De zomervakantie was net zoals andere jaren weer veel te kort. Het was deze keer wel een bijzondere vakantie geweest. Marcel en ik hadden mijn biologische vader en mijn twee halfbroers gevonden tijdens onze vakantie annex speurtocht in Italië. Mijn ouders waren ook heel blij voor mij dat ik hen had gevonden en ze hoopten dat ze ook snel naar Nederland zouden komen. Ik had bijna wekelijks contact met mijn vader wat gelukkig soepel verliep omdat hij goed Engels sprak. Het contact met mijn halfbroers en hun moeder verliep wat moeilijker omdat zij eigenlijk alleen Italiaans spraken met wat gebrekkig Engels daarnaast. Ik was dan ook van plan om ook Italiaans te gaan leren om ook beter met hun te kunnen communiceren, maar eerst maar eens zorgen dat Marcel en ik het eindexamen VWO haalden. Voordat we op vakantie waren gegaan hadden we samen besloten om helemaal uit de kast te komen en nu het moment naderde waren we toch wel zenuwachtig. Vanavond zouden we het aan onze teamgenoten van de atletiekvereniging vertellen wanneer ze weer zouden vragen waarom Marcel niet meer thuis woonde. Deze keer zouden we eerlijk antwoord geven over onze relatie en dan zouden we wel zien wat de reacties waren. Toch was het wel eng om hiervoor in het openbaar voor uit te komen maar we hadden alle twee het idee dat we er klaar voor waren.
Het was half zeven en ik fietste rustig naar het huis van Marcel zijn broer om Marcel op te halen voor de training. Hij stond al op met wachten, gaf me een zoen en samen fietsten we naar de atletiekbaan. ‘Zenuwachtig” vroeg Marcel. ‘Een beetje, jij dan”. ‘Ik ook’ antwoordde hij en fietste stil verder. Ik legde een hand op zijn arm en zei ‘Het zal allemaal wel een beetje meevallen denk ik. Maar ik zal blij zijn als het achter de rug is’. ‘Ik ook’ antwoordde hij zacht. De helft van het team was al aan het omkleden toen wij binnenkwamen. We werden hartelijk begroet door de anderen en we praatten als snel over de vakanties, waar iedereen heen was geweest en wat ze beleefd hadden. Al snel ging het over het aantal veroveringen tijdens de vakantie, de een had nog meer vriendinnen gehad dan de andere. Toen vroeg Patrick, een van de macho’s van het team of wij nog wat leuke Italiaanse schonen aan de haak hadden geslagen. Marcel en ik keken elkaar even aan en ik dacht dit is een goed moment om het maar te vertellen. Ik zuchtte een keer en antwoordde ‘Nee, daar had ik helemaal geen belang bij want ik was daar al met mijn grote liefde”. ‘Ik dacht dat je met Marcel op vakantie zou gaan. Is dat dan niet doorgegaan’ vroeg Patrick. ‘Jawel, ik zei toch dat ik met mijn grote liefde op vakantie was’. Het was heel stil in de kleedkamer en iedereen keek naar Marcel en mij totdat Patrick zei ‘Het verbaast mij eigenlijk niets, jullie waren de laatste tijd wel heel close met zijn tweeën. Hartstikke leuk voor jullie jongens’. Hij gaf een kameraadschappelijke klap op onze schouders. Ook de anderen deden of ze het heel normaal vonden, alleen Stan zei helemaal niets en keek wat beteuterd. Nadat we ons hadden omgekleed ging iedereen de baan op. Onderweg vroegen sommigen aan Marcel of dit de reden was waarom hij niet meer thuis woonde. Ze hadden al een tijd het vermoeden dat er meer speelde dan hij vertelde. Marcel legde de situatie uit en zei dat hij hoopte dat het ooit weer goed zou komen, maar dat dit tijd nodig had. De training begon zoals gewoonlijk met een warming up wat niet meeviel de eerste keer na de vakantie. Iedereen was behoorlijk buiten adem toen de trainer vroeg of iemand Stan had gezien. ‘Hij was net wel in de kleedkamer. Zal ik even gaan kijken’ vroeg Marcel. De