De volgende morgen werden we veel te vroeg gewekt door de wekker. We lagen nog heerlijk tegen elkaar aan te slapen toen hij af ging. Marcel drukte hem uit, draaide zich om en sloeg en arm om mijn middel. We bleven nog even van elkaar genietend liggen tot de wekker opnieuw afging. Ik liep naar de douche en zette de kraan open. Ik stond net lekker onder de straal warm water toen ik achter mij wat hoorde. Ik draaide me om en zag dat Marcel bij mij in de douche stond. Hij glimlachte even en ik trok hem bij onder de douche waar hij mij vastpakte en heerlijk zoende. Na een heerlijke vrijpartij onder de douche besloten we om toch maar te gaan ontbijten. We kleedden ons aan en liepen naar de ontbijtzaal. Het ontbijt stelde niet al te veel voor en we besloten om onze zoektocht maar te hervatten en onderweg maar ergens wat te gaan eten. We haalden onze spullen op, checkten uit en verlieten het hotel. We liepen richting het centrum en niet veel later zaten we heerlijk op een terras in het zonnetje te genieten van een verse bak koffie met een broodje. Het smaakte ons prima en net toen Marcel een tweede kop koffie voor ons bestelde ging mijn telefoon. Ik keek wie er belde en zag dat het Hans was. ‘Hoi Hans, vertel het eens’ zei ik toen ik de telefoon beantwoordde.

‘Zijn jullie vandaag thuis.Ik wil even langskomen als het uitkomt want ik moet jullie iets belangrijks laten zien’ vroeg hij. ‘Nou dat zal niet gaan joh, Marcel en ik zitten nu op een terrasje in Den Haag’. ‘Wat moeten jullie nu in Den Haag zo vroeg s’morgens?’ vroeg Hans. ‘We zijn hier gisteren al aan gekomen en hebben hier overnacht. We zijn op zoek naar mensen die informatie kunnen geven over mijn biologische ouders’ vertelde ik. ‘Nee, Den Haag is te ver weg. Maar zijn julie morgen weer terug in Groningen?’ “Ja we gaan vanavond met de trein weer terug. Je kunt morgen wel komen maar niet zo vroeg hoor. We willen eerst even lekker uitslapen, OK?’ “Is prima, zie ik jullie morgen wel. Je hoeft me niet op te komen halen hoor. Ik weet nu wel waar ik zijn moet. Veel succes met de zoektocht, ik hoor morgen wel hoe het afgelopen is.’zei Hans. ‘Hans, je moet hier morgen niets van tegen mijn ouders zeggen hoor, die weten niet dat dit de echte reden is dat we nu hier zitten. We hebben gezegd dat we er even tussen uit wilden, weg van alle commotie rond het gedoe met Marcel zijn ouders’. ‘Ik zal erom denken, nou tot morgen’.

Ik vertelde Marcel die het grootste deel van het gesprek gemist had dat Hans morgen bij ons zou komen. We dronken onze tweede kop koffie op, rekenden af en gingen op pad, opnieuw naar het adres uit de rouwadvertentie.

Na een kwartiertje lopen hadden we het huis weer gevonden. Er stond een auto voor de deur en we zagen iemand achter aan de eettafel zitten. Ik vond het eigenlijk doodeng en wou weer terug gaan maar daar kreeg ik de kans niet voor. Marcel had dit al verwacht en drukte voordat ik hem tegen kon houden al op de bel. Het duurde even toen een vrouw van rond de veertig jaar de deur open deed. Ze keek ons aan en het leek net of ze even schrok. Ik zei niets totdat zij vroeg wat we wilden. Ik schraapte mijn keel en vroeg of zei diegene kende die vroeger op dit adres had gewoond in de tijd dat deze rouwadvertentie geplaatst is. Ik liet de advertentie zien en het duurde even voordat ze wat zei. Ze vroeg met een zachte, bijna fluisterende stem ‘deze heb ik zelf geplaatst voor mijn allerbeste vriendin. Wat willen jullie hier nu mee’.

