Marcel keek mij verschrikt aan en ik pakte zijn hand stevig beet. Ik had al een idee van wat er zou komen en wist dat dit een enorme klap voor Marcel zou zijn. De arts pakte een stoel en ging bij ons zitten, wachtte even voordat hij begon. “Aan de hand van de gegevens die van je hebben gekregen over hoe jij je de laatste tijd voelde en wat er de laatste dagen is gebeurt ging er bij ons al een belletje rinkelen. We hebben een aantal bepalingen aangevraagd en kregen net een deel van de uitslagen terug van het lab en deze bevestigden wat wij eigenlijk al dachten. Ik weet niet hoe we dit voorzichtig kunnen brengen dus ik vertel het maar zoals het is. We hebben geconstateerd dat je leukemie hebt”. Marcel zijn adem stokte even en keek de arts ongelovig aan. Hier was ik al bang voor geweest, dat dit de diagnose zou zijn. Ik sloeg mijn arm om hem heen, trok hem tegen me aan en gaf hem een zoen boven op zijn hoofd. Ik merkte dat Marcel in paniek raakte en ik moest ervoor zorgen dat hij niet merkte dat bij mij hetzelfde gebeurde. Ik moest sterk zijn voor hem. De arts wachtte even voordat hij verder ging met zijn verhaal zodat we even over de ergste schok heen waren. “Ik weet dat dit voor jou een enorme schok moet zijn Marcel maar de behandelingen zijn tegenwoordig zo veranderd en zoveel beter geworden dat een heel groot deel van de patiënten de ziekte overwint. Daarom is het van belang dat we zo snel mogelijk te weten komen welk type leukemie je hebt zodat we direct met de juiste behandeling kunnen beginnen. Je moet je goed realiseren dat het hebben van leukemie niet per definitie betekent dat je komt te overlijden maar des te sneller we beginnen met behandelen des te beter de overlevingskansen. Ik ga nu voor jouw een bed regelen op de verpleegafdeling hematologie en wanneer dit rond is word je naar boven gebracht. Laat het allemaal even bezinken en maak je nu niet direct al te veel zorgen. Ik weet dat dit moeilijk zal zijn maar probeer positief te blijven. Wanneer alle uitslagen van het overige bloedonderzoek binnen is kom ik vanmiddag weer bij je langs”. De arts gaf ons een hand en liep de behandelkamer uit. Ik drukte Marcel stevig tegen mij aan en zei “We komen hier doorheen Marcel”.
Tien minuten later kwam een broeder Marcel ophalen met een bed om hem naar de verpleegafdeling te brengen. Marcel sputterde wat tegen “Ik ben niet zo ziek dat ik niet kan lopen. Ik ga me niet in een bed door het ziekenhuis laten rijden”. Maar Marcel had wat dit betreft helemaal niets in te brengen tegen deze broeder en even later werd hij door verschillende gangen naar de verpleegafdeling gebracht. Daar werden we opgevangen door twee verpleegkundigen die hem de komende tijd zouden verplegen. Ze stelden zich voor als Annet en Vincent en reden Marcel tot voor de deur van zijn kamer. “Zo dit is je privékamer de komende tijd meneer Bloem. Hier zullen we u lekker in de watten leggen”. “Noem me alsjeblieft gewoon Marcel. Ik voel me al beroerd genoeg dus laat me nu alsjeblieft ook nog niet eens oud voelen”. Annet lachte even en beloofde dat ze zou doorgeven dat iedereen hem gewoon Marcel zou noemen. We liepen naar binnen en kwamen eerst in een soort tussenruimte met een wastafel. Annet liep met Marcel naar de volgende ruimte waar een bed, een kast, een tafel met stoelen en een tv stonden. Vincent legde mij ondertussen waar deze sluis voor diende; het was een soort barrière tussen Marcel en de “buitenwereld”. Er mocht altijd maar één van de deuren van deze sluis openstaan om zo luchtcirculatie tussen de kamer en de rest van de afdeling te voorkomen zodat aanwezige ziektekiemen zoals virussen niet naar binnen konden stromen. In de kamer heerste namelijk overdruk zodat er nooit lucht vanuit de sluis de kamer in kon stromen maar wanneer beide deuren tegelijk open zouden staan zou het drukverschil te klein kunnen worden. Verder moest iedereen die bij Marcel op bezoek wilde dit eerst even melden aan de balie. Wanneer ze toestemming kregen dan moesten ze in deze tussenruimte de handen goed wassen en al naar gelang met welke behandeling Marcel bezig was en hoe zijn gezondheidstoestand was ook een gele overjas en mondkapje dragen om besmettingen te voorkomen. Omdat zijn immuunsysteem steeds minder goed zou gaan functioneren zou hij bijvoorbeeld aan een simpele verkoudheid kunnen overlijden. Dus daarom moest het bezoek zich uit voorzorg altijd even aan de balie melden. Toen we de kamer van Marcel binnen gingen lag hij al op bed. Ik liep naar hem toe en gaf hem een zoen. Ik zag dat hij zich in het bijzijn van de verpleegkundigen groot wilde houden maar hij had het heel moeilijk. Annet zag dit ook en zei “We laten jullie even alleen zodat je even van de eerste schok kunt bijkomen. We komen dadelijk wel even terug” “Dank je wel” zei ik zacht tegen hen.