trainer knikte en Marcel liep naar de kleedkamer en vond daar Stan, stilletjes voor zich uit starend, het leek wel of hij gehuild had. ‘Hé Stan, we misten je al. Is er iets’ vroeg Marcel. ‘Nee niets, het gaat wel weer’ antwoordde hij terwijl hij een traan van zijn gezicht veegde. ‘Volgens mij is er wel wat aan de hand. Wil je er over praten’. Stan schudde zijn hoofd maar zei verder niets. Marcel zei dat de trainer op hem zat te wachten en wilde weer naar buiten lopen. ‘Wil je nog even blijven” vroeg Stan. ‘Tuurlijk’ antwoordde Marcel en ging naast hem zitten. Marcel zag dat hij wat wilde vertellen maar niet wist hoe hij moest beginnen. ‘Heeft het iets te maken met de training’ vroeg Marcel. Stan schudde weer zijn hoofd. ‘Heb je ergens problemen mee, op school of thuis’. ‘Nee dat is het niet’ antwoordde Stan. ‘Heeft het misschien iets te maken met Carlo en mij’. Stan knikte en begon te zacht te snikken. Marcel sloeg een arm om hem heen en vroeg wat er dan precies aan de hand was. Het duurde even voordat Stan antwoordde. ‘Toen ik hoorde dat jullie verkering hadden zakte de vloer onder mijn voeten weg. Ik val ook op jongens, niemand weet dit hoor en mag het ook nog niet weten. Beloof je dat’. Marcel knikte. ‘Ik val dus ook op jongens en ben al een hele tijd stilletjes verliefd op Carlo. Nu jij verkering met hem hebt voelt dat niet fijn, daar heb ik het even moeilijk mee’. Marcel trok hem tegen zich aan om hem te troosten ‘Moet je luisteren Stan. Jij bent zo’n leuke knul om te zien, je hebt heel veel gevoel voor humor, bent altijd vrolijk en leuk in de omgang. Je vindt vast een hele leuke vent waar je mee verder kunt. Je moet nu niet in zak en as gaan zitten. Ik weet dat het niet leuk is om een blauwtje te lopen maar je krijgt nog kansen genoeg. Ik zal niets tegen anderen zeggen, dat is wat je zelf moet doen wanneer je denkt dat je daar klaar voor bent. Wanneer je erover wilt praten kun je natuurlijk altijd bij ons terecht. We weten zelf hoe moeilijk sommige dingen kunnen zijn en willen je daar graag bij helpen. Afgesproken?’ Stan knikte en veegde een laatste traan van zijn wang ‘Dank je, dat is goed om te weten maar ik ben wel jaloers op je hoor’. ‘Dat gaat wel weer over’ zei Marcel en gaf hem een zoen op zijn voorhoofd, ‘kom joh anders krijgen we dadelijk allemaal vragen die we liever niet willen beantwoordden’ en ze liepen samen naar buiten. De helft van de groep moest na de zware training de attributen opruimen terwijl de rest vast kon gaan douchen. Marc, Carlo en vier anderen moesten eerst opruimen en kwamen wat later in de kleedkamer, de rest stond al onder de douche. Ze waren wel verdacht rustig,normaal was het altijd een kabaal in de doucheruimte. De andere vier jongens hadden dikke pret maar we wisten niet waarom totdat wij in ons blootje de doucheruimte binnengingen. Iedereen was stil en hier en daar hoorde je wat gegrinnik. Toen zagen we wat ze hadden gedaan: van drie horden hadden ze een afgebakende plek in de douche voor ons ingericht en ze hadden allemaal de sportbroek aan onder de douche. Marcel en ik keken elkaar aan en ik deed net of mijn neus bloedde. Ik ging netjes in de voor mij gereserveerde plek onder de douche staan en Marcel kwam direct achter mij aan. “Grappig hoor jongens, maar ik ben blij dat we een privé plek hebben hier want ik ben bang dat ik anders mijn handen niet van al die mooie jongens in die geile natte sportbroekjes kan afhouden”. Dit lokte weer andere reacties uit en er werd veel gelachen en gestoeid, het deed mij goed dat de ploeg via deze grap ons te laten zien dat ze onze levensstijl probeerden te accepteren.