Ik keek haar aan en zei ‘Deze vrouw is mijn moeder en ik ben op zoek naar mensen die mij iets over haar ken mijn vader kunnen vertellen’. Er liep een traan over haar wang die ze weg veegde en zei ‘Eindelijk is mijn grootste wens uit gekomen, dat ik je ooit nog eens zou zien. Kom snel binnen jongens dat praat wat gemakkelijker’.

We liepen met haar mee naar binnen de woonkamer in en we gingen achter aan de tafel zitten. We stelden ons voor en ze vond het leuk dat ik nog steeds de naam had die mijn moeder mij had gegeven. Zij zelf heette Patricia van Loon. ‘Toen ik je net voor de deur zag staan schrok wel even en ik zal je dadelijk laten zien waarom. Eigenlijk wist ik al direct wie je moest zijn. Maar ik wil eerst van alles over jou weten, waar je woont, hoe het met je gaat en al dat soort dingen. Daarna zal ik alle vragen proberen te beantwoorden voor zover ik dat kan’.

Ik vertelde haar mijn verhaal tot nu toe, maar vertelde nog niets over mijn relatie met Marcel, dat kon ik later wel doen vond ik. ‘Ik ben blij dat je zo goed terecht bent gekomen Carlo. Ik zal je in het kort wat over je moeder vertellen. Je moeder en ik waren al vanaf de lagere school vriendinnen en dat zijn we gebleven tot aan haar dood. We hebben samen het voortgezet onderwijs afgerond en zijn vervolgens samen gaan studeren in Amsterdam. Naast haar studie was ze ook een fanatieke sportster die wanneer ze ook maar even de tijd had ging hardlopen, dus je liefde voor atletiek heb je van haar. Na het afronden van de studie rechten ging zij weer terug naar Den Haag waar ze een baan kreeg bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Net nadat ze daar was gaan werken kwamen haar ouders om bij een auto ongeluk en stond ze er helemaal alleen voor. Ze had geen broers of zussen en ook geen verdere familie meer. Eigenlijk had ze alleen mij nog. Ze heeft het er heel moeilijk mee gehad destijds, dat ze helemaal alleen op de wereld was maar nadat ze je vader leerde kennen fleurde ze weer helemaal op. Je vader werkte op de Italiaanse Ambassade en ze leerden elkaar kennen op een galadiner. Volgens haar was het liefde op het eerste gezicht, ze waren altijd bij elkaar wanneer ze maar konden. Er waren zelfs trouwplannen maar die verdwenen van de ene dag op de andere dag. Ze kwam op een middag wat vroeger thuis en betrapte je vader in bed met een ander. Wat ze nog het ergste vond was dat hij daar met een andere man in bed lag. Hij heeft nog geprobeerd om de relatie te redden door te vertellen dat hij bisexueel was en voor één keer wilde weten hoe het was om sex met een man te hebben. Dat dit in Italië toen bijna niet mogelijk was maar hier in het vrije Nederland wel. Maar je moeder was zo kwaad dat ze hem nooit meer heeft gezien. Je vader heeft nog verschillende keren geprobeerd om het contact te herstellen maar dat heeft ze nooit meer toegelaten. Je vader heeft toen overplaatsing aangevraagd naar een ambassade ergens anders is uit Nederland vertrokken. Kort daarna ontdekte je moeder dat ze zwanger was van jou. Ze is altijd van je vader blijven houden, vandaar dat ze je ook dezelfde voornaam heeft gegeven maar ze heeft hem nooit kunnen vergeven’. Ik was even stil van dit verhaal, Marcel had door dat ik het even moeilijk had en pakte onder de tafel mijn hand vast. ‘Weet mijn vader wel dat ik besta of heeft ze hem dit nooit laten weten?’. ‘Je moeder heeft het hem zelf nooit verteld maar nadat ze overleden is heb ik direct contact met hem opgenomen via de Italiaanse Ambassade hier in Nederland. Ik heb een boodschap achtergelaten dat Caroline was overleden en dat ze hem een zoon had nagelaten. Helaas kreeg hij die boodschap veel te laat. Je moeder was al begraven en jij was al in een tehuis geplaatst. Hij heeft je nooit gezien maar weet wel dat je bestaat’. ‘Waaraan is ze eigenlijk overleden. Toch niet door mij hoop ik’. ‘Nee, jij kunt hier helemaal niets aan doen. Ze was heel gelukkig toen je bent geboren en was apetrots op je. Het ging ook allemaal heel voorspoedig en ze mocht eigenlijk weer naar huis. Maar van het een op het andere moment ging het heel snel achteruit met haar. Het bleek dat ze een aneurysma in de buikslagader had waar niemand iets van wist die gescheurd is. Ze hebben nog geprobeerd om het via een operatie te herstellen maar het was te laat. Wanneer het toen niet was gebeurd was het misschien een jaar, 10 jaar of 20 jaar later gebeurd. Dus jij hoeft je niet schuldig te voelen’.