Toen ze de kamer uit waren pakte ik Marcel zijn handen beet en het duurde maar even of hij lag in mijn armen te huilen. Alle spanning en emotie van de laatste uren kwam eruit. Ik probeerde hem te troosten met de woorden die de arts op CSO had gezegd maar Marcel was helemaal van de kaart. Ik stopte maar met praten en liet hem maar tegen mij aanleunen terwijl ik over zijn rug wreef. Na een tijdje werd hij weer wat rustiger en ging weer recht op zitten. Ik had nog steeds zijn hand beet toen Annet en Vincent weer de kamer binnen kwamen. “Gaat het weer een beetje Marcel” vroeg Vincent. Marcel knikte al snikkend. “Het is heel normaal hoor om je emoties te tonen en kan ook heel belangrijk voor je zijn. Je moet weten dat je dit ook altijd bij één van ons mag doen wanneer je vriend niet in de buurt is. We zijn hier niet alleen om je te verplegen maar ook om je te steunen tijdens de hele behandeling. Niet vergeten”. “Dank je, ik zal er aan denken” zei Marcel. Annet en Vincent gingen verder met de voorbereidingen voor het starten van de behandeling. Enige tijd later kwamen er twee artsen de kamer binnen, de ene arts was die van de CSO en de andere stelde zich voor als dr. Vrieswijk. Hij was één van de hematologen van de afdeling en samen met zijn collega’s zou hij de behandeling overnemen. De CSO-arts wenste Marcel heel veel sterke en ging weer naar zijn eigen afdeling. De hematoloog legde uit wat de bedoeling was. Ze wisten ondertussen dat Marcel een Acute Lymfatische Leukemie had, ALL. Ze wilden eigenlijk zo snel mogelijk met de medicatie beginnen maar moesten eerst nog wat bloed afnemen en een beenmergpunctie doen. Daarna gingen ze direct met de behandeling van start. Deze zou bestaan uit een aantal chemokuren met daarnaast medicatie om infecties te voorkomen. Hij vertelde dat Marcel er rekening mee moest houden dat hij behoorlijk ziek zou kunnen worden van de bijwerkingen. Je moest denken aan misselijkheid, braken, diarree, moe en lusteloos voelen en nog veel meer kwaaltjes. “Wat ik als enigste graag wil weten” zei Marcel plotseling ” is of ik deze ziekte overleef. De rest van alle ellende wil ik nu niet weten, dat zie ik wel wanneer ik er last van krijg”. “Ik kan je niet zeggen of je het overleeft” zei de hematoloog “ik ben daarin altijd heel eerlijk tegen mijn patiënten. Ik wil ze geen verwachtingen voor spiegelen die ik niet waar kan maken. Of je het overleeft hangt helemaal af van het feit hoe de tumorcellen in je lichaam reageren op de behandeling. Bij een groot percentage van de patiënten slaat deze aan maar er is altijd een percentage dat niet goed reageert. Verder wil ik nog graag van je weten of je nog broers of zusters hebt”. “Ik heb maar een broer, Sven. Waarom wilt u dit weten. Bestaat de kans dat hij het ook heeft? vroeg Marcel. “Nee, maar we willen graag bloedonderzoek bij hem doen om na te gaan of hij misschien stamceldonor voor jou kan zijn. Wanneer hij toestemming geeft gaan we een weefseltypering bij je broer doen. Wanneer hij dezelfde typering heeft als jij dan kan hij in principe als donor fungeren”. “Hoe groot is die kans” vroeg ik aan de arts. “Die kans is 25% bij volle broers en zussen, dus van dezelfde ouders. Hoe verder je in de familie gaat zoeken des te kleiner de kans dat we een geschikte donor vinden”. antwoordde de hematoloog. “Ik moet nu helaas verder met mijn ronde over de afdeling, maar kom vanmiddag nog langs wanneer we met de behandeling starten”. De arts liep de kamer uit, ik keek naar Marcel en zei “Ik ga straks even naar huis om wat kleding, toiletspullen op te halen. Zal ik ook wat boeken mee nemen?”. Marcel knikte afwezig. “Carlo” zei hij na een tijdje “zou jij de familie en mijn werk willen bellen. Dat lukt mij op dit moment niet”. Ik gaf hem een zoen en zei dat dit vanzelf sprekend was. “rust maar even wat uit en niet te veel piekeren. Ik kom vanmiddag weer bij je terug”. Ik ging naar huis en belde eerst naar mijn werk, vertelde alles en vroeg of ik een aantal dagen vrij kon krijgen. Mijn baas en directe collega’s vonden dit helemaal geen probleem en zouden ervoor zorgen dat zij mijn werk zover af zouden maken als zij konden. Vervolgens belde ik naar de school waar Marcel les gaf en vertelde hen dat hij de komende tijd zou kunnen werken. Ze wensten hem en mij heel veel sterkte en zouden regelmatig contact met ons houden.