‘Viel wel mee hè, zoals ze het hebben opgevat’ zei Marcel. ‘Ik had ook niet anders verwacht eigenlijk.’antwoordde ik. ‘Maar wat was er nu met Stan aan de hand, hij leek een beetje terneergeslagen’. Marcel vertelde het hele verhaal en ik wist even niet wat ik moest zeggen. Dat er nog andere jongens waren die verliefd op mij konden zijn had ik nog nooit bij stilgestaan. Ik voelde mij aan de ene kant wel een beetje gevleid maar vond het aan de andere kant ook wel vervelend voor Stan. Maar het was beter dat hij het nu te weten is gekomen dan over een hele tijd wanneer hij er eindelijk vooruit durft te komen. Nu kan hij op zoek naar een andere knul. ‘Hoe pakken we het morgen aan op school’ vroeg Marcel. ‘Ik heb geen idee. Ik denk dat wanneer we morgen elk naar onze eerste les gaan ik je maar een afscheidszoen geef of zoiets. Ik zou nu eerst niets anders weten’ antwoordde ik. We fietsten rustig door naar het huis van Marcels broer. ‘Ga je nog even mee naar binnen’ vroeg hij. ‘Nee vandaag niet, ik heb met mijn ouders afgesproken dat ik op tijd thuis zou zijn’. Marcel pakte me beet en gaf me een heerlijke zoen, midden op straat zodat iedereen mee kon genieten. Ik duwde hem met een rood hoofd weg en vroeg wat hij wel niet dacht. ‘Ik oefen vast voor morgen op school’ zei hij lachend. Ik moest ook lachen en gaf hem een zoen terug, en reed naar huis. De volgende morgen was ik nerveuzer dan de avond daarvoor. Ik had geen zin in een ontbijt en was snel geïrriteerd. Ik was ook blij dat ik naar school kon, even geen gezanik van thuis aan mijn hoofd. Marcel stond al op mij te wachten en we reden zwijgend naar school. ‘Zetten we door of wachten we er nog even mee’ vroeg hij. ‘Nee laten we er maar direct mee doorgaan, de jongens van de atletiekgroep zullen het vandaag ook wel vertellen denk ik. Ik wil ze gewoon een slag voor zijn. Maar ik vind het doodeng’. We zetten de fietsen in het rek en liepen de school in. We stonden net met een groep jongens en meiden uit onze klassen te praten toen de bel ging. Marcel nam het voortouw en stapte resoluut op mij af, pakte me even beet en gaf me een zoen vol op de mond. ‘Tot straks schat’ zei hij en liep naar zijn lokaal. Ik zag iedereen kijken maar niemand zei iets. Ik zag Steven staan die naar mij lachte en zijn duim omhoog stak als steun. Iedereen liep een beetje stil naar het lokaal, soms zacht met elkaar mompelend. Tussen het eerste en tweede lesuur durfde iemand mij te vragen wat dit betekende. ‘Marcel en ik hebben al meer dan een jaar verkering en we zijn het zat om alles maar stiekem te moeten doen’. Ik keek hem even aan en het duurde even tot hij antwoordde. ‘Ik vind het wel moedig hoor om dit hier zo maar in het openbaar te doen maar ik vind het ook het hartstikke leuk voor jullie’. ‘Ik hoop dat iedereen er zo over denkt, maar ik ben bang van niet’ zei ik. ‘Valt vast wel mee, ik denk dat het een hele kleine groep zal zijn. En je weet hoe de leiding hier op school denkt over personen die anderen lastig vallen, pesten of discrimineren. Ik denk niet dat jullie problemen zullen krijgen’. In de middagpauze kwam ik Marcel tegen en we gaven elkaar een zoen. ‘En nog negatieve reacties gekregen’ vroeg hij. ‘Ik niet, jij wel?’ vroeg ik. ‘Nee tot nu alleen maar positieve reacties. Maar ik zie wel een dat heleboel mensen over ons roddelen en naar ons wijzen. Maar dat kan mij helemaal niets meer schelen. De hele wereld mag zien hoe gelukkig ik met jou ben’. Ik gaf hem nog een zoen en ging aan een tafel zitten. Ik was bang dat Marcel en ik als een soort paria’s alleen zouden blijven maar ook dat viel mee. Zowel een aantal meiden als jongens uit onze klassen kwamen bij ons zitten en deden net alsof er niets aan de hand was. Dat gaf mij een goed gevoel, dat we ook hier door een groot deel werden geaccepteerd zoals we waren. Het zorgde er ook voor dat we sterk in onze schoenen stonden wanneer er wel iemand negatieve opmerkingen tegen ons zou zeggen.