Ze liep naar de kast en pakte daar een fotoalbum uit. Ze bladerde er even doorheen, haalde er een foto uit en gaf hem aan mij. ‘Deze is voor jou, het zijn je vader en moeder toen ze nog gelukkig samen waren’. Ik pakte de foto aan en keek naar de foto, daar stonden ze dan met zijn tweeën; twee gelukkige mensen met de arm om elkaar heen. Je kon zien dat ze veel om elkaar gaven. Marcel keek ook naar de foto en zei ‘Jezus Carlo, je lijkt sprekend op je vader. Wanneer ik niet beter wist zou ik zeggen dat jij daar op de foto staat’. Ik knikte en kon even niet antwoorden. Eindelijk wist ik wie ze waren en hoe ze eruit zagen, ik voelde een hele opluchting en kon niet voorkomen dat alle emoties van de afgelopen tijd nu nar buiten kwamen. De tranen liepen over mijn wangen en ik kon niet stoppen. Patricia gaf een pakje zakdoeken en Marcel sloeg een arm om me heen, trok me tegen hem aan en gaf me een zoen op mijn hoofd. ‘Geeft niets hoor schat’ zei hij ‘laat het maar even gaan, je hebt hier zolang naar uitgekeken dat Patricia en ik wel begrijpen dat het er allemaal uitkomt’. Ik sloeg mijn armen om hem heen en drukte mijn gezicht tegen zijn borst en bleef zo een tijdje zitten. Na een tijdje liet ik Marcel los en veegde mijn gezicht af met een zakdoek. Patricia glimlachte en zei ‘Zo te zien lijk jij in nog veel meer opzichten op je vader. Je mag blij zijn dat je zo’n lieve vriend hebt die je zo steunt’ Marcel antwoordde hierop ‘dat is wederzijds, hij is ook mij grote steun wanneer ik in de put zit. We weten precies wat we aan elkaar hebben en houden heel veel van elkaar’.

‘Ik heb nog één vraagje’ kwam er nog nasnikkend uit. ‘Heeft mijn vader mij nooit gewild. Hij had mij, als vader zijnde, toch op kunnen halen?’. ‘Dat lag toen heel moeilijk. Zodra je vader wist wat er gebeurg was is hij naar Nederland gekomen. Hij heeft geprobeerd om je mee te nemen maar je moeder heeft bij de geboorteaangifte de naam van de vader niet doorgegeven. Hij heeft er alles aan gedaan om je te kunnen adopteren maar dat lukte niet. Ik heb ook geprobeerd om je te adopteren maar ik was destijds een alleenstaande vrouw zonder vast inkomen dus dat lukte ook niet. En toen ben jij door jouw huidige ouders geadopteerd en hadden we allebeide zo iets van laat maar even gaan, wanneer hij oud genoeg is om te gaan zoeken en wil weten wie zijn ouders zijn dan zien we hem vanzelf wel verschijnen’. Ik knikte even, wat was ik blij dat ik bij mijn vader gewenst was en dat hij zo veel moeite voor mij had gedaan om hem bij zich te krijgen, dat gaf een goed gevoel.