Ik was blij dat ik die twee telefoontjes achter de rug had maar het moeilijkste moest nog komen. Ik moest Sven gaan vertellen dat zijn broer met leukemie in het ziekenhuis was opgenomen. Ik wilde dit niet via de telefoon doen en ging naar zijn huis. Yvonne deed open “Hé Carlo, vrij vandaag?”. “Nee. ik kom net uit het ziekenhuis en heb niet zo’n leuk bericht. Is Sven thuis?”. “Nee, die is op zijn werk. Moet ik hem bellen dat hij moet komen?”. “Dat weet ik niet. Marcel ligt in het ziekenhuis en het ziet er niet zo goed voor hem uit.

Hij heeft leukemie” zei ik. Yvonne stond aan de grond genageld en zei even niets. Toen kwam ze naar mij toe en pakte me stevig beet. Ik kon me niet meer goed houden en liet de tranen de vrije loop. We stonden samen zo een poosje bij elkaar totdat ze vroeg wat de artsen hadden gezegd. Al snikkend vertelde ik haar het verhaal. “Ga jij maar even lekker naar huis. Ik zorg ervoor dat Sven en zijn ouders het te horen krijgen. Daar hoef jij dan niet meer achter aan”. IK gaf haar een zoen en ging vervolgens naar het huis van mijn ouders en trof daar mijn moeder die ik ook het hele verhaal te horen kreeg. Ik moest haar nog erger troosten dan zij mij, zo overstuur was ze. Na een tijdje bij haar te zijn geweest ging ik maar naar huis om de spullen van Marcel bij elkaar te zoeken die hij nodig had en zou deze vanmiddag brengen.
De periode die volgde was zwaar voor ons alle twee; Marcel had heel veel last van de bijwerkingen en wilde soms stoppen met de behandeling en voor mij was vooral geestelijk en emotioneel zwaar. Ik moest hem, samen met de familie en vrienden, er iedere keer door heen helpen en stimuleren om maar met de behandeling door te gaan maar vooral ook positief blijven naar hem toe. De laatste weken zag je dat hij lichamelijk steeds verder achteruit ging. Marcel kreeg de ene domper na de andere te verwerken. De behandelingen hadden tot nu toe weinig effect. De tumorcellen verdwenen wel uit het bloed na een aantal kuren maar waren ook heel snel weer terug. Daar kwam nog bij dat Sven geen geschikte donor bleek te zijn en dat het had geen nut om de familie verder te gaan zoeken. Wel waren er in de beenmergbank een aantal donoren gevonden maar de lichamelijke conditie van Marcel was nu zo slecht dat ze het op dit moment niet aandurfden. Ik zag hem steeds verder aftakelen en wist diep van binnen dat de kans groot was dat hij het niet zou halen. Tegen over Marcel hield ik me altijd groot maar wanneer ik dan naderhand thuis kwam stortte ik meestal in. Gelukkig waren er genoeg mensen om mij op te vangen.

