat er gebeurd was. “Toen ik na de vakantie terug kwam in Nederland kon ik het zelf nog niet accepteren. Ik had zelf niet in de gaten dat dit aan mij te zien was totdat Rosanne mij er op aansprak. Ze zij dat ze zich zorgen om mij maakte. Ik heb haar toen alles verteld over mijn gevoelens voor jongens, wat ik zo na verloop van tijd geaccepteerd had, en dat ik er niet met niemand over kon praten. Zij antwoordde toen dat wanneer ik met mijn gevoelens in de knoop zat ik altijd met haar kon praten. Ze heeft van het begin af aan gezegd dat ik het ook aan jou moest vertellen maar dat durfde ik toen niet. De reden daarvoor vertel ik straks wel. Omdat Rosanne en ik elkaar regelmatig zagen werd Roel jaloers en stormde op een middag bij Rosanne en mij de kamer binnen en ging tegen mij te keer. Hij dacht ik zijn vriendin onder zijn neus inpikte, hij was zo kwaad dat er niet met hem te praten viel. Toen gooide ik, voordat ik er erg in had, eruit dat hij van mij niets te duchten had omdat ik homo was. Zodoende weet Roel het ook.” Ik keek even naar Marcel die strak voor zich uit keek. Na een tijdje vroeg hij “wat was nu de reden dat jij het niet met mij kon bespreken, daar ben ik heel benieuwd na. Want ik ben nog steeds kwaad hierover, ik ben blij dat je iemand hebt gevonden die je in vertrouwen kon nemen maar ik vind het jammer dat je mij niet vertrouwde. Dat doet zeer Carlo, ik dacht wij meer waren dan alleen maar vrienden maar blijkbaar denk jij er niet zo over. Ik zuchtte een keer en dacht nu moet hij de echte reden maar weten, dan zien we wel wat er gebeurt. “Weet je nog die dag dat ik mijn hart even kwam uitstorten toen ik te horen had gekregen dat ik geadopteerd was. Je hebt toen naar mij geluisterd en getroost. Je sloeg een arm om me heen en ik pakten je toen stevig vast met mijn hoofd tegen je borst en ik streelde je rug. Dat voelde zo goed Marcel, het was net of het zo hoorde en plotseling viel bij mij alles op zijn plaats. Ik voel me altijd vrolijk en op mijn gemak wanneer je bij me bent, ik mis je wanneer je weg bent. Ik smelt altijd wanneer je lacht en zo kan ik nog wel een tijdje door gaan. Ik besefte op dat moment dat ik ontzettend veel van je hield. Ik durfde het je niet te vertellen hoe ik mij voelde omdat ik niet wist hoe jij hier tegen over zou staan, en helemaal niet meer toen je verkering met Marga kreeg. Toen je me dat vertelde heb ik geprobeerd om blij voor je te zijn,

maar je moest eens weten hoe jaloers ik was en eigenlijk nog ben. Ik heb toen besloten dat ik het nog niet ging vertellen. Ik was liever in stilte op je verliefd en op die manier je vriend blijven dan dat ik het zou vertellen en jij niets meer met me te maken wilde hebben. Ik heb je zo vaak willen vertellen maar ik durfde het nooit. Het spijt me Marcel, ik heb je nooit willen kwetsen en ik deed het meer om me zelf tegen een afwijzing te beschermen. Ik hoop dat je dat kunt begrijpen”. Zo dat was eruit en het was een hele opluchting. Ik keek even of er een reactie kwam van Marcel maar ik kon niets aan hem zien of merken. Ik ging weer tegen het boompje aan zitten en deed even de ogen dicht. Na een tijdje zo te hebben gezeten zegt Marcel plotseling “Ik begrijp heel goed hoe jij je gevoelt moet hebben, meer den je denkt”. Ik deed mijn ogen open en keek hem vragend aan. Hij vervolgde zijn zin met “Ik zit zelf ook al een hele tijd met dubbele gevoelens. Ik val zowel op meisjes als op jongens. Ik heb daar een hele tijd mee gelopen omdat ik er niet met anderen over durfde te praten. Toen ik het voor mijzelf duidelijk werd dat ik op alle twee verliefd kon worden. Ik moet je bekennen dat ik ook al een hele tijd meer dan alleen vriendschap voor je voel Carlo. Ook ik durfde niet voor mijn gevoelens uit te komen. Ik ben dus min of meer net zo schuldig als jij aan deze situatie”. Ik zat met open mond te luisteren en vroeg “En hoe zit dat dan met Marga”?. “Weet ik eigenlijk niet”antwoordde hij “Ik vind dat heel moeilijk, het is een hele leuke lieve meid. Maar ik denk niet dat ik echt verliefd ben. Toen ik je vanavond met die jongen zag staan schrok ik enorm en was kwaad maar wat me meer verbaasde, ik voelde me heel verdrietig. Op het strand dacht ik, Marcel je bent jaloers op die jongen. Eigenlijk had jij daar willen staan, had je maar eerlijk naar hem moeten zijn en niet verzwijgen dat je hem meer dan leuk vind. Dus dat ik zo tegen je uit viel was een samenloop van omstandigheden; de schrik, het feit dat jij en ik het nooit eerder tegen elkaar gezegd hebben. Hadden we dat wel gedaan dan hadden wij daar misschien gestaan. Wanneer ik terug ben vertel ik................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........