De rest van het jaar waren er geen problemen, wel merkte je dat een aantal mensen er wel problemen mee had maar dit tot nu voor zich zelf hielden of ons gewoon negeerden. De tentamens waren voor ons beiden goed verlopen en we konden met een gerust hart naar het examen. We moesten het wel flink verpesten om niet te slagen voor het VWO-examen. Het was toch nog wel even flink blokken maar we hadden beide het gevoel dat het ons gelukt was na het laatste examen. Nu begon het wachten op de uitslag. We hadden samen bedacht om een groot feest te geven wanneer we waren geslaagd, en daarna met zijn tweeën op vakantie te gaan naar Italië, eerst naar Rome en Napels en dan nog een weekje naar mijn familie. We zouden telefonisch bericht krijgen wanneer we niet geslaagd zouden zijn en hoe dichter de dag naderde des te zenuwachtiger we werden. We moesten allebei in ons eigen huis wachten omdat ze niet naar mobile nummers wilden bellen. Dus op de dag van de waarheid zat ik thuis in spanning te wachten en Marcel bij zijn broer. Het telefoontje zou tussen 7 en 9 uur ‘s avonds plaats vinden en dit waren de twee zwaarste uren die ik tot nu toe had moeten doormaken. Toen het eindelijk 9 uur was durfde ik Marcel niet direct te bellen want dan dacht hij misschien dat het toch school nog kon zijn. Ik wilde tot kwart over negen wachten maar na vijf minuten hield ik het niet meer en belde hem toch maar op. Hij nam direct op en was dolblij, ook hij had geen telefoon gehad. We feliciteerden elkaar en hij zei dat hij direct mijnkant op kwam. ‘Zijn je boer en zijn vriendin ook thuis’ vroeg ik. ‘Ja en mijn moeder ook’ antwoordde hij. Mijn moeder nam de telefoon uit mijn hand ‘Hartelijk gefeliciteerd schat, kom maar snel hierheen en neem de rest van de familie ook maar mee. Vieren we het hier even met een borrel. Tot straks.” Na een half uurtje waren ze er allemaal en ik wist ondertussen dat Steven en Heleen ook geslaagd waren. Zij zouden later op de avond nog even langs komen. Het werd een hele leuke, gezellige avond. Nadat de familie naar huis waren gegaan gingen Marcel, Steven, Heleen en ik nog even bij een aantal klasgenoten langs die het ook gehaald hadden.