Kom trek je jas aan dan laat ik even zien waar je moeder altijd heeft gewoond. Marcel en ik trokken onze jassen aan en liepen met haar mee naar buiten. We liepen de straat uit en gingen aan het eind rechtsaf. Hoe verder we liepen hoe groter en imposanter de huizen werden. Op een gegeven ogenblik bleef ze stil staan bij een enorm vrijstaand huis. ‘Dit is het ouderlijk huis van je moeder joh’. Ik kon mijn ogen niet geloven, wat een kast van een huis. ‘Van wie is dit nu, nog steeds van familie?’ vroeg Marcel. ‘Nee, het huis is na het overlijden van Carlo’s grootouders verkocht. Je moeder wilde er niet meer wonen, het had teveel herinneringen en het was ook veel te groot voor haar alleen’ antwoordde Patricia.

Nog steeds onder de indruk liepen we terug naar haar huis. We gingen nog even mee naar binnen en besloten om maar terug te gaan naar Groningen met al onze indrukken en verrassingen. We beloofden contact te houden en wisselden telefoonnummers en adressen uit. Ik wist zeker dat dit contact zou blijven bestaan, het was zowel voor haar als voor mij belangrijk. Ze beloofde om nog meer foto’s bij elkaar te zoeken zodat ik die de volgende keer mee kon nemen. We namen afscheid en liepen richting centrum. ‘Ik ben heel blij en opgelucht Marcel. Ik had niet durven dromen dat we al zo snel resultaat zouden hebben. Zonder jou briljante ideeën waren we nooit zover gekomen’. Ik gaf hem een zoen midden op straat, iets wat ik tot dus ver nog nooit durfde. We winkelden nog wat, kochten een kleinigheidje voor mijn moeder en vertrokken weer richting Groningen.

In de trein vroeg Marcel ‘Wat ga je nu tegen je ouders zeggen’. ‘De waarheid, ik ga vertellen waarom we naar Den Haag zijn geweest en dat we mijn ouders hebben gevonden. Ook wil ik weten waarom ze al die tijd tegen mij hebben gezegd dat niemand wist wie mijn ouders waren. Ik neem ze het kwalijk dat ze hier over gelogen hebben’. ‘Je moet het wel voorzichtig brengen hoor Carlo, Het zijn twee schatten van mensen en we moeten ze niet kwetsen’. ‘Dat zou ik nooit kunnen. Ik houd toch van ze, maar daarom kun je ze wel vertellen hoe je over bepaalde zaken denkt’. Daar was Marcel het helemaal mee eens. De reis verliep voorspoedig, zonder vertraging, en we kwamen mooi op tijd in Groningen aan. We besloten om maar naar huis te gaan lopen, het was nog zulk heerlijk weer. Thuis aangekomen besloot ik maar om het niet al te lang uit te stellen. Ze vroegen hoe we het hadden gehad, wat we gedaan hadden, of het hotel wel goed schoon was en al die andere zaken waar moeders zich druk over kunnen maken. We zeiden dat alles perfect was geweest en wat we allemaal gedaan hadden. Ik dacht ‘nu niet uitstellen Carlo, laat de foto maar zien en dan maar kijken wat er gebeurt’. Ik pakte de foto en zei ‘Ik wil jullie dit ook nog even laten zien, dit hebben we ook gevonden in Den Haag’. Mijn moeder pakte de foto en vroeg wie deze leuke mensen waren en