Marcel lag nu al een aantal weken opgenomen in het ziekenhuis en had weer een behandeling ondergaan en toen ik ‘s middags op bezoek kwam lag hij stilletjes in bed. Ik gaf hem een zoen en vroeg wat er was. “De artsen komen dadelijk om met ons te praten. Ik ben bang dat het geen leuk gesprek gaat worden”. Ik pakte zijn hand en wilde wat zeggen toen de arts de kamer al binnen kwam. Hij pakte een stoel en ging aan bed zitten. Het was inderdaad geen leuk gesprek want hij vertelde dat ze wat de behandeling betrof op dit moment met de rug tegen de muur stonden. De tumorcellen reageerden dermate slecht op de behandelingen dat de artsen niet wisten wat ze nu nog moesten doen. Het kwam er min of meer op neer dat hij opgegeven was. Toen de arts weg was pakte ik hem beet en samen hebben we een hele tijd in elkaars armen gelegen, elkaar troostend. Dit was niet wat we beide hadden verwacht. Ik kon weinig voor hem doen, alleen maar er voor hem zijn. Plotseling

wist ik wat ik nog voor hem kon doen. “Ik moet even snel wat regelen maar ik ben zo terug” zei ik tegen hem. “Maar ik wil graag dat je bij me blijft” zei Marcel zacht. “Ik wil dit niet alleen aan mijn moeder en Sven vertellen. Ik wil dat jij daar bij bent”. “Wacht daar dan even mee totdat ik terug ben” zei ik. Ik gaf hem een zoen en liep naar buiten, hem niet de kans geven om mij terug te roepen want ik wist dat ik dan niet zou gaan. Maar wat ik te doen had was op dit moment even belangrijker. Ik stapte in de auto en reed naar het huis van de ouders van Marcel. Het werd hoog tijd dat de onenigheid tussen Marcel en zijn vader werd uitgepraat. Marcel had hem niet meer met hem gepraat sinds het moment dat wij samen uit de kast kwamen, nu dertien jaar geleden. Er waren genoeg momenten geweest dat het uitgepraat had kunnen worden maar beide heren waren allebei zulke stijfkoppen dat het nog niet gelukt was. Ze vonden alle twee dat de ander fout was geweest en de eerste stap maar moest nemen. Naarmate de tijd verstreek werd het ook steeds moeilijker om die stap nog te zetten.
Ik parkeerde de auto een paar huizen verder op in de straat zodat hij mij niet kon zien aankomen. Ik liep naar de voordeur, haalde even diep adem en belde aan. Ik deed even snel een schietgebedje dat de vader van Marcel open zou doen. Het leek uren te duren voordat de deur open ging en het was zijn vader die de deur opende. Op het moment dat de deur open ging stapte ik resoluut naar binnen, hem geen kans gevend om de deur voor mijn neus te sluiten. “Wat moet jij hier” zei hij boos “Ik wil je hier niet zien”. “Kan mij helemaal niets schelen wat jij wilt op dit moment. Je doet nu maar eens wat een ander wil” zei ik tegen hem. Ik had mij voor genomen om niet boos te worden maar ik merkte dat het niet lukte. Hij wilde wat gaan zeggen maar ik riep direct “mond houden en luisteren”. Voordat hij kon antwoorden zei ik “Luister eerst maar eens wat ik te zeggen heb. Jij en je zoon hebben al jaren niet met elkaar gesproken en ik weet hoeveel pijn dit Marcel heeft gedaan in het begin en nog eigenlijk steeds doet maar dat zal hij nooit toegeven. Vooral de reden waarom heeft hij veel problemen mee gehad. Jullie zijn alle twee zulke stijfkoppen dat wanneer er nu niet ingegrepen wordt er nooit meer een gesprek zal plaatsvinden. Je zoon ligt in het ziekenhuis met een ongeneselijke ziekte en heeft net min of meer te horen gekregen dat hij stervende is. Misschien is hij, nu wij hier staan te bekvechten ondertussen al overleden. Denk je nu werkelijk dat ik twee mensen ongelukkig laat worden vanwege hun stijfkoppigheid. Wanneer je nu niet met hem gaat praten blijf je straks met een schuldgevoel achter wanneer het te laat is. En ik laat het niet toe dat Marcel sterft voordat hij je weer gezien heeft. Het maakt niet uit hoe jij er over denkt maar ik wil dat dit nu gaat gebeuren. Ik geef je twee keuzes: de eerste is dat je vrijwillig met mij mee naar buiten gaat en vervolgens naar het ziekenhuis. De tweede is eigenlijk dezelfde keuze alleen wanneer................




LOGIN om de rest van het verhaal te lezen...........

LOGIN

Deze foto's komen uit de fotoserie Young_With_Older17 - klik op de foto's voor meer geile foto's uit deze serie!