Enkele dag later waren Marcel en ik bezig met de voorbereidingen voor ons feest toen Steven en Heleen voorbij kwamen met het idee om het met zijn vieren te organiseren om de kosten een beetje te drukken. Dat vonden we een goed idee en met zijn vieren ging het nog sneller ook. Het feest zou het beste bij Heleen gevierd kunnen worden omdat hun grote tuin zich daar het beste voor leende. Haar ouders vonden dat geen probleem en hielpen mee waar ze konden. Behalve klasgenoten waren ook vrienden, familie en de teamgenoten van ons atletiekteam en van de roeivereniging van Steven uitgenodigd. Hans, die wij op de camping in Italië hadden leren kennen zou ook komen met zijn vriend Tim, zij waren ook all twee geslaagd voor hun examens. Ook had ik een uitnodiging naar Patricia gestuurd want ik beschouwde haar ook een beetje als een familielid. Het

weer die dag was perfect, zonnig met een lekkere temperatuur en geen regen voorspeld. Tegen een uur of acht druppelden de eerste mensen binnen, voornamelijk familie. Toen de meeste gasten gearriveerd waren had ik nog steeds geen Patricia gezien, ze had ook niet afgebeld dus ik werd een beetje ongerust. Ik liep even naar Marcel en vroeg ‘Heb je nog wat van Patricia gehoord’. ‘Nee, helemaal niets’ antwoordde hij ‘Maar wanneer je wilt weten waarom ze er nog niet is dan bel je haar toch even’. ‘Vind je niet dat zoiets wat lullig overkomt’ vroeg ik. ‘Welnee, misschien staat ze wel in een file. Weet jij veel’ en weg was hij weer. Ik liep even de tuin uit en belde Patricia. ‘Met Patricia, ik ben bijna in Groningen. Het was nogal druk op de weg maar ik ben er zo’. ‘Ik dacht dat je het vergeten was, daarom belde ik je maar even’ zei ik. ‘Ik jou vergeten, ben je gek. Ik ben nu op het Julianaplein en mijn Tomtom geeft aan dat ik er over zeven minuten moet zijn’. ‘Nou dan zie ik je zo, tot straks’ antwoordde ik. ‘Tot zo’. Het duurde toch nog even voordat de deurbel ging. ‘Ik ga wel’ riep ik tegen Heleen ‘Dat moet Patricia wel zijn’. Ik liep naar de voordeur en deed deze open en Patricia omhelsde me meteen. ‘Van harte, mijn jongen. Dat heb je toch maar weer geflikt en waar is je heerlijke vriend’. ‘Die is in de tuin, loop maar door’. ‘Nee, ga jij maar vast, ik moet nog even wat uit de auto halen. Mijn cadeautje voor jou’. ‘Nou ik ben benieuwd’ antwoordde ik en liep naar Marel. Ik sloeg een arm om hem heen en zei dat Patricia er was. ‘Oh mooi, dan gaan we haar begroeten’ zei hij met een grote glimlach. Patricia kwam de tuin in en riep even om de aandacht van alle aanwezigen. Toen het stil was schraapte ze haar keel en begon ‘Ik heb altijd al een hekel gehad aan het geven van toespraken maar soms kom je, zoals vanavond er niet onderuit. Zoals iedereen hier wel weet hebben deze vier mensen het voor elkaar gekregen om zonder onvoldoendes hun VWO-diploma te behalen wat ik een hele prestatie vind. Wat ik ook zo leuk vind is dat het ook nog eens twee stelletjes zijn die heel veel van elkaar houden. En wat is er mooier om dit met je vrienden en naaste familie te kunnen vieren. Dit geld voor alle vier, maar voor een wat minder. Carlo viert het feest samen met zijn adoptieouders waar hij zielsveel van houdt. Wat de meeste aanwezigen niet weten is dat hij sinds afgelopen zomer ook zijn vader heeft gevonden en te weten is gekomen dat hij nog twee halfbroers heeft. Het is jammer dat de afstand eigenlijk te groot is voor hen om dit met ons allen mee te vieren. Maar wat een geluk dat ze de een tijd geleden de telefoon en het vliegtuig hebben uitgevonden want na wat heen en weer getelefoneer heeft zijn vader vanmorgen het vliegtuig gepakt en is hij hier om ook in de feestvreugde te delen. Carlo kom hem maar gauw begroeten’. Ik stond helemaal perplex en keek Marcel aan die breed lachend naast mij stond. ‘Hier wist jij zeker alles van’ vroeg ik hem met tranen in de ogen. ‘Ja, dit hebben we samen met je ouders en Patricia georganiseerd maar ik had het niet veel langer geheim kunnen houden’. Ik gaf hem een zachte stomp en zei ‘Lul’. Hij lachte en ik gaf hem een zoen. Toen ik naar Patricia toe liep kwamen mijn vader en mijn twee broers de tuin in. Ik rende naar ze toe, omhelsde hen en kon mij toch niet goed houden. Dit was het mooiste cadeau wat ik mij kon wensen, deze avond kon niet meer stuk. Het werd dan ook een onvergetelijke avond en wat................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........