dat die man zo veel op mij leek. Ik antwoordde ‘Dat hij zo veel op mij lijkt is geen toeval ma, dit zijn mijn biologische ouders’. Het werd heel stil in de kamer en mijn moeder werd heel bleek. Marcel pakte haar vast en zei dat ze maar moest gaan zitten. Toen keek ze mij aan met tranen in haar ogen en ik dacht, nu moet je doorpakken Carlo en vroeg ‘Waarom heb je tegen mij gelogen ma. Waarom heb je gezegd dat er geen gegevens bekend waren terwijl ze wel op de adoptiepapieren stonden, tenminste die van mijn moeder. Waarom ma’. Ze kon niets zeggen en het duurde even voordat mijn vader het woord nam. ‘Het spijt mij heel erg dat we tegen je gelogen hebben Carlo. Het was nooit onze bedoeling om tegen je te liegen maar je moeder was zo bang dat ze je zou verliezen dat ze mij heeft doen zweren om niets te zeggen. De angst om jouw te verliezen was zo groot dat ze er ziek van werd, daarom heb ik ook mijn mond gehouden. Niet omdat ik het ermee eens was maar voor de gezondheid van je moeder. Ik hoop dat je hier een beetje begrip voor op kunt brengen’. Ik liep naar mijn pa toe en omhelsde hem even ‘Natuurlijk snap ik dat wel maar wanneer jullie mij een beetje kenden zouden jullie weten dat ik jullie nooit in de steek zou laten’. Ik liep naar mijn moeder en pakte haar vast ‘Denk je nu echt dat ik weg zou gaan nadat ik mijn biologische ouders zou vinden, dat zou ik jullie nooit aan kunnen doen ma, ik hoop dat je dat nooit zult vergeten en ik hoop ook dat we elkaar altijd de waarheid kunnen zeggen. Ik heb jullie altijd in vertrouwen genomen en wil dat ook altijd graag blijven doen en ik hoop dat hetzelfde ook voor jullie geld. Dus geen leugens meer, afgesproken’?. Mijn moeder snikte nog een keer, knikte en gaf me een zoen. ‘Nou wil ik alles weten van jullie zoektocht’ zei ze nog een beetje geforceerd blij maar dat negeerde ik maar. We vertelden alles en het werd al snel laat. Marcel en ik doken moe en gelukkig in bed en lagen heerlijk naakt tegen elkaar aan. ‘Ben je gelukkig’ vroeg Marcel. ‘Bij jou voel ik me altijd gelukkig Marcel’ antwoordde ik en gaf hem een heerlijke lange zoen en voelde hoe Marcel zijn paal hier op reageerde. Ik had al snel door dat we nog lang niet gingen slapen.

De volgende morgen sprongen we snel samen even onder de douche want Hans zou vanmorgen komen. Snel douchen met zijn tweeën wil natuurlijk niet en voordat we er onder vandaan kwamen hadden we elkaar even heerlijk verwend. Mijn moeder had al een ontbijtje klaar staan en kwam naar ons toe. Ze sloeg een arm om elk van ons heen en zei ‘Het spijt me ontzettend dat ik gelogen heb jongens, ik had beter moeten weten. Pa en ik hebben er gisteren nog lang over gesproken en willen jullie graag helpen met de verdere zoektocht. Jullie zullen zelf moeten gaan zoeken daar bemoeien we ons niet mee, maar we zullen jullie financieel steunen bij de zoektocht die nu waarschijnlijk in het buitenland voortgezet moet worden’. We gaven haar allebeide tegelijk een zoen op de wang en zeiden ‘Dank je wel ma’. Het duurde niet lang voordat Hans er aan kwam. Marcel en ik hadden al lopen speculeren over wat Hans ons wilde laten zien. Het moest wel belangrijk zijn om daarvoor naar Groningen te komen aangezien hij de vorige zaterdag ook al was geweest. We konden niets bedenken totdat we hem de straat in zagen lopen, niet alleen maar met een andere jongen.